Vakbond CNV en het Brits-Nederlandse automatiseringsbedrijf CMG blijven elkaar in de haren vliegen. Volgens de CNV houdt CMG de bond wederom buiten de deur bij het ontslag van ruim twintig ict’ers bij de vestigingen in Leeuwarden en Groningen.
Het gaat om medewerkers waarvan het CWI (het voormalige arbeidsbureau) bij de reorganisatie van CMG Noord-Nederland deze zomer de ontslagvergunning weigerde.
CMG heeft voor deze groep opnieuw ontbindingsverzoeken bij het CWI ingediend. Rob van Grieken, lid van de raad van bestuur van CMG, liet de bond deze week weten dit niet als een nieuw collectief ontslag te beschouwen. De bond interpreteert de ontslagregels anders. Van Grieken is vandaag niet bereikbaar voor commentaar. Hij stelde eerder dat CMG de bonden niet expres dwarszit. "Dat soort insinuaties leiden tot niets. Het gaat er niet om de bonden buiten te sluiten."
CNV en CMG twisten nu over twee ontslagrondes. Naast de nieuwe ronde in Noord-Nederland is er volgens de bond ook sprake van een collectief ontslag bij de kantoren Amstelveen en Hoofddorp, waar CMG vorige maand respectievelijk vijftien en zeven medewerkers ontsloeg.
CMG twist niet met het CNV, maar het CNV probeert willens en wetens CMG (de CMG-ers dus) te schaden in eer en goede naam. Hoe erg het ook is om van een beperkt aantal collega’s afscheid te moeten nemen, het zou jullie sieren om eens in beeld te brengen aan hoeveel mensen CMG gekwalificeerd werk verschaft en hoe spectaculair de groei daarin in de voorgaande jaren was. Om maar niet te noemen hoe wel alle medewerkers daarbij gevaren zijn.
Door zo’n op afbraak gerichte club met communistische trekjes die niet schroomt om in gedrukte vorm te liegen, zou ik mij dus nooit laten vertegenwoordigen.
“Zeg me wie je belangen vertegenwoordigt en ik zal weten hoe/wat je bent.” In geen geval een CMG-er.
Ik bedoel dus: een echte CMG-er laat zich niet vertegenwoordigen door een partij als CNV. Als je dat wél doet is de vraag “How low can you go?” op zijn plaats.
CMG overtreed wederom de wet en behandeld medewerkers als oud vuil. Goede zaak dat er nog steeds vakbonden bestaan die medewerkers hier tegen proberen te beschermen.
Eduard is echt het niveau waar de bond zich op richt: dom, want slecht Nederlands schrijvend.
Natuurlijk moeten de betrokkenen van CMG zich niet zonder slag of stoot zich naar de slachtbank laten leiden, maar om in discussieforums zoals deze de werkgever af te vallen, is lijkt mij ook niet de juiste weg.
De discussie dit nu gevoerd wordt, schaadt de gehele sector. Op de meest onverwachte momenten krijg ik lezingen van personen buiten onze sector, hoe slecht het allemaal wel niet is in de ICT.
En laten we wel wezen, de sector is altijd goed voor ons geweest.. Wellicht te goed, en zitten we in een ‘gewone’ shake-out fase. Zelfs de ‘virtual trees’ groeien dus toch niet tot in de hemel..
Peter heeft niet helemaal gelijk. De sector is altijd goed voor ons geweest, maar wij ook voor de sector. Zonder onze tomeloze inzet zou IT niet zijn geworden wat het is. Verder is het zo dat IT veelal te belabberde kwaliteit afleverde voor een te hoge prijs die toch wel betaald werd. Die fase is inderdaad in een shake-out gekomen. Bedrijven gaan nu alleen nog kwaliteit accepteren en kiezen dus gericht hun opdrachtnemers. Dat is wat nu gebeurt. Het geld wordt zeer strak en verstandig geinvesteerd, wat voor de IT en dan voornamelijk de quasi IT-ers slecht uitpakt.
Precies !!!!!!!!!!!!!
Voor de niet-CMG-ers is het minder interessant of het CNV CMG in eer en goede naam zou proberen te schaden (voor zover je een organisatie in eer kan schaden). Wat echter wel degelijk interessant en relevant is, is de precendentwerking van de handelswijze. Gevolgen van het betitelen van medewerkers als uitzendkracht, omdat men geen directe leiding kan geven aan haar werknemers:
1) Anncieniteitsbeginsel verdwijnt in de detacheringswereld. Het op de helling zetten van het LIFO stelsel bij ontslag, betekent dat ongeacht je arbeidsverleden bij een ‘massaontslag’ iedereen mogelijkerwijs kan ‘verdwijnen’: Voor jongere medewerkers vormt dit (qua kansen op de Nederlandse arbeidsmarkt) een niet al te groot probleem, maar voor de 40-ers en 50-ers kan men met een grote mate van zekerheid stellen, dat hun kansen om nog werk op hun niveau (laat staan werk) te vinden, marginaal zijn. Gezien de aard en de regulering, van de Nederlandse arbeidsmarkt
2) De gesloten arbeidsovereenkomsten voor onbepaalde tijd, die detacheerders in de hoogtijdagen aangingen zullen het papier niet waard zijn waarop ze gedrukt/geschreven zijn, op willekeurige momenten kunnen mensen eruitgezet worden, zonder al te veel moeite, lees kosten, voor de werkgever. Terwijl de kosten voor de werknemer om e.e.a. juridisch te ontkracht, dan wel compensatie te ontvangen, relatief hoog zijn.
3) Bij het aangaan van een nieuwe arbeidsrelatie met een detacheerder, betekent het feitelijk dat men binnen een half jaar zonder al te veel moeite de betreffende persoon kan ontslaan. Overigens zou het best kunnen zijn dat bij een interne overstap binnen de detacheerder het bovenstaande ook zou kunnen gelden, indien er sprake is van het aangaan van een arbeidsrelatie met een andere rechtspersoon binnen de organisatie, lees in de praktijk een andere werkmaatschappij gaan werken die, juridisch, los staat van de vorige werkmaatschappij. Voor zover ik mij de juridischge definitie van werknemer herriner, is het bovendien zo dat er sprake moet zijn van feitelijk ‘leiding geven’ in de dagelijkse werkzaamheden. Oftewel iedere keer dat een gedetacheerde aan een nieuwe ‘klus’ begint, gaat de termijn van een half jaar opnieuw in.
4) In ‘uitzendland’ is het bovendien de regel sinds de rechten en plichten van de uitzendkracht nader geregeld zijn (naar mijn herrinering, halverwege de jaren 90), dat een werknemer van een uitzendorganisatie na maximaal 1 1/2 of 2 jaar in dienst genomen MOET worden bij de organisatie waar hij/zij uitgezonden is. Wat dit betreft, onderscheiden gedetacheerden zich fundamenteel van uitzendkrachten, indien men gedetacheerd wordt op langdure klussen.
5) Wetgeving en jurisprudentie geven nog een geheel ander aspect weer omtrent de werkgever-werknemer relatie, dan hetgeen in de CMG procedure naar voren is gekomen. Bij het aangaan van een arbeidsovereenkomst moet er duidelijk kenbaar gemaakt worden wat voor soort arbeidsovereenkomst aangegaan wordt (i.c. uitzendovereenkomst). Bij mijn weten is dit bij CMG zeker niet gezegd of geschreven. Ten tweede is er een uitspraak van de Hoge Raad dat een arbeidsovereenkomst niet stilzwijgend kan wijzigen. Oftewel, de uitspraak waarop CWI/CMG zich baseerd, omtrent de juridische basis voor ontslag is extreem kort door de bocht en zou een dusdanige precendtwerking hebben, dat het niet geheel onverstandig om de Hoge Raad dan wel de wetgever hierover uitspraken laten doen.
dat er sprake is van een arbeidsovereenkomst
6) Indien het arbeidsverleden minder relevant wordt voor het bepalen van de compensatie van de schade die men leidt bij ontslag als werknemer, met een langdurig arbeidsverleden (in de praktijk ook de kantonrechtersformule) dan hebben ‘oudgedienden’ wederom een disproportioneel groot probleem.
7) Economisch gezien lijkt het mij het interessants voor een werkgever om dure bankzitters als eerste te onstlaan, lees de mensen met een lange staat van dienst en een daarbij behorend salaris.
Oftewel de arbeidsverhoudingen (op het gebied van ontslag) zoals die juridisch sinds 1945 (art. 6 BBA)redelijk consistent zijn uitgebouwd, lijken hier met 1 ‘creatieve’ interpretatie van de wet, het recht omtrent ontslag buitenproportioneel schade aan te doen. Moraal van het verhaal: de CNV heeft veel grotere belangen op spel staan dan de positie van de 118 of 20 (extra) werknemers waaromtrent de discussie nu gevoerd wordt. Als gedetacheerde wordt naar mijn mening overigens het ondernemersrisico op een dispropotionele wijze neergelegd bij de werknemer; als ik immers ondernemer geweest zou zijn, had ik in de hoogtijdagen immers iets hogere inkomsten genoten dan ik feitelijk gedaan heb; hopenlijk dat ‘echte CMG-ers’ dit in hun meningsvorming tevens meenemen.
Wat de uitspraak in deze zaak uiteidelijk ook moge zijn, vele detacheerders zullen dit niet overleven.
Is de CMG-handelwijze geoorloofd, dan is het voor werknemers niet meer interessant om bij een detacheerder in dienst te treden. Beter kan hij als zelfstandige op zoek gaan naar opdrachten. Wellicht dat de detacheerders zich kunnen omvormen tot bemiddelingsburo’s. “Zoek voor mij een opdracht, en je ontvangt van mij een fee als je erin slaagt”. Ook voor werkgevers is het afsluiten van een detacheringscontract niet meer boeiend: Door zich te profileren als uitzendburo brengt het immers geen toegevoegde waarde met zich mee om een detacheringskracht in te huren. Het gaat immers om uurtje-factuurtje…..Dan kunnen ze net zo goed zelf iemand een contract voor bepaalde tijd geven.
Is de CMG wijze ongeoorloofd, dan zullen detacheerders mensen op opdrachten moeten gaan ontslaan, en vervangen door mensen met dezelfde capaciteiten maar dan langer in dienst. Ook dit zal de doodsteek voor velen betekenen.
M.a.w.: detachering is over…
Detachering is dood? Ach en Wee…. stel je niet zo aan.