Wingtech, eigenaar van chipfabrikant Nexperia, roept zijn Nederlandse dochter uit Nijmegen op om zich weer te schikken naar het beleid van China. Zo blijkt uit een bericht van Wingtech afgelopen zondag op het sociale medium WeChat.
Het moederbedrijf wenst onmiddellijk de controle over Nexperia Nederland terug te krijgen, nadat de Europese vestigingen onlangs een eigen koers waren gaan varen uit angst dat Wingtech hen zou leegzuigen.
Demissionair minister Vincent Karremans (Economische Zaken) steunde het Europese management. Hij besloot op basis van de Wet beschikbaarheid goederen (Wbg) tijdelijk beslissingen vanuit China tegen te houden als deze potentieel schadelijk zijn voor Nexperia als Nederlands en Europees bedrijf. China zag deze ingreep echter als een soort overname die Wingtech buiten spel zette. Maar na diplomatieke gesprekken bond Karremans in. Hij schortte de ingreep tijdelijk op.
Druk opvoeren
Wingtech is ontevreden over de wijze waarop de communicatie met het Europese management zich sindsdien heeft ontwikkeld. ‘Het is diep betreurenswaardig en raadselachtig dat Nexperia, ondanks onze uiterste oprechtheid, tot nu toe geen inhoudelijke reactie heeft gegeven op ons communicatievoorstel,’ zo klinkt het vanuit China.
Volgens de verklaring op WeChat wil Wingtech snel horen hoe ze weer de controle over Nexperia kan krijgen en hoe haar rechten als volledige aandeelhouder worden hersteld.
Het ongeduldige Wingtech wacht op een voorstel vanuit Nijmegen. Als dat uitblijft, voorspelt de Chinese eigenaar een verdere escalatie van de situatie. Dit kan betekenen dat de levering aan Europese afnemers van Nexperia-chips die in China worden bewerkt, weer in gevaar komt.
Dat demissionair minister Vincent Karremans een te grote broek aantrok is ondertussen duidelijk maar hoe zit het met een Ondernemingskamer? Alle zetten in het geopolitieke schaakspel zijn geen willekeurige strijd om de macht maar een geconcentreerde verdediging van de kernbelangen. Want de grootmeester ontleedt het schaakspel als een anatomie van logica maar Bobby Fischer belichaamt het schaakspel als een poëzie van de chaos. Of moet ik van schaakbord een dansvloer maken als we kijken naar de afhankelijkheden?
Als Europa afhankelijk blijft van Chinese productie, dan danst het op China’s maat. Maar als China afhankelijk is van Europese afzetmarkten en Amerikaanse technologie dan moet het meebewegen op hun ritme. De vraag is wie draait de plaatjes als we kijken naar de dansers want zeggenschap vanuit de werknemers is mooi maar past niet in de belevenis van Chinese eigenaars. Want de handelspolitiek van chantage leert dat we een troef hebben omdat je chips niet kunt eten.