Organisaties over de hele wereld hebben jarenlang miljarden euro’s geïnvesteerd in het streven naar flexibiliteit en productiviteit. Er is ontzettend veel technologie beschikbaar die hieraan bij kan dragen. Artificial intelligence (ai), analytics en automatisering beloven concurrentievoordeel te creëren in een of andere vorm. Bedrijven zijn op zoek naar een toekomst met minder risico's en meer mogelijkheden; en dat schaalbaar en in realtime. Technologie zou de sleutel moeten zijn tot het bereiken van betere resultaten met minder middelen. Waarom zijn we er dan nog niet?
Het antwoord op de vraag is dat veel bedrijven een belangrijke schakel missen. Op weg naar een geautomatiseerde toekomst krijgen we te maken met de productiviteitsparadox: ondanks enorme sprongen voorwaarts op het gebied van dataverzameling, connectiviteit, ai en automatisering heeft de productiviteitsgroei een dieptepunt bereikt. Het probleem is dat technologieën zich onafhankelijk van elkaar ontwikkelen en gedragen, maar dat ze niet in staat zijn om autonoom bedrijven te transformeren. De belangrijke ontbrekende schakel: iets dat deze technologieën verenigt in een nieuw soort intelligent vermogen.
Blinde vlek
Een hardnekkige blinde vlek in het operationele landschap zorgt voor deze afname in productiviteit. Het aantal bedrijfsactiviteiten neemt toe, terwijl het complex is om al deze activiteiten efficiënt te beheren, meten en optimaliseren. Het resultaat is een kloof tussen hoe een onderneming denkt en hoe een onderneming handelt. De gewenste resultaten, strategische planning en uitvoering liggen daardoor niet meer in één lijn. En naarmate processen gedigitaliseerd zijn en groter, sneller en complexer zijn geworden, wordt de kloof groter.
Bedrijven gebruiken al decennialang software om te proberen dit gat te dichten. Het probleem is dat bedrijven meerdere in silo’s gebouwde systemen voor procesverbetering beheren, in plaats van deze te integreren in één praktische oplossing die ontworpen is om specifieke resultaten te leveren. Er is een plek om problemen te herkennen, een andere om ze te diagnosticeren en een andere om ze op te lossen. Een speciale laag die op intelligente wijze de relatie tussen inzicht en actie in realtime orkestreert, ontbreekt – terwijl zulke oplossingen óók toepasbaar zijn.
Systeemprobleem
De ontbrekende verbinding tussen operaties op de grond en de resultaten op het hoogste niveau veroorzaakt frictie in beide richtingen. Aan de top hebben besluitvormers last van het gebrek aan zicht op operationeel gebied. Ze zien niet wat goed werkt of wat er verbeterd moet worden in de context van hun strategische doelstellingen. Tegelijkertijd weet de namen op de werkvloer niet of het werk, dat zij zo goed mogelijk uitvoeren, zicht uitbetaalt in betere bedrijfsprestaties tot op het hoogste niveau. Zij baseren hun best practises vaak nog op instinct en onderbuikgevoel, en niet op harde data.
Dit is geen probleem van de mens, maar van het systeem. De huidige operationele omgeving is te complex en te dynamisch geworden om deze met traditionele software te beheren. Process mining technologie kan de basis leggen om de productiviteit in deze dynamische omgevingen te verhogen. Dit slaat namelijk een brug tussen de analysesystemen en de real-time operationele realiteit. Het verbindt bestaande oplossingen (zoals AI, analytics en automatisering) met de bedrijfscontext van elke actie, workflow en uitkomst. Hierdoor ontstaat er een resultaatgerichte manier van werken; een perfecte afstemming tussen in- en output.
Ontbrekende puzzelstukje
Het nemen van een procesmatige kijk op je belangrijkste bedrijfsactiviteiten levert het ontbrekende stukje van de puzzel op: live-businesscontext. Deze context onthult niet alleen de bottlenecks die de belangrijkste doelen en kpi’s belemmeren, maar diagnosticeert ook de hoofdoorzaken ervan, zodat je precies ziet waar elk proces afwijkt van zijn ideale pad. Het maakt precies de juiste actie mogelijk, op het juiste moment. Maar cruciaal is ook dat de live-bedrijfscontext organisaties in staat stelt de kernprocespaden rond nieuwe gewenste resultaten te veranderen. En hierdoor krijgen organisaties eindelijk toegang tot de potentiële flexibiliteit en productiviteit die al decennialang binnen het bedrijf verborgen lag.
Auteur: Carl Maas, country manager Benelux bij Celonis
Productiviteitsparadox. Meer middelen dan nooit maar productiviteitsgroei op dieptepunt.
volgens het artikel dan. We hebben het onszelf allemaal zo moeilijk gemaakt dat niemand het meer begrijpt 😛
“Het resultaat is een kloof tussen hoe een onderneming denkt en hoe een onderneming handelt.” Haha, hier kan ik van genieten.
Hadden we eerst bigdata, die data op non traditionele manier benaderde (en dat had blijkbaar niet geholpen), is het nu big process mining ? ofzoiets.
Weg is de kloof tussen business en ict en de zoektocht naar de spin in het web of de AI specialist
Software gaat het zelf oplossen, AI als commodity. Live businesscontext says no.
whats next ?
Bureaucratisering van processen met meer regelzucht betekent een toenemende complexiteit waardoor je meer managers nodig hebt. En dat meer managers tot hogere kosten en minder productiviteit leiden is weliswaar paradoxaal maar ook normaal door een systemische fout. Ik kan me in grote lijnen dan ook vinden in de bijdrage van Carl want de ontbrekende verbinding tussen operaties op de grond en de verwachtte resultaten op het hoogste niveau is bij mij bekend onder het Engels acroniem SNAFU. Situation Normal, All Fouled Up!
Dit informatieve opiniestuk maakt wel heel mooi duidelijk dat de ontwikkelingen in bedrijfstechnologie steeds verder vastlopen als gevolg van een aanhoudend systeem- en procesdenken.
De vraag wat ai tot nu toe heeft opgeleverd kan alvast worden beantwoord:
in ieder geval niet een einde van de it faalindustrie.
Een formulering als “De ontbrekende verbinding tussen operaties op de grond en de resultaten op het hoogste niveau” geeft haarscherp aan wat er mis ging in de toeslagenaffaire bij de belastingdienst, zoals beschreven in het eindrapport “Ongekend onrecht’ (blz. 28):
“Niet alleen tussen uitvoering en beleid maar ook tussen politiek en ambtenaren gaapt een kloof. “
Het uitvoeren van complexe wetgeving met complexiteitsverhogende technologie vormde de giftige cocktail waarmee duizenden ouders door de mangel werden gehaald.
De ontbrekende schakel is dan ook niet één of ander duister proces dat onder water nog eens van alles gaat orkestreren, maar de ontwikkeling van een gemeenschappelijke taal.
En een architectuur die dat mogelijk maakt.
Jack,
Betreffende de gemeenschappelijke taal gaat het in de toeslagenaffaire naar mijn opinie om het verzwijgen van misstanden zodat de kiezers geloven dat we in een democratische rechtsstaat leven, alias SNAFU in voorgaande reactie. Op dezelfde pagina (29) vind je dan ook de volgende tekst:
“De Tweede Kamer had niet alleen last van dezelfde leemlaag waar bewindslieden ook op stuitten en werd verschillende malen onjuist geïnformeerd, maar stuitte bovendien op weigeringen van het kabinet om informatie te verstrekken, bijvoorbeeld onder het mom van PERSOONLIJKE beleidsopvattingen, in overeenstemming met de zogenoemde Rutte-doctrine.”
Inderdaad Oudlid, de scheidslijn tussen fun lovin’ liberals en fun lovin’ criminals is nu eenmaal flinterdun.
Wat betreft gemeenschappelijke taal gebruik je in je eerste reactie een begrip dat nog niet algemeen is ingeburgerd, namelijk ‘systemisch’.
Voor zover met dit begrip wordt gedoeld op het idee van ‘levende systemen’ heeft het wel wat van het eerder genoemde ‘systeem- en procesdenken’ en valt het voor mij in de categorie doodgewone onzin.
Dit begrip wordt ook wel in verband gebracht met het idee van een bovenstroom en een onderstroom en dan wordt het wel interessant!
Dat er in Nederland nog steeds niet wordt gevaccineerd is met dank aan het neoliberale digitale wetenschapstechnologische netwerkkapitalisme, of kortweg: de IT-faalindustrie.
Jack,
De systemische denkfout betreffende planning en logistiek voor het vaccineren maakt duidelijk dat een procesmatig werken meer zekerheid biedt op voorspelbare resultaten. Nu is de fysiologische onderstroom van het lichaam (cogito ergo sum) niet het probleem omdat het liberale denken om een vooruitgangsgeloof van zelfbeschikking op basis van kennis gaat. Bovenstroom van de geest gaat om groeiende twijfel aangaande vaccinatie die niet alleen in de achterban van Hugo zit want de bijwerking van vaccinatie schijnt een spastische rechterarm te zijn met een beschuldigend vingertje.
De Wiki van Celonis in het Duits is duidelijker als dit stuk tekst dat ook niets anders is als een reklamepraatje voor het eigen produkt c.q. de eigen dienst.
@Jack dat je het begrip systemisch niet kent verbaast me, komt het toch (mede) uit de systeemtheorie en is zeker geen onzin.
In de medische wetenschap is het al veel langer in gebruik.