Een kat in het nauw

Er is maar één verklaring voor de handelwijze van SCO: het ziet geen andere mogelijkheid om geld te verdienen. De eigen bedrijfsactiviteiten leveren geen cent op en daarom probeert het via juridische ruziemakerij inkomsten te genereren. Het water moet SCO werkelijk tot aan de lippen staan!
Het gaat hier om veel meer dan een aanval op een groot, kapitaalkrachtig bedrijf als IBM. Het is een aanval op de open source-gemeenschap. Linux is weliswaar niet het enige open source-product, maar het is wel veruit het belangrijkste. SCO daagt daarom hiermee de hele open source-gemeenschap uit. Aangezien Microsoft jarenlang een belangrijke aandeelhouder van SCO is geweest, zullen cynici snel roepen dat de softwaregigant op de achtergrond een rol speelt, maar in zo'n complottheorie geloof ik niet. Volgens mij zijn de acties van SCO slechts een voorbeeld van de weinig frisse trend om als bedrijf je geld te verdienen via de rechter, in plaats van door het verkopen van je producten.
SCO, voorheen de Santa Cruz Operation, is al lang actief in de markt van systeemsoftware voor Intel-machines. Het begon indertijd met de ontwikkeling van een 'Unix-look-alike', genaamd Xenix. Dat was in die dagen een van de weinige 'multi-user' besturingssystemen voor pc-hardware. Destijds hadden de Intel-processoren niet de capaciteit die nodig was voor Unix, vooral op het gebied van geheugenbeheer. Zodoende vormde Xenix vooral een alternatief voor het beperkte DOS-besturingssysteem.
Toen de Intel-processoren eenmaal in de 32-bit-regionen arriveerden, werd het volledige Unix-systeem snel overgezet naar de pc-platformen. SCO groeide in die tijd uit tot een toonaangevende ontwikkelaar van pc-Unix, net als Interactive en Sun. Xenix bleef nog vele jaren naast Unix bestaan. Unix, destijds nog eigendom van de bedenker AT&T, werd op zijn beurt met andere processoren gebruikt door IBM als basis voor AIX, door Sun voor Solaris en door HP voor HP/UX.
Unix werd na de introductie op pc-platformen omarmd in de commerciële wereld. Gecombineerd met de alsmaar verbeterende prijs-prestatiecurves van pc-hardware maakte dit dat er aantrekkelijke marktkansen ontstonden voor het besturingssysteem. SCO wist die kansen als geen ander te verzilveren, vooral dankzij de 'totaalpakketten' van Dell, ICL, Compaq etcetera.
Er waren echter meer liefhebbers. Novell had destijds zakken vol geld en zat zelf met een relatief zwak product dat door Windows NT uit de markt dreigde te worden gedrukt. Daarom nam het de Unix-rechten over van AT&T, om vervolgens een nieuw product te ontwikkelen: Unixware. Dat was vergelijkbaar met SCO Unix, met als extraatje de compatibiliteit met Novells eigen Netware. Het werd een ramp! Novell heeft nooit begrepen hoe het Unix aan de man moest brengen. Uiteindelijk verkocht het daarom zijn Unix-rechten en Unixware aan ... SCO! Hetzelfde SCO dat even daarvoor de tp-monitor Tuxedo van AT&T had gekocht. SCO besloot zich te concentreren op Unix en bracht de tp-monitoractiviteiten onder bij het nieuw opgerichte BEA. Dankzij de groei van de markt voor applicatie-integratiesystemen, groeide BEA vervolgens uit tot een belangrijk softwarehuis, terwijl de kaars bij SCO langzaam doofde.
Rond dezelfde tijd verschenen de eerste commerciële versies van Linux, waardoor SCO de verkoop van Unix zag teruglopen. Eén van de commerciële Linux-leveranciers was Caldera, dat besloot het instortende SCO over te nemen. Het zou een meesterzet geweest zijn - aangezien Caldera de top van de markt én een goed geïnstalleerde gebruikersbasis in handen kreeg - ware het niet dat het bij IBM's 'move' naar de Linux-markt volledig achter het net viste. IBM ging in zee met Red Hat en Suse. Het eind van het liedje is dat Caldera zijn veranderde in SCO en besloot om IBM voor de rechter te slepen. Een zielig verhaal, hè? < BR>
 
Martin Healey, pionier ontwikkeling van op Intel gebaseerde computers en c/s-architectuur. Directeur van een aantal it-bedrijven en professor aan de Universiteit van Wales.