Op een conferentie waar ik recent was, sprak iemand die zijn vak heeft gemaakt van het uitpuzzelen van hele grote hoeveelheden data. Hij had bijvoorbeeld ervaring met het opsporen van creditcard fraude, valsspelers in casino's en terroristen.
Hij gaf als voorbeeld de vraag: 'is dit één persoon met 5 accounts, of zijn het 5 verschillende personen?' En dat wil je dan als misdaadbestrijder het liefst snel weten. Het antwoord krijg je door verschillende bronnen van informatie te koppelen. En hoe meer je weet, hoe makkelijker het wordt om dit te ontdekken.
Dit gaat beangstigend ver.
Hij vertelde dat er een firma is die van het merendeel van de Amerikanen op veel momenten op de dag weet waar ze zijn. In principe is dat anoniem, want gekoppeld aan een apparaat, maar dat apparaat heeft meestal dezelfde gebruiker.
Men kan met meer dan 80 procent zekerheid vertellen waar iemand werkt. Je hoeft alleen maar vast te stellen waar iemand meestal is van 9-5 op werkdagen. En als je weet waar iemand gemiddeld is tussen middernacht en zes uur, weet je waar diezelfde persoon waarschijnlijk woont. Met die gegevens is het dan meestal niet meer zo moeilijk om uit te vinden wie die persoon in werkelijkheid is.
En als je dat met iedereen kan doen, kun je zien wie de mensen zijn die je het vaakst ontmoet buiten je kantoor of woning.
De wereld gaat dus weer lijken op dat dorp van vroeger, waar je ook van iedereen alles weet, van het werk dat je doet tot wanneer je naar de wc gaat. Behalve dan dat het nu alleen een paar grote organisaties zijn die dat weten, en verder niemand.
Zoveel privacy is er dus niet meer. Of wel?
Is het vermijdbaar? Nee, niet meer. Is het erg? Ik weet niet of ik het erg vind dat ik in een 'global village' leef. Wat ik van mijn buurman kan zien is vergelijkbaar met wat mijn buurman van mij kan zien. Maar ik ben bezorgd over misbruik van dit soort informatie. Het verzamelen van deze data kunnen we niet meer tegenhouden, maar het oneigenlijk gebruik er van wel.
Peter van Eijk is onafhankelijk adviseur op het gebied van digitale infrastructuren (www.peterhjvaneijk.nl).
Reacties
Het verontrustende is inderdaad niet zozeer dat je buurman dit weet, al hangt het van de buurman af - maar het is waarschijnlijk iemand die je kent en die sowieso weet waar je woont, maar dat allerlei commrciële bedrijven en jou onbekende mensen, inclusief veiligheidsdiensten en criminele organisaties, dit ook weten.
Misbruik is dan geen vage mogelijkheid meer, maar een zekerheid.
Het feit dat mijn buurman kan zien waar ik woon (duh) zal mij worst zijn, maar er zijn kennelijk bedrijven die het nuttig vinden om dit soort informatie in kaart te brengen, en dat vind ik wel beangstigend. Zolang het mij niet duidelijk is waarom ze dat doen, en wat ze precies met die informatie doen, is het niet in mijn belang en waarschijnlijk zelf daarmee in strijd.
En deze ietwat late verhelderende blik komt na ettelijke artikelen over Big Data waar het verzamelen van grote massa's data als vanzelfsprekendheid wordt gezien?
Moeten we dan maar copyright op ons eigen leven uitroepen om grote bedrijven te verhinderen gegevens over ons te verhandelen? Of een wereldwijd 'volg mij niet' register (wat ook niet blijkt te werken)?
En zelfs al blijf je in je huis met je gordijnen dicht en zonder apparaten ontkom je niet aan het feit dat je NAW bekend zijn en dat je niet te volgen bent en je in principe al verdacht bent.
Het is dus niet te stoppen en misbruik ervan ook niet. Shit happens.
4Square-gebruikers die hun account koppelen aan Facebook zijn vaak terug te vinden als ze inchecken bij hun huis (incl googlemaplocatie). Zelfde gebruikersnaam bij twitter. Misschien ook op Hyves. Plus tig privacysettings in alle netwerken, en allerlei vrienden/bekendengroepen. Doe er nog een schoolbank en linkedin tegenaan, en iemands dossier is compleet. Heeft leuke kantjes, maar duidelijk ook een risico.
Dit noemt me toch digitaal rechercheren? Leuke van sociale media is dat iedereen het kan doen. Hoe meer informatie mensen achterlaten in deze netwerken hoe makkelijker de puntjes met elkaar verbonden kunnen worden. Die pet past ons dus allemaal.
What’s new? Jaren geleden waren er al discussies over het doorverkopen van abonneebestanden aan marketeers. Kreeg je allerlei post van bedrijven en instanties waarvan je je afvroeg hoe ze toch aan jouw gegevens kwamen. Daar is toen een wet op de privacy voor bedacht – een soort beveiliging eigenlijk. Het probleem verschuift nu naar internet. Daar werkt dei wet niet want het is bij uitstek een openbaar toegankelijk medium. Als jij vrijwillig persoonlijke informatie op internet zet en je doet dat in een openbare zone, zonder een deugdelijke beveiliging is het je eigen schuld dat er lui zijn die jouw informatie ‘gebruiken’. Over wie zegt dat meer: over de mores van lui die jouw goedbedoelde info uitpluizen, of over de naïviteit waarmee jij met je persoonlijke info omgaat?
Goede voorlichting en het verstrekken van inzicht in consequenties van bepaalde acties is nodig. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Zet het op de schoolagenda.
Internet is mooi, maar enige terughoudendheid in gebruik is geen overbodige luxe. Ook al voelt dat een beetje als de omgekeerde schuldvraag, bijvoorbeeld als je fiets is gejat: had je hem op slot staan of niet? Zo niet, eigen schuld! Rare wereld…
Ik zie het al voor me. Google wordt een bank en ik vraag een lening aan. Checkt Google als je vrienden op Google+, zijn die kredietwaardig? Dan krijg je een lening :-)
Hier vind ook wel een stukje fate-sharing plaats. Als iedereen veel deelt val je minder op. We moeten wel aan "awereness" werken. Als je iemand mij via een "leuke" app op facebook wil feliciteren dan vraag zo'n app al naar toegang van je data. Als ontvanger wordt eenzelfde vraag gesteld. Fout!
Mijn tactiek is dat er zeer veel te vinden over mij is, maar dit zijn wel de dingen die ik wil laten zien. Door heel veel "presence" zijn de dingen die mensen van mij vinden precies de dingen die ik wil laten zien. Mijn facebook/linkedin/Google+ zet ik redelijk dicht.