(On)georganiseerde misdaad

Hacken slaat op het verspreiden van virussen en het zich verschaffen van toegang tot privé-gegevens. Het eerste is puur vandalisme; het levert de vandaal een idioot soort plezier, maar geen winst.
Het laatste is op lange termijn veel ernstiger. De privé-gegevens worden gestolen of onklaar gemaakt. De angst voor een verstoring van gegevens door terroristen is in deze tijd reëel; diefstal is altijd een menselijke zwakheid geweest, en dat zal wel zo blijven.
Ik weet niet hoeveel diefstal er via internet plaatsvindt. Ik denk dat er een hoop bewijslast bestaat, die echter geheim wordt gehouden. Financiële instellingen willen niet dat beveiligingsproblemen openbaar worden gemaakt. Inbraak op it-systemen via internet is maar één vorm van diefstal. Werknemers hebben zich altijd al illegaal toegang verschaft tot bedrijfsgegevens; dat is altijd moeilijker te controleren dan externe toegang via internet. Bedrijven besteden waarschijnlijk veel geld aan internetbeveiliging, maar onderschatten de problemen van intranetbeveiliging.
Diefstal met behulp van kredietkaartnummers via internet kreeg aanvankelijk de meeste aandacht, maar kwam waarschijnlijk veel minder vaak voor dan bijvoorbeeld aan telefonie gerelateerde diefstal. Internet stond nu eenmaal volop in de aandacht.
Het bracht ook iets goeds voort. Diensten voor veilige transacties werden in rap tempo ontwikkeld en geïmplementeerd zodat internet tegenwoordig net zo veilig of misschien wel veiliger is dan telefonische transacties.
In de toekomst, als we weer terug zijn bij gecentraliseerde systemen, zal het makkelijker zijn -net zoals in het verleden- om de geldigheid van licenties voor het gebruik van software te controleren. Ik ben ervan overtuigd dat er flink wat handel is in het illegaal installeren van mainframesoftware in landen waar ze de vaardigheden hebben om die te implementeren, maar waar officiële controle ontbreekt.
Maar het is de pc die duidelijk de meeste problemen levert. Pc-software wordt in licentie aan gebruikers geleverd (niet verkocht), gewoonlijk voor een vast bedrag per klant. Deze software kan geïnstalleerd worden op servers in grote ondernemingen, waar controle eenvoudig is. Maar er is een groot aantal individuele pc's in gebruik waarvoor de software direct op de harde schijf wordt geïnstalleerd. Momenteel wordt die software gedistribueerd op een cd-rom. Deze wordt of geleverd in een oem-vorm voor distributie samen met een pc, of individueel verpakt voor verkoop in de winkel. Normaliter varieert alleen de verpakking (en de prijs), niet de software. Dezelfde cd is te gebruiken om de software op meerdere pc's te installeren, maar dat is diefstal, omdat de licentie geldt voor gebruik per pc, niet per cd!
Vrienden wisselen in de praktijk vaak cd's uit, en ook in het zakenleven gebeurt dit. Organisaties als BSA voeren controles uit, maar er is een beperking aan wat ze kunnen doen buiten de (middel)grote organisaties. Er zijn telefonische kliklijnen om 'verantwoordelijke' mensen aan te moedigen om gesignaleerd wangebruik te melden, maar het succes van deze diensten wordt beperkt door de menselijke aard.
Het ergste voorbeeld dat ik onlangs ben tegengekomen is de massaproductie van valse cd's. Die zien er uit als het echte Microsoft-product, inclusief de geprinte tekst. De kopieën zijn goed genoeg om iedereen behalve cd-experts voor de gek te houden. Om cd's van deze kwaliteit te maken is een professionele kopieer- en drukfaciliteit - investering: honderdduizend dollar of meer - die op een moeilijk traceerbare plek in de wereld moet worden gestald. Dit is georganiseerde misdaad. Het is illegaal om illegale producten te gebruiken. Gebruikers moeten daarom voorzichtig zijn met originele software, en in het bijzonder zeer achterdochtig zijn voor aanbiedingen!