Ik heb recent een nieuwe auto gekocht, of eigenlijk mijn vorige versie via een update weer aan de eisen des tijds aangepast. Dat ik daarvoor mijn oude garage geheel moest afbreken en opnieuw moest opbouwen, zodat de update-auto erin zou passen, laat ik even terzijde.
Nee, ik mag heel tevreden zijn met mijn update. Het hele gezin hielp mee bij het uitpakken van de auto. U moet weten dat auto’s tegenwoordig in een zogenaamde shrink-wrap-verpakking worden afgeleverd. Onze oudste zei nog: "Pap, hier zit een etiketje op de verpakking en er staat iets op van: als je de verpakking eraf haalt ben je het ermee eens of zo …" Ik keek even maar dacht dat het onbelangrijk was. Immers, deze auto kwam van een gerenommeerde fabrikant die zijn sporen reeds jaren verdiend had bij de fabricage van automobielen met ongekend veel technische snufjes. Op de omslag van het dunne handboekje stond de vraag: "Where do you want to drive today?" Nou, daar wisten mijn gezin en ik wel raad mee.
Pagina twee behandelde de startprocedure. Het enige wat men hoefde te doen was de vorige versie van de auto voor het sleutelgat houden, zodat de update-auto zeker wist dat het hier een legale update betrof. Jammer genoeg was de vorige versie reeds op de sloop beland, dus er zat niets anders op dan een auto met aanhanger te huren, naar de sloop te rijden, de oude wagen op te laden, terug te rijden, m’n vorige bak voor het sleutelgat te houden en weer terug te brengen naar de sloop.
Nergens aansprakelijk voor
De eerste keer dat ik met mijn gezin op weg was naar oma stokte de auto reeds na amper tien kilometer. Het display op het dashboard wist te melden dat het Excellente injectiesysteem nu een algemene beschermingsfout had veroorzaakt in module Kernel386 op adres 0000:000013d9. Daar wij geen idee hadden wie er op dat adres woonde, zaten we met de handen in het haar.
Gelukkig had de autofabrikant overal langs de snelweg praatpalen geïnstalleerd waar legale gebruikers ondersteuning konden vragen. Mijn oudste zoon bood aan naar de volgende praatpaal te lopen. Ondertussen doodden wij de tijd met een meegebracht dominospel. Toen hij na een uur bezweet terugkeerde, vertelde hij dat hij wel een half uur lang naar muziek had geluisterd alvorens iemand hem te woord had gestaan. Maar hij had het verlossende antwoord op onze vraag: het probleem was te herleiden naar de autoradio die wij zelf gemonteerd hadden en die niet standaard bij het systeem geleverd was! Die moest eruit, dat type autoradio’s veroorzaakte altijd storingen. Daar mijn zoon nogal gemopperd had omdat hij graag zijn favoriete house-muziek beluisterde, had de meneer in de praatpaal toegegeven dat het ook een oplossing was de gehele motor te demonteren, om daarna alles opnieuw te installeren. Dan zouden de juiste aansturingen voor onze autoradio automatisch mee geïnstalleerd worden.
Helaas kon ik dat niet zelf. Ik moest dus een garagebedrijf in de arm nemen. De wegsleep- en garagekosten vielen flink tegen en bleken niet te verhalen op de fabrikant. Dat stond op de shrink-wrap-verpakking. Door de ingebruikname van de auto had ik mij akkoord verklaard met de voorwaarden van de fabrikant. Ook stond er dat de fabrikant nergens voor aansprakelijk gesteld kon worden!
Doe Onderhoud zelf Sukkel
Een week later konden we opnieuw op pad om oma met een bezoek te vereren. Een week waarin ik niet had kunnen werken. Toen het bewuste punt op de snelweg in het zicht kwam waar we de vorige week gestrand waren, steeg de spanning. Maar er gebeurde niets en zachtjes zoevend reden we verder. Echter, vlakbij oma’s huis flitste een mededeling over het display dat het besturingssysteem een registerprobleem had ontdekt en dat het beter was de auto onmiddellijk te stoppen en opnieuw te starten. Het probleem zou dan automatisch hersteld worden. Het was wel lastig onmiddellijk te stoppen daar we met een vaart van 120 kilometer per uur op de linkerbaan zaten. Het besturingssysteem bleef de mededeling echter herhalen en telkens schokte de auto hinderlijk.
We bereikten een parkeerplaats. Ik zette de motor af en startte opnieuw. Vrijwel meteen verscheen de mededeling opnieuw. Daar er een praatpaal op de parkeerplaats stond, besloot ik nu zelf contact op te nemen met de fabrikant. Ik werd snel geholpen. "Ik stuur u even een fax met aanwijzingen hoe u het register kunt herstellen. U dient daarvoor onder DOS een programma te starten." "Onder DOS", riep ik geschrokken, "maar bij alle auto’s van na 1995 zou er toch geen noodzaak meer bestaan voor DOS-procedures!" U moet weten dat autohaters de afkorting DOS hadden bedacht, het betekende Doe het Onderhoud zelf Sukkel.
Ik ontving via de fax van het benzinestation twee-en-een-halve meter faxpapier met gedetailleerde instructies. Terwijl mijn gezin domino speelde, kwam ik, onder de auto liggend, na een uur erachter dat de fax over een ander type auto ging. Met veel fantasie lukte het toch. Toen ik na twee uur onder de auto vandaan kroop, zag mijn pak er niet meer zo netjes uit als ’s ochtends. Achteraf bleken de stomerijkosten erg mee te vallen. Oma was blij met ons bezoek en bewonderde de auto zeer.
Een knutselaar
Thuisgekomen nam ik contact op met de fabrikant; alle problemen begonnen mij te vervelen. Een enthousiaste dame stond mij te woord. Ja, er waren wel eens probleempjes, nou eigenlijk geen probleempjes, want de auto was werkelijk een betrouwbaar product. Had ik al gezien hoeveel ruimte er in de kofferbak was? Ze had trouwens nog een goede tip: ik kon een abonnement nemen op een maandelijkse technische vraagbaak op CD-rom. Hierop vond ik allerlei tips en trucs. En mocht ik dan eens een klein probleempje hebben, dan vond ik op de CD ook de laatste stuurprogramma’s voor autoradio’s. Niet dat het huidige stuurprogramma niet deugde, maar de fabrikant kon natuurlijk niet voorzien wat mensen zelf allemaal knutselden. Oh ja: daar ze wel dacht dat ik een knutselaar was, kon ze een speciaal basic ontwerpprogramma aanbevelen, waarmee ik zelf visueel geheel nieuwe carrosserieën kon ontwerpen voor de auto. Was dat iets voor mij? Nou dat leek me wel. De prijs van het vraagbaakabonnement viel erg mee, het ontwerpprogramma was wat duurder.
Het was een fantastisch programma. Al spoedig na mijn eerste probeerselen bleek dat ook anderen graag carrosserieën door mij lieten ontwerpen. Ik monteerde verschillende carrosserieën bij klanten. Enige tijd later kwamen er echter klachten. De carrosserieën waaiden weg of de auto van de klant moest gedemonteerd en opnieuw geïnstalleerd worden. Nog maar eens de fabrikant gebeld. De eerste suggestie van de technicus was boven verwachting. Ik moest de motor van mijn eigen auto demonteren en opnieuw installeren. Bovendien was ik stout geweest, want ik had mistlampen van een ander merk gemonteerd. Dat kon echt niet! Er volgden nog vele suggesties. Telkens stuurde ik iets gewijzigde ontwerpen naar mijn klanten.
Uiteindelijk nam ik op een donderdagochtend contact op met de fabrikant. De telefoniste wist mij in woede te laten ontsteken door te melden dat mijn drie maanden gratis ondersteuning verstreken waren. Wat ik ook zei het maakte niet uit. Ik mocht wel tegen betaling van vijftig gulden voor een ondersteuningsincident een technicus spreken. Wilde ik het nummer van mijn creditcard geven? Ik overwoog nog even naar de fabrikant te reizen om daar zelf een incident te veroorzaken, maar daar er geen carrosserie op mijn auto zat, zag ik ervan af. Ik dacht er echter niet over om zo’n bedrag te betalen. Immers, bij een eerder contact over een probleem met het nieuwe VBA-brandstoffilter had een servicetechnicus gezegd dat men daar geen verstand van had omdat men nog geen cursus had gehad. Ik moest maar contact zoeken met andere gebruikers van de auto. Misschien dat een van hen het probleem al had opgelost. Ik stuurde mijn klanten een dominospel, zodat ze de tijd konden doden.
Betaal Steeds je eigen Auto
Geheel mistroostig besloot ik naar het café te gaan. Toen ik binnentrad, zag ik hoe de uitbater een magnetron van het merk Corella van de muur rukte en in de vuilnisbak smeet. Ik informeerde naar het waarom. Hij vertelde dat hij het magnetron gekocht had omdat het zo goedkoop was en zijn dochtertje een boek kreeg met veertien duizend leuke tekeningen die ze kon inkleuren. De magnetron, op het oog een prachtig apparaat, werkte echter niet goed. Hij had de helpdesk gebeld, maar kreeg nooit iemand aan de lijn. Na maanden had hij de directie van Corella een brief gestuurd met de vraag of dat normaal was. Dat leverde een onmiddellijke reactie op van het hoofd van de technische dienst van Corella. Die schreef dat ‘wai wel heel excited zouden zain omdat Corella op het punt stond een whole new magnetron ontwerp te marketen’.
Geen woord over zijn problemen. Toen was de maat vol. Hij was zo ‘excited’ geraakt dat hij dat rotding van de muur had gerukt en nu kwam er één van een andere fabrikant. Hij had een magnetron op het oog van Macrosof. Ik verbleekte, want dat was mijn autofabrikant. Ik vertelde hem mijn verhaal. "Wat moet ik dan", riep hij. Ik schudde mistroostig mijn hoofd want ik wist het ook niet.
Een louche uitziend figuur die onze verhalen had aangehoord, schoof dichterbij en zei dat hij wel raad wist. Of wij wisten dat magnetrons en auto’s gekopieerd konden worden? Dat scheelde de aanschaf van dure apparatuur. Wij konden het apparaat proberen en als het beviel konden we het alsnog kopen. Bij dat laatst lachte hij veelbetekenend. Ik zei dat ik op de verpakking van mijn auto gelezen had dat kopiëren verboden was. "Ach wat", antwoordde hij, "iedereen doet het! Nou ja minstens de helft van de mensheid en in Nederland nog meer." "En die stichting BSA dan", vroeg de uitbater. "Tja", zei de man, "Betaal Steeds je eigen Auto, bedoel je?" Die lui hebben immers boter op hun hoofd. Die stichting is opgezet door diezelfde fabrikanten die geen enkele service geven of je laten betalen om hun fouten op te lossen.
"Dat is het", zei de uitbater, "het wordt tijd dat wij een stichting oprichten die fabrikanten ter verantwoording kan roepen en zonodig voor de rechter kan dagen. Weet je wat, ik vraag mijn buurjongen of hij zijn Internetsite voor reacties wil openstellen." Het adres is: ourworld.compuserve.com/homepages/ipaa. De uitbater greep onder de tapkast en vroeg: "Spelletje domino?"
G. Bruijnes
