Het verleden van Kurt Waldheim wordt onderzocht, evenals het doping-gebruik van Delgado, Theunissen en Johnson. Vliegtuigen storten neer. En een kraker heeft vrij toegang tot het informatiesysteem van de Begische regering.
Aanvankelijk was hij gewoon in 1941 aan het Russische front gewond geraakt, waarna hij naar huis was gegaan en de rest van de oorlog had zitten studeren. Maar dat kon Kurt Waldheim niet lang volhouden. Nou ja, goed dan, hij had van 1942 tot ’45 in de Balkan gezeten. Maar niks gedaan, hoor, en niks geweten ook van de wreedheden die de Duitse bezetter op de Joegoslavische partizanen had losgelaten.
Maar in april vorig jaar al hadden de Verenigde Staten genoeg bewijsmateriaal bijeengescharreld om redelijkerwijs te kunnen aannemen dat de Oostenrijkse president indertijd had ‘geholpen of actief heeft deelgenomen aan de vervolging van personen op grond van ras, religie, nationale herkomst of politieke opinie.’ En hij hoefde geen visum aan te vragen voor de VS, want hij kwam er niet meer in.
In februari is een Amerikaanse commissie van militaire geschiedkundigen klaar met een nader onderzoek. Daaruit blijkt dat eerste luitenant Waldheim wel degelijk op de hoogte moet zijn geweest van wat er gebeurde en dat hij ook had meegeholpen Griekse joden naar de vernietigingskampen te sturen.
"Nou en", zegt Waldheim, "Kennis is geen misdaad." En hij blijft aan.
Tour de dope
De (75e) editie van de Tour de France van dit jaar gaat – daar zijn we van overtuigd – de geschiedenis in als een zwarte bladzijde. Na een Pyreneeën-etappe wordt in de Spaanse renner Pedro Delgado een goedje aangetroffen dat anabole steroïden maskeert. Maar omdat het spul nog net niet op de lijst van verboden middelen van de ICU staat, mag Delgado gewoon doorfietsen. Wat hij zo hard doet, dat hij de Tour wint.
Minder fortuinlijk is de Nederlander Theunissen. In zijn urine wordt codeïne (tegen hoest en hoofdpijn) aangetroffen en bovendien blijkt zijn testosteronspiegel ver boven NAP. Hij krijgt tien minuten straf, en wordt evenzogoed nog elfde. Hij zal de rest van zijn leven blijven volhouden dat hij niet gepakt heeft.
Wèl Gepakt
Op de ‘meest succesvolle Spelen aller tijden’ (Samaranch) wordt de Canadese atleet Ben Johnson koning. ‘King for a day’ evenwel, als blijkt dat hij – het snelst van allemaal op de honderd meter – wel heel heftig uit de dopingpot heeft gesnoept. Ben mag twee jaar niet meer meedoen.
Afgezien van Johnson worden nog negen atleten op doping betrapt. En een paard.
Luchtverkeerd
Het gaat een paar keer goed fout in de lucht. Begin juli ziet iemand aan boord van de Amerikaanse kruiser Vincennes, die rondvaart in de Perzische Golf, een Iranese Airbus aan voor een F-16. En hoe vaak er ook wordt misgeschoten: deze keer niet. Alle 290 inzittenden komen om, in wat Stafchef admiraal Crowe ‘een noodlottige vergissing’ noemt.
Een maand later vliegen tijdens een luchtshow boven de Amerikaanse luchtmachtbasis Ramsgate in Duitsland drie Italiaanse stuntvliegtuigen op elkaar, boven het publiek dat met open mond staat te kijken. Er zijn vijftig doden en driehonderd gewonden.
Op en neer
Baan Info Systems uit Barneveld groeit gestaag door. In oktober lezen we dat Baan een wereldwijde oem-overeenkomst heeft gesloten met Olivetti, dat het Baan Manufacturing Control System gaat verkopen. Directeur Jan Baan heeft hoge verwachtingen van de deal: "Als er voor ons jaarlijks geen potje van miljoenen uitkomt, dan verdient deze overeenkomst geen continuïteit." Binnen twee jaar zal de omzet van Baan Info Systems boven de honderd miljoen gulden komen, zo verwacht Baan. En dat is dan geheel in lijn met wat vooraf ging: "De Barneveldse onderneming draaide in 1987 een omzet van 27 miljoen gulden en een winst van 2,1 miljoen gulden", zo lezen we. "Dit jaar gaat de groei door tot boven de veertig miljoen gulden."
Heel wat minder goed gaat het met Multihouse. Hoewel de omzet steeg met 14 procent naar 60 miljoen gulden, boekt het bedrijf een verlies na belasting van 7,8 miljoen gulden. En dat betekent dat er heel hard gereorganiseerd gaat worden.
Hacker regeert mee
Tien jaar later zouden we het wel weten: je kunt nog zo’n mooi computersysteem hebben, als de gebruiker het niet oppikt, kun je net zo goed met ganzenveer en postkoets werken. Dat blijkt maar weer eens op hoog niveau in België. ‘Tot ontsteltenis van de Belgische premier Wilfried Mertens’, zo lezen we in het nummer van 28 oktober, ‘heeft een computerkraker maandenlang kunnen binnendringen in het geheime Bistel-informatiesysteem van de Belgische regering.’ De kraker kwam tot zijn ingreep ‘doordat hij gefrustreerd was over het geringe gebruik van dit 60 miljoen gulden kostende systeem. De kraker beweert dat iedere minister een draagbare pc heeft, maar dat er vrijwel niemand mee kan werken.’
Voor premier Mertens zijn de vruchten extra zuur, want Bistel is zijn stokpaardje: ‘Mertens liet geen gelegenheid onbenut buitenlandse bezoekers het systeem te demonstreren. Vanuit zijn werkkamer thuis in Gent, of op zijn vakantieadres in Zuid-Frankrijk kon hij naar zijn eigen zeggen "met de computer regeren", niet wetende dat een onbekende computerinbreker ongemerkt aan de regeringstafel had plaatsgenomen.’
Als de kraker niet alleen handig, maar ook nog verstandig was geweest, had hij de gelegenheid te baat genomen om gezellig te gaan meeregeren, want gezien het vervolg van het artikel, was daarvoor wel ruimte: ‘Zeker 15 Belgische ministers en staatssecretarissen laten de elektronische post die hen via Bistel wordt toegestuurd als regel ongelezen. Niemand merkte ook dat de computerkraker regelmatig oude poststukken weggooide. Opmerkelijk is ook dat tien bewindslieden zelfs geen wachtwoord hadden. De inbreker maakte voor twee van hen een wachtwoord, waarvan ze uiteraard niets wisten. Gevolg was dat ze geen toegang meer hadden tot hun eigen elektronische post. Kennelijk werd dat niet als een gemis ervaren.
