Een aanbesteding is veel werk. Publieke instanties moeten een tender zorgvuldig voorbereiden en voor een hoop inschrijvende marktpartijen lonen de inspanningen de moeite niet, omdat de opdracht naar een ander gaat.
Geen wonder dat er geregeld conflicten uitbreken over zaken die niet conform de regels verlopen zouden zijn. Zo maakt Inter Access op 7 september een gang naar de rechter, om vijf gemeenten te laten terugfluiten die de voorkeur geven aan een duurdere e-loket-oplossing van Atos Origin. Mocht de automatiseerder in het gelijk worden gesteld, dan kan dat gevolgen hebben voor andere gemeenschappelijke aanbestedingen die binnen de overheid steeds populairder worden. In dit nummer is bijvoorbeeld ook aandacht voor een gezamenlijke midoffice-aanbesteding van vijf andere gemeenten. Daarbij blijkt het niet meer te gaan om een ‘eenvoudig' stuk software dat moet worden aangeschaft, maar om een heel concept.
Dit soort ideeën moet wel exact uiteengezet kunnen worden, anders ontstaat er geheid heibel. Neem de aanbesteding van de rijksbrede contentmanagement-dienst op de voorpagina: die strandde in eerste instantie al omdat leverancier Green Valley bezwaar maakte tegen onduidelijke selectiegronden. Ook hier praatten de initiatiefnemers liever over een ‘dienst' dan over ‘software' of ‘pakket'. Met welk pakket leveranciers of -moderner – implementatiepartners op de proppen komen, dat dondert niet, als de functionaliteit maar goed zit, is de gedachte erachter. Na anderhalf jaar is deze cms-aanbesteding helemaal stopgezet, omdat de ‘dienst' zo complex werd dat de kans op een hernieuwd echec levensgroot aanwezig was.
Het miljoenenverslindende drama rond P-Direkt toont aan hoe erg een aanbesteding uit de klauwen kan lopen. Daarom valt het de projectleiders van de rijksbrede cms-dienst te prijzen dat ze voortijdig een punt hebben gezet achter iets waar ze veel tijd en moeite in hebben gestoken. Maar het laat tevens zien dat aan gemeenschappelijke aanbestedingen van diensten de nodige haken en ogen zitten.
Wees gewaarschuwd!
