Scholen komen maar lastig aan goede ict-docenten. Belangrijke reden daarvoor is dat de specialisten momenteel in het bedrijfsleven meer geld kunnen verdienen. Opleidingen moeten het daarom hebben van ict’ers die het rustiger aan willen doen. En dan niet alleen qua loopbaan, maar ook qua salaris.
Het is jammer dat scholen niet genoeg geld hebben om goede docenten meer te betalen. Ik weet dat ik nu een discussie start die voor iedere vorm van onderwijs geldt. En dus ook voor het ict-onderwijs. Sterker nog. Daar trekt de markt nog harder aan de docent. Het gat tussen salaris in het bedrijfsleven en salaris bij een onderwijsinstelling is vaak nog groter.
In een markt waar de vraag naar goede werknemers groot is, is het belangrijk dat leerlingen met de juiste kennis en enthousiast van school af komen. Wie kan daar nu beter voor zorgen dan een goede docent? De ict-sector kent al een tekort aan mensen (en dat wordt, als we de voorspellingen mogen geloven, alleen maar groter). Ict-bedrijven zouden zich daarom de noodzaak van goed ict-onderwijs mogen aantrekken.
Iemand vertelde mij laatst dat bedrijven nu graag hun eigen mensen voor de klas zetten. Vind je het gek? Bedrijven doen er alles aan om een goed imago bij studenten te krijgen. Het is de beste manier om aan werknemers te komen.
Ik ben bang dat als de economie weer inzakt en de vraag naar mensen weer afneemt, dat dan ook de docenten vanuit het bedrijfsleven voor de klas verdwijnen. En dan zijn we weer terug bij af, want dan begint de vicieuze cirkel opnieuw. Geen docenten is geen enthousiaste leerlingen is geen nieuwe werknemers. En als de economie dan weer aantrekt, kan het verhaal dat nu op de voorpagina staat weer in de krant.
Scholen hebben inderdaad een tekort aan ICT-docenten. Wat in alle discussies vergeten wordt is de rol die de scholen daarin zelf spelen. Het personeelsbeleid dat door veel scholen gevoerd wordt, is mede debet aan het docententekort.
Stel, je wilt docent worden, je weet dat, waneer je overstapt, je salaris niet meer zal groeien en dat je carriereperspectieven in ieder geval wat beperkt zullen worden. Je krijgt er wel een heerlijke baan (echt waar!) voor terug. Tijdens het sollicitatiegesprek wordt je een vaste baan beloofd, na het contract tot het einde van het schooljaar. De gedane beloftes worden echter nooit gestand gedaan. In de paar jaar dat ik in het beroepsonderwijs heb rondgebanjerd ben ik bij mezelf, maar vooral bij collega?s de volgende, bizarre situaties tegengekomen.
– Die belofte die in het sollicitatiegesprek wordt gedaan wordt, `vergeten. “Zou jij een vaste aanstelling krijgen? Kan me niet voorstellen dat ik dat gezegd heb.”
– Vlak voor de vakantie hoort de docent dat hij per 1 juli ontslagen wordt en per 1 september een nieuwe, tijdelijke, aanstelling krijgt. En in de zomer? Meld je maar bij het UWV!
– Je komt niet in dienst van de school, maar in dienst van een uitzendbureau. Bij je eerste salarisbetaling, blijkt dat 10 procent van het salaris ingehouden wordt voor doorbetalingen tijdens de schoolvakanties. (en je bent er al op achteruit gegaan!)
– Om een vaste aanstelling te krijgen moet je een lesbevoegdheid verkrijgen. Hiervoor moet je op cursus. Tijdens de sollicitatiegesprekken wordt je deze cursus aangeboden. En wanneer je, na een paar manden, met de cursus wil starten is het trainingsbudget voor dat jaar op.
Ik begin maar niet over onderwijsprogramma’s die samengesteld worden door lieden die zeker niet uit de praktijk komen, Het werkelijk topzware schoolmanagement, het beleid van veel scholen om docenten te vervangen door instructeurs (een instructeur wordt drie schalen lagen ingeschaald).
Voor de klas staan is een van de mooiste en leukste dingen die je kunt doen. Ik weet alleen dat vele startende, enthousiaste, docenten het onderwijs de rug toekeren omdat ze door hun werkgever zo belazerd worden. Schooldirecteuren moeten eerst maar eens een gedegen personeelsbeleid gaan voeren voordat ze in vakbladen gaan jammeren dat ze niemand kunnen krijgen.
Ik werk weer in het bedrijfsleven, hoe veel voldoening ik uit het lesgeven haalde, het constante gevoel gepiepeld te worden door mijn werkgever, en de onzekerheid rondom mijn baan die aan het einde van ieder schooljaar was voor mij voldoende reden om weer in te gaan op de aanbieding die ik van mijn huidige werkgever gekregen heb. Veel oud-collega?s van mij kijken rond of zijn ook al vertrokken.