Business intelligence: mooiste vak ter wereld

Al sinds mijn eerste kennismaking met business intelligence ruim tien jaar geleden ben ik erg gecharmeerd van de mogelijkheden. De potentiële winsten die als gevolg van waardevolle informatie kunnen worden gerealiseerd, zijn groot. Zonder 'bemoeigedrag' gaan we als bi'ers niet de maximaal haalbare toegevoegde waarde bieden voor onze klanten, maar dat maakt het vak natuurlijk alleen maar leuker.

Mijn eerste kennismaking met bi vond plaats in het begin van mijn loopbaan. Ik werkte toen bij de Nederlandse Spoorwegen. Wij waren onder andere verantwoordelijk voor de informatie voor het op juiste wijze doorbelasten van energiefacturen aan huurders van ruimtes in stations en voor de planning van het periodiek onderhoud van deze stationsgebouwen. Uiteraard vond dit plaats in verschillende applicaties, beide toen nog ongetwijfeld met een grote component MS Access. Bi ging het mogelijk maken deze administraties te combineren en bijvoorbeeld de effecten van uitgesteld onderhoud op het energieverbruik te analyseren. Verder denkend over de potentiële mogelijkheden en inzichten werd de wereld op deze dag een stukje mooier, of in ieder geval 'groener'.

Of veronderstelde inzichten ooit zijn gerealiseerd en of potentiële besparingen ooit hebben plaatsgehad, (ik denk het eerlijk gezegd niet. De business case was negatief, want besparingen lagen bij de huurders, niet bij de NS zelf, en duurzaam ondernemen was nog niet opgemerkt door de marketeers) kan ik niet vertellen. Ik was inmiddels gevlogen en praatte met mijn ex-collega's over vele koeien en kalveren maar niet over oude projecten. Maar sindsdien besef ik wel de waarde van informatie uit beschikbare gegevens.

Terugkijkend betrof bovenstaand project objectief gezien natuurlijk het combineren van twee willekeurige gegevensbronnen. In die zin was het een 'point solution'. Het is te hopen (en ik verwacht van wel) dat het denkwerk dat in dit project besteed is aan bijvoorbeeld de opzet van de zogenaamde objectregistratie, een mooie aanzet is geweest tot een goed ontwerp van een Enterprise DWH of nog beter een master data management-oplossing.  Daarmee kom ik tot de conclusie dat wij ons niet meer kunnen permitteren alleen maar zo ver te kijken als onze bi-neus lang is. In mijn ogen mogen wij ons ook met andere projecten bemoeien. Ik geef een aantal voorbeelden:

– Wanneer we gevraagd worden informatie op te leveren over het verloop van een niet duidelijk gedefinieerd bedrijfsproces adviseren we dit proces eerst te beschrijven en mogelijk al te optimaliseren.

– Wanneer we gevraagd worden om te rapporteren op basis van kwalitatief slechte data richten we onze energie eerst op het bronsysteem en de bijbehorende processen.

– Wanneer we rapporten moeten maken over klanten, producten of andere gegevens met master data-karakteristieken gaan we niet zelf een bron ontsluiten, maar controleren we eerst of deze gegevens niet al eerder in een DWH- of MDM-oplossing (met bijbehorende governance-regels) zijn opgenomen.

– Wanneer we gevraagd worden een dashboard op te leveren, doen we dit alleen wanneer er naast duidelijke procesbeschrijvingen, procesdoelstellingen en gegevensdefinities ook duidelijkheid bestaat over normen waarmee we het dashboard van een juiste schaal kunnen voorzien.

– Wanneer blijkt dat er meer winst te halen is in het ontsluiten van ongestructureerde data (bijvoorbeeld het binnen één dag weergeven van alle correspondentie met een klant), dan geven we de beperkingen van bi aan.

– Wanneer wij ons denkwerk over databronnen ter beschikking kunnen stellen aan de eerste incrementen binnen een nieuwe soa-architectuur, dan doen wij dat graag.

Met andere woorden, we hebben oog voor de context van ons werk, zien de beperkingen van bi en kennen de randvoorwaarden voor een lange termijn, succesvolle oplossing. Dat wij ons daarvoor met de organisatie kunnen en moeten bemoeien, maakt het werk nog leuker. Tot het mooiste vak van de wereld. Toch?