Bij een recente opdracht kwam ik in een discussie met een collega op de vraag wie nu eigenlijk de belangrijkste stakeholders waren van een technische architectuur. We kwamen erop uit dat er eigenlijk slechts één stakeholder is: de systeembeheerder(s).
In de discussie kwamen diverse stakeholders aan bod, zoals de eindgebruikers en het management. Aangezien het echter om een technische architectuur ging, en niet om de functionele architectuur, bleek dat eindgebruikers en management eigenlijk niet geïnteresseerd zouden zijn in de architectuur van het systeem. Als zij iets wilden van het systeem, als ze klachten hadden over de performance, beschikbaarheid of een andere non-functional requirement, dan zouden ze te rade gaan bij hun systeembeheerders.
De systeembeheerders zouden de wensen van de gebruikers vertalen naar technische oplossingen en als het goed is bij de technisch architecten uitkomen.
Ook bijvoorbeeld securityeisen die aan het systeem worden gesteld zouden aan systeembeheerders worden opgelegd. Zij zouden immers moeten zorgen dat het systeem veilig is ingericht. De beveiligingseisen zouden dan ook via systeembeheer bij de architecten (moeten) binnenkomen. Indien er extra eisen aan de beveiliging gesteld zouden worden, of indien het systeem bijvoorbeeld extra verbindingen naar andere partijen moest gaan ondersteunen, dan zouden deze eisen via de business of de eindgebruikers bij systeembeheer binnenkomen. Op hun beurt zouden de beheerders dan bij de architecten uitkomen voor de inrichting van een oplossing.
Als de architectuur van het systeem bij het ontwerp goed is opgezet dan zijn de toekomstige wensen van systeembeheer makkelijker te realiseren dan zonder een goede architectuur. Als het systeem bijvoorbeeld schaalbaar is opgezet, dan zijn toekomstige hogere performance-eisen eenvoudiger te implementeren. Als het systeem redundant is opgezet, dan zijn toenemende eisen op het gebied van beschikbaarheid makkelijker in te willigen.
Kortom: zowel bij de opzet van het systeem als bij de exploitatie is systeembeheer gebaat bij een goede architectuur van een systeem. Ze zijn daardoor dus de grootste stakeholder voor architectuur geworden.
Ehm, is dit nieuw? Applicatiebeheer (of systeembeheer, hoe je het ook wilt noemen) is altijd al stakeholder geweest van de technische infrastructuur. Ik snap dit artikel niet helemaal…
Het zou mooi zijn als systemen in de toekomst worden ontworpen waarbij de mens (weer) centraal staat.
Mensen gaan er uiteindelijk mee werken, dus kan het maar beter “naar de mens toe” ontworpen worden. i.p.v. de toekomstige gebruikers zich weer moeten aanpassen aan een nieuw systeem.
Dit geld voor alle mensen – stakeholder of niet 😉