Recentelijk reed ik op een ochtend de straat uit van mijn woonwijk. Toen ik de hoek omsloeg en net mijn gordel wilde omdoen keek ik tegen een groep van zes agenten aan. Waarschijnlijk een groep in opleiding, want ik werd natuurlijk direct naar de zijkant gedirigeerd.
"Tja, u had uw gordel niet om, woont u hier in de buurt?", zei de jongedame in het blauw. Nu ben ik 's ochtends voor de koffie sowieso niet de vrolijkste, maar als je dan ook nog eens zo zinloos wordt aangehouden ben ik niet de vriendelijkste. "Woon je in Apeldoorn?", zei ik wrevelig. "Dan zou je weten dat ik uit een doodlopende staat kom." En raak was de toon, want de ogenschijnlijk quasi vriendelijke geüniformde dame raakte geïrriteerd. "U had toch ook op bezoek kunnen zijn", was haar overbodige antwoord. "U krijgt een bon van me", zei ze gedecideerd. "Als je dan maar een beetje opschiet, want ik ben aan het werk", was mijn antwoord. En zo ging het nog een tijdje door.
Een aantal lezers herkent hier iemand die een autoriteitsprobleem heeft. Maar het mooiste komt nog. Wanneer agenten persoonlijk een bon uitschrijven willen ze aan het einde altijd je postcode weten. En dan ben ik aan de beurt. "Hoezo? Gaat u mij vertellen dat u alles van mij weet, de politie tientallen miljoenen in haar informatiesystemen pompt, maar dat u niet eens mijn postcode weet?" Haar reactie was als was ze op cursus: "Mijnheer ik stop deze discussie".
Jammer, ik kwam net een beetje op dreef: "U denkt toch niet wanneer u mij net een bon geeft dat ik daar vrolijk bij blijf?" Als door een wesp gestoken reageerde de blauwe dame: "Dus u weigert mee te werken? Moet ik u soms mee naar het bureau nemen?" Ik was er door heen. "Meewerken? Ik denk toch echt dat ik m'n postcode vergeten ben". Ik eindig dit waargebeurde verhaal met een oproep om voorlopig niet meer uw postcode te geven wanneer een agent een bon uitschrijft. Wellicht dat de informatisering van de politie dan eindelijk eens wat prioriteiten gaat stellen. Daarnaast geeft het je ook een prettig gevoel om de sterke arm een beetje dwars te zitten.
Robert van Vliet is adviseur e-overheid.
“Meewerken? Ik ben toch echt mijn postcode vergeten!”
G e w e l d i g ! ! !
Wat een ongelooflijke zielige reactie. Je maakt zelf een fout door niet met een gordel om te rijden, maar projecteert dat op de agente, die gewoon bezig is met haar werk. Die boete is geheel terecht. Ik weet niet of je het door hebt, maar diezelfde politieagenten mogen jou van het asfalt pulken als je zonder die, volgens jou overbodige, gordel tegen een paal rijdt.
Je mag nog blij zijn dat ze je niet meegenomen heeft naar het bureau en een tijdje heeft laten afkoelen in een cel.
Ik hoop dat ik je nog een keer in werktijd tegenkom, dan zal ik je vragen op dezelfde manier beantwoorden als jij deze agent hebt behandeld.
Het artikel geeft duidelijk weer dat baviaanachtig machogedrag niet iets is wat aan etniciteit of leeftijd gekoppeld kan worden.
Aan de redactie, de redacteur heeft zitten slapen begrijp ik? Wat in vredesnaam is de relevantie van dit artikel voor het blad? Enkel en alleen omdat er het woord ‘informatisering’ in staat? Laat ‘mijnheer’ de e-adviseur voortaan zijn privefrustraties bodvieren op fora van gelijkgestemden – zie http://www.geenstijl.nl – en val mij niet lastig met dit soort misplaatste stoerdoenerij a.u.b.
Groot gelijk om zo te reageren. Ik kan me bij dergelijke acties nooit aan de indruk onttrekken dat de kassa weer eens bijgevuld moet worden. Het laatst waar je dan op zit te wachten is een overijverige agent die jou wel eens komt vertellen dat je in overtreding bent. Alsof je zelf te stom bent om dat te beseffen. Geef die bon nou maar en voor rest geen gelul.
Met een dergelijke attitude zou je, wanneer je bij mij in dienst zou zijn of een contract zou hebben, een vet probleem krijgen. Ooit gehoord van gewoonweg je fouten erkennen en je verantwoordelijkheid nemen, meneer Van Vliet? en dan lekker tegen een geijkt paaltje “aanpissen”, quasi popi jopi gedrag. Ik spreek hierbij ook meteen de eindredactie aan op acceptatie van een dergelijke inhoudelijke column. Het respect wat ik eerder nog had voor uw uitgave, is hiermee danig gedaald!
oh, en meneer Zuijdhoek met “Groot gelijk om zo te reageren en ik kan me niet aan de indruk onttrekken…” als je er niet op zit te wachten, moet je gewoon ook een dergelijk gedrag niet vertonen. Ik zit op zoveel niet te wachten, maar het schijnt dat een bepaalde mate van opvoeding toch iedere keer weer om de hoek komt kijken als het gaat om veiligheid. Waarom anders doe je het niet gewoon!!!!
’s morgens niet de vrolijkste? Zo gefrustreerd dat je niet normaal beleefd en met respect kunt reageren op een volkomen terechte bon? Een prettig gevoel ontlenen aan agentje pesten? Denk eens aan een andere (bij)baan. Geen stukjes meer schrijven voor computable bijv. Hebben tenminste de lezers van computable geen last meer van je ochtendhumeur.
Ik vind het een zielig verhaal. Zielig, omdat de schrijver ongetwijfeld niet zo neerbuigend/beledigend door een manager of klant behandeld zal willen worden. Iemand die z’n werk doet verdient respect, wat je ook van de persoon of werk vindt. Als je als adviseur weet waar een ander z’n prioriteiten moet leggen, dan zit je op de verkeerde stoel.
Agente: Jan van der Steen -Methode? ver te zoeken?
Van Vliet: Gewoon Ja, nee en amen, is het beste, ben je het snelste weg!
Schrijver van artikel: meerwaarde voor lezers?
Heer Van Vliet, eindelijk een echte column en u doet het weer niet goed. Ik zou er mee stoppen bij zo’n ondankbaar publiek. Vast ochtendmensen.