De overheid boort een nieuwe bron van inkomsten aan: licentieopbrengsten uit software. Bedrijven moeten betalen voor software die wordt ontwikkeld binnen het overheidsprogramma 'Slim geregeld, goed verbonden'. Met dat programma wil het Ministerie van Economische Zaken niet alleen de regeldruk, maar ook de daarmee samenhangende administratieve kosten met vijfentwintig procent terugbrengen, voor zowel de overheid als ondernemingen.
Dat blijkt uit een van de eerste projecten dat binnen dit programma wordt uitgevoerd, namelijk de 'casus rubber en kunststofindustrie.' In een online oproep worden bedrijven geworven mee te doen aan een praktijktest van het systeem. Aanmelders worden verleid met 'een gratis licentie op de uiteindelijke versie gedurende drie jaar.' Marcel Boons, een consultant die in opdracht van EZ manager is van de casus rubber en kunststofindustrie: 'We willen niet de indruk wekken dat deze toepassing gratis gaat zijn. Het is uiteindelijk een innovatieve toepassing, waarmee bedrijven financieel voordeel kunnen behalen, en waarvoor ze dus ook best een bescheiden bijdrage kunnen betalen.'
Licentiekosten
Hoe hoog de licentiekosten zullen zijn, staat nog niet vast. Boons: 'Hoe meer organisaties meedoen, des te lager worden de licentiekosten. Laat ik een hypothetisch voorbeeld noemen. Stel dat de ontwikkeling een paar miljoen euro kost en dat een paar duizend bedrijven de toepassing afnemen. Dan zouden de licentiekosten niet meer dan een paar honderd euro hoeven te bedragen. Er bestaat op dit moment brede interesse voor de toepassing en de brancheverenigingen hebben bij elkaar duizenden leden.'
'De kosten zullen in verhouding staan tot wat de toepassing bedrijven in de rubber- en kunststofindustrie oplevert aan besparingen. Zij gaan minder bezoek krijgen van inspectiediensten, minder briefwisselingen en minder gedoe, omdat alle correspondentie elektronisch verloopt.'
Ontwikkelkosten
Naar wie de licentie-inkomsten terugvloeien is nog onduidelijk. Boons: 'Dat is nog niet bekend. Dit is een publiek-private samenwerking, dus dat wordt gezamenlijk door het bedrijfsleven en de overheid bepaald. De licentie-inkomsten zullen terugvloeien naar die partijen, zodat ze hun investering terugverdienen. Misschien investeert één departement, misschien drie. Misschien dat sommige brancheverenigingen ook nog een deel van de ontwikkelkosten op zich nemen.'
Deze herfst gaat een praktijktest van start met de applicatie binnen de rubber- en kunststofindustrie. Boons: 'Naast de rubber- en kunststofindustrie gaan ook organisaties uit de recreatiebranche en de kinderopvang meedoen aan de praktijktest.' Boons kan niet zeggen of ook binnen deze branches licentiekosten in rekening zullen worden gebracht.
Vertraging
Uit de oproep voor de praktijktest blijkt overigens dat de 'casus rubber en kunststofindustrie' inmiddels vertraging heeft opgelopen. Waar het ministerie van Economische Zaken in een persbericht twee weken geleden bekend maakte dat de applicatie deze herfst wordt getest, blijkt uit de oproep dat deze test dit voorjaar al plaats had moeten vinden. Boons: 'Het was inderdaad de bedoeling dat er dit voorjaar al een praktijktest zou zijn, maar dat is niet gelukt. We hebben wat meer tijd aan de techniek moeten besteden. Daarnaast hebben we meer tijd moeten steken in de werving van deelnemers aan de test. Voor een praktijktest moeten bedrijven mét hun toezichthouder tegelijk hieraan deelnemen. Een deel van de lokale overheden gaf aan al veel tijd kwijt te zijn aan andere projecten. En bedrijven hebben in deze economisch zware tijden alle hens aan dek nodig. Maar nu hebben we twintig organisaties bereid gevonden om mee te doen aan de praktijktest.'
Boons is ervan overtuigd dat desondanks de deadline van medio 2010, waarover het persbericht rept, zal worden gehaald. 'We zijn al heel ver in het traject. En medio 2010 is een jaar vanaf nu. Ik verwacht dat begin volgend jaar onder andere het besluit valt over wie de software bouwt, wie het gaat beheren en wat dat mag kosten, waarna de ontwikkeling in een paar maanden tijd voltooid kan zijn.'
Eugo
Eugo (Boons spreekt van 'joego') staat voor 'Efficiënte uitwisseling van gegevens tussen organisaties'. Het is een virtueel kantoor voor het naleven van de Wet milieubeheer. Ondernemers kunnen automatisch zien welke nalevingsvoorschriften voor hen gelden. Bovendien kunnen zij via het programma vergunningen en certificaten aanvragen en in hun digitale dossier plaatsen. De gegevens zijn zichtbaar voor geautoriseerde toezichthouders.
Toezichthouders kunnen op hun beurt documenten zoals inspectierapporten in het systeem zetten. Alle partijen kunnen elkaar in het systeem om goedkeuring of commentaar vragen. Bovendien kunnen zij via een agendafaciliteit bezoeken afstemmen. Tenslotte geeft het systeem automatische signaleringen voor deelnemers van het virtuele kantoor. Dit betekent bijvoorbeeld dat een ondernemer een bericht ontvangt wanneer hij een bepaalde keuring moet laten doen of dat de overheid bericht krijgt wanneer er een goedkeuring gevraagd wordt.
Een bewijs dat de overheid ook af en toe meerwaarde ziet in een bedrijfsmodel dat zorgt dat je voor innovatie en genomen risico’s wordt beloond? In dit geval lijkt de motivatie te zijn dat je de investering snel terugverdient, maar dat is bij software onder licentie niet anders. Het enige verschil met een commercieel bedrijf is nog wie het risicokapitaal beschikbaar stelt? In dit geval is dat dus de belasting betaler. Was die daarvan op de hoogte ? Het lijkt erop dat de overheid probeert haar ambitieuze doelen te bereiken door zelf het initiatief te nemen voor de uitvoering. Wellicht zijn hier de kosten vooraf niet correct begroot of is dit project duurder geworden en is nog een, indirecte, bijdrage van de belasting betaler gewenst. Dat valt zo natuurlijk wel minder op dan nog een rapport van de rekenkamer.
De overheid als commerciele uibater! Schoenmaker blijf bij je leest.
Wellicht een mooie rol voor het ICT-office om de inkomsten te vangen en nieuwe initiatieven te ontplooien.
Wederom een kwestie van gedwongen winkelnering. Voor de uitvoering van bepaalde werken is het naleven van wettelijke voorschriften verplicht. Die voorschriften liggen vast in NEN-normen. Heb je maar ??n NEN-norm nodig, dan moet je verplicht een hele reeks bij het NNI afnemen en daar de hoofdprijs voor betalen. Die normen zouden eigenlijk openbaar moeten zijn. Nu moet je als branche verplicht licenties op software gaan betalen om regelgeving na te leven. Ik hoor ook helemaal niets over de toepassing van open standaarden en open source. Hoe was het ook al weer? “Nederland Open in Verbinding”.
“Hoe hoog de licentiekosten zullen zijn, staat nog niet vast. Boons: ‘Hoe meer organisaties meedoen, des te lager worden de licentiekosten. Laat ik een hypothetisch voorbeeld noemen. Stel dat de ontwikkeling een paar miljoen euro kost en dat een paar duizend bedrijven de toepassing afnemen.”
Dat bij voorbaat al uit wordt gegaan van ontwikkelingkosten van enkele miljoenen is apart. Stel dat je een applicatie oplevert voor tienduizend euro.
“Dan zouden de licentiekosten niet meer dan een paar honderd euro hoeven te bedragen.”
Tuurlijk jongen. Het geld groeit op bomen in de achtertuin.
“Er bestaat op dit moment brede interesse voor de toepassing en de brancheverenigingen hebben bij elkaar duizenden leden.'”
Nieuw olieveld gevonden voor graaiers? Nieuwe sportauto catalogus binnen gekregen?
“‘De kosten zullen in verhouding staan tot wat de toepassing bedrijven in de rubber- en kunststofindustrie oplevert aan besparingen. Zij gaan minder bezoek krijgen van inspectiediensten, minder briefwisselingen en minder gedoe, omdat alle correspondentie elektronisch verloopt.’ ”
Totdat men erachter komt, dat electronische bedrijfsadministratie toch wel 1 van de slechtste ideen in de wereld is, en vervolgens we alles weer op papier uitwisselen.
Zelfs justitie krijgt een website over veiligheid niet veilig. Wat verwacht u dan van de rest van ons?
“‘Het was inderdaad de bedoeling dat er dit voorjaar al een praktijktest zou zijn, maar dat is niet gelukt”
Aha situatie normaal dus voor de Nederlandse Overheid. Uitzonderingen daargelaten.
Dus hoeveel over budget zitten we? En dan reken ik mee arbeidskosten, trainingskosten, ontwikkelingskosten, licenties, enz.
Misschien lukt het u sneller geld te verbranden indien u het rechtstreeks na de verbrandingsoven brengt.
Brief op de bus doet wonderen. Sommige postmedewerkers zullen u ongetwijfeld dankbaar zijn voor hun baanbehoud.
Alsmede de inspecteurs die hun baan mogelijk kwijt raken?
En die kosten van 25% terugbrengen. Hoeveel moet/ wordt er geinvesteerd worden om dat rendement te halen?
Paard achter de wagen spannen?
Ahum, wie verzint de regels? Wie legt de verplichtingen op? De ondernemingen moeten voldoen aan allerlei eisen. Om de tijd die hieraan besteed wordt, te verminderen kan de ondernemer vervolgens software kopen. Dat noemt men een sigaar uit eigen doos.
Aan het begin van het proces maak je iets moeilijk zodat het later met iets anders vereenvoudigd moet worden.
De regels vereenvoudigen is een betere stap. Dan hoef je geen software te maken om de regeldruk te verminderen.
“Making things difficult is simple, making them simple is difficult”
@Jeanine
Simpel en heel treffend!
Helaas is onze overheid NIET gebaat bij simpele regels. Het maakt de karrevrachten aan ambtenaren en bijbehorende adviseurs transparant en overbodig. Inconsistente complexiteit introduceren zorgen voor werk en garanderen het bestaan van ivoren torens…
@Twan t/m Jeanine, als een partij in software investeert, dan kijkt ze primair naar de eigen terugwinmogelijkheden. In dit geval zal de overheid kijken hoe ze de eigen administratieve lasten kan beperken. Als dit minder lasten voor anderen oplevert, dan is dit meegenomen, maar het zwaartepunt zal daar niet komen te liggen.
In overleg met de andere betrokken ketenpartijen kan echter bekeken worden of er een win-win situatie kan ontstaan. Bedrijven die in een keten zitten, doen dit ook en komen vaak tot een verdeelsleutel van de kosten, tot een wederzijdse aanpassing van systemen. Dus, waarom zou dit hier niet kunnen?
Even je hart luchten door de overheid af te zeiken, helpt het bedrijfsleven niet.
@John
Niks persoonlijks.
Bedrijven de nek om draaien om als onderdeel van de overheid de eigen zin door te drijven omdat het niet lukt om de financieen binnnen de overheid op orde te krijgen helpt de economie niet.
Men spreekt nu al van projecten van enkele miljoenen, terwijl in het bedrijfsleven dit voor tienvoudig minder gebouwd zou kunnen worden.
Ik heb dagelijks te maken met fouten van de overheid, geloof me, je wordt er niet vrolijk van. Vooral veroorzaakt door het soort praat wat dit artikel betoogt.
Ik sta open voor een vruchtbare wederzijdse samenwerking. Open source of closed source, met open standaarden, maar dit soort proefballonnetjes zijn gewoon ziekelijk. Kom als overheid eerst maar eens met een solide business model. In plaats van gelijk om geld vragen, omdat het niet lukt om de core business op sommige punten fatsoenlijk te regelen. De overheid zelf moet op de knip. Iedereen realiseert zich dat. Alleen sommigen leven nog in een tijdsgeest van voor de economische crisis.
Het is aan ieder van ons om te zorgen dat dit land op een vreedzame wijze de juiste koers opvaart wat betreft dit soort aangelegenheden. Daar zijn wij allen verantwoordelijk voor.
Ik sta, net als velen, open voor oplossingen, maar dan wel met het boerenverstand. Dit is gewoon onzin praat wat nu voorgesteld wordt. De vraag is wat voor soort onrust werking dit soort voorstellen hebben? Men mag wel eens beter nadenken voor dat men dingen implementeert.
Voorkomen is beter dan genezen. Geloof me, ik zie het dagelijks in de praktijk, schrijnende gevallen.
Dank
Voor de duidelijkheid: Vind ik dat de overheid tevens veel positieve dingen doet waar je als Nederlands staatsburger best wel trots op mag zijn. Als dat de juiste woorden zijn.
Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Misschien bedoelde je dat John?
@Gast, de overheid kijkt veel af van het bedrijfsleven en v.v. Het politieke gedoe waar jij het over hebt komt ook voor in het bedrijfsleven. Ik heb bij zowel banken, telecombedrijven als bij de industrie ook heel veel geld van aandeelhouders over de balk zien gooien door foute ICT-projecten. Daar wordt zelden publiekelijk over gerapporteerd, ook niet naar de aandeelhouders. Het zijn dan zogenaamd slechts overschrijdingen van de geraamde kosten. Toch gaat het om vele honderden miljoenen per jaar. Zo is er een middelgrote bank die tientallen jaren lang, bijna tweemaal zo veel uit gaf aan ICT dan concurrenten. Maar die bank was bepaald niet innovatief en deed het ook niet beter deed dan de anderen.
Burgers, bedrijven, klanten en aandeelhouders willen waar voor hun geld en niet de dupe worden van verspilling.
Samenwerking kan verspilling (en fraude) tegen gaan, bijvoorbeeld bij de samenwerking tussen afvalproducenten, afvaltransporteurs, afvalverwerkers en de overheden. En soms kan het dan zo zijn dat het niet alleen redelijk maar ook verstandig is als meerdere partijen meebetalen. Immers, wie betaalt, die bepaalt. De ketenpartners kunnen beter pittig discussieren over de waarde van elkaars voorstellen en stevig onderhandelen, dan het slachtoffer van de overheid te spelen. Iedereen kan juist veel leren van de ander, die in een andere positie zit.
En die overheid, daar zijn wij met z’n allen voor verantwoordelijk als kiezer.