Zoals ook al blijkt uit sommige Computable-artikelen neemt de complexiteit van de ict-infrastructuur alsmaar toe. Uit de meeste artikelen en reacties kan men aflezen dat dat als een onwenselijk gegeven wordt ervaren, iets wat zo grondig mogelijk de kop moet worden ingedrukt. Kan dat echter wel? En moeten we dat eigenlijk wel willen?
De voornaamste reden dat de complexiteit van de infrastructuur steeds toeneemt, is immers innovatie. Ons vakgebied is nog steeds 'jong' te noemen. 'Jong' houdt ook in dat er nog steeds nieuwe manieren bedacht worden om bestaande infrastructurele diensten te leveren en natuurlijk ook nieuwe infrastructurele diensten (denk aan SaaS en cloud computing). Bij nieuwe manieren en diensten horen nieuwe protocollen, die natuurlijk nog niet gestandaardiseerd zijn (standaardisatie kan feitelijk pas als een protocol een bepaalde volwassenheid heeft).
Vragen om reductie van complexiteit is in dit licht feitelijk vragen om stilstand of achteruitgang. Dat kan niet de bedoeling zijn! Infrastructuur DIENT de business, ook met innovatie en nieuwe infrastructurele diensten. Dan kunnen wij niet aankomen met 'nee, want anders wordt het zo complex'. Wanneer we het infrastructuurvak zélf een dwingende eis van eenvoud en structuur opleggen, helpen we de vernieuwing en de groei van het vak om zeep.
Je hoort me niet zeggen dat we niet moeten streven naar zo eenvoudig mogelijke realisaties van de te leveren diensten. Een stuk gezond verstand helpt daar sowieso bij; niet clusteren als het niet hoeft, nadenken waar en hoe je het meest effectief verkeer kunt filteren, dat soort werk.
Daarnaast is er ook de kwestie van verwachtingsmanagement en communicatie. Als 'aan de voorkant' aan afnemers van de infrastructuur wordt verteld welke infrastructuurfuncties tegen welke kwaliteitskenmerken zij kunnen afnemen, in plaats van omstandig vast te leggen hoe het in elkaar zit, dan kunnen wij 'aan de achterkant' zélf de best passende (minst complexe) invulling geven aan die functies en de integratie ervan in het bestaande infrastructuurlandschap. Hoe we dan de (onvermijdelijk toenemende!) 'resterende' complexiteit van nieuwe diensten en technieken moeten hanteren die die invulling en integratie met zich meebrengen, is echter een onderwerp voor een volgend artikel.
Complexiteit hoort thuis in applicaties, bij voorkeur niet in infrastructuur.
De innovaties van de laatste jaren zijn toch veelal voortgekomen door op andere manieren gebruik te maken0 van bestaande platformen en interfaces.
Plat (en generaliserend) gezegd: De ajax websites, youtubes, hyves en saas providers van deze wereld draaiden hun 1e beta versies allemaal op Linux Apache MySQL PHP/Python en een webbrowser.
Daarnaast zie ik niet in dat implementatie van SAAS of de Cloud de infrastructuur daadwerkelijk complexer maakt. Er wordt nog steeds gebruik gemaakt van dezelfde platformen. Hooguit lokatie en schaal veranderen.
De administratie van de infrastructuur wordt natuurlijk wel complexer, omdat je in de cloud niet meer weet welke servers welke applicaties op een bepaald moment hosten.
Een goed artikel, waar ik mij helemaal kan achter scharen! Om een en ander in de juiste balans te houden, en dus het juiste tegenwicht te bieden, is het niet erg om complexiteitsreductie gewoon als een (ongoing) project op de agenda te hebben. Hoe kan door een slimmere aanpak, uitnutting en het toepassen van de juiste integratie aanpak, onnodige (!) complexiteit voorkomen worden en geelimineerd worden? Misschien moet je zelfs wel zo ver gaan dat de complexiteitsreductie factor een KPI wordt. Complexiteit mag, maar moet wel beheer(s)baar blijven!
Wat wordt in deze verstaan onder “complex” ?
Mooi artikel!
De infrastructuur groeit mee met het aantal applicaties en de hoeveelheid opgeslagen informatie. Een innovatief onderdeel van de de tegenwoordige infrastructuur wordt gevormd door de server virtualisatie. Dit brengt sterke vereenvoudiging met zich mee. Ogenschijnlijk is de virtualisatielaag een extra schakel in de complexiteit, echter in de praktijk heeft virtualisatie vele voordelen. Het maakt beheer zelfs stukken eenvoudiger.
Virtualisatie is nu op veel meer infrastructuele lagen mogelijk, dan alleen op servers – het leidt tot een sterk vereenvoudigend model voor de problemen waar beheerders voor staan.
Wat mij toch sterk verbaast, is dat er nog organisaties zijn, die geen interesse hebben in het doorvoeren van infrastructurele vereenvoudigingen. Een ogenschijnlijk conservatief denken kom je nog regelmatig tegen in verrassend grote organisaties. Je vraagt jezelf af welke krachten daar spelen, om alles zoveel mogelijk bij het oude te willen houden.
De early-adopters van videorecorders weten dat daar hele indrukwekkende installatieboekwerken met meegeleverd werden, echter tegenwoordig is een HD recorder gemeengoed.
Dit geldt ook voor de complexiteit van de ICT infrastructuren. Nieuwe systemen evolueren door de tijd vanzelf tot eenvoudige produkten, doordat de kennis over het nieuwe systeem toeneemt bij de massa.
Echter nieuwe systemen ontstaan steeds weer opnieuw, dit is dus een ‘perpetuum mobile’-achtig proces (konden we er maar stroom uit opwekken, zouden we van de energieproblemen af zijn :-)).
Inderdaad dus niet iets om zenuwachtig van te worden, laat staan om je er tegen te gaan verzetten of proberen het te voorkomen.