Tijdens mijn circa dertigjarige werkervaring heb ik nogal wat gemeentehuizen van binnen gezien. De meeste daarvan hebben ergens in de hal of vergaderzaal van het stadhuis de portretten hangen van al hun burgemeesters sinds begin 1800.
Op een gegeven moment viel me op dat in die portrettengalerij structureel ergens een burgemeester mist in de periode 1940-45. Was er toen geen burgemeester dan? Waarschijnlijk wel, maar die was kennelijk ‘fout in de oorlog’. Ik ben van de generatie na de oorlog en ben objectief geïnteresseerd wie welke burgemeester in welke periode was. Het lijkt nu of er in de oorlogsjaren helemaal geen burgervaders waren.
Ik moest hieraan denken naar aanleiding van de publicatie waarbij het Europese Hof heeft bepaald dat iedereen het recht heeft om vergeten te worden (op internet). Daar kan nu dus een verzoek toe worden ingediend met behulp van een e-formulier.
Dit zogenoemde recht om te worden vergeten werd op 13 mei toegekend door het Europese Hof van Justitie. Een Spanjaard die niet wilde dat er een link naar een vijftien jaar oud krantenartikel bovenkwam, kreeg zijn gelijk.
Google is druk bezig het ‘recht om vergeten te worden’ mogelijk te maken. De zoekmachine heeft een dienst gelanceerd waarmee inwoners van de Europese Unie met behulp van een online formulier een verzoek kunnen indienen om bepaalde links met persoonlijke informatie te laten verwijderen.
Google heeft inmiddels zo’n zeventigduizend verwijderverzoeken gekregen waarvan 4.200 uit Nederland. In totaal gaat het om zo’n 270.000 webpagina’s.
Tegelijkertijd heeft Google ondertussen de afgelopen week een aantal artikelen van de Britse krant The Guardian weer in zijn zoekresultaten opgenomen, na ze enkele dagen daarvoor te hebben verwijderd op basis van vergeetverzoeken.
Als dit het voorportaal is van wat ons te wachten staat kan Google z’n borst nat maken. Het bedrijf worstelt nadrukkelijk met de taak die het Europees Hof haar heeft opgelegd om individuen de mogelijkheid te geven verwijzingen naar incorrecte of kwetsende informatie uit de zoekresultaten te verwijderen.
Ik wens Google veel wijsheid bij de uitvoering van deze vergeetverzoeken. Vanzelfsprekend ben ik er voor dat wanneer misbruik van iemands privacy wordt gemaakt, er ingegrepen moet kunnen worden. Denk bijvoorbeeld aan een wraakzuchtige ex, die compromitterend (beeld)materiaal op het net gooit. Tegelijkertijd heb ik als burger ook recht op informatie.
De vraag die overblijft is: wat is dan nog waar van wat ik op Google vind?
Een wellicht nog betere vraag: wat is er nu waar van wat u op Google vindt?
Mocht Google het “vergeten zijn” dan zal de NSA nog wel een backupje hebben?
Er zijn nog meer manieren om dingen op het internet te vinden dan via Google zoeken. Gelukkig wel.
De informatie die Van Vliet niet in google vinden kan is vast wel op facebook te vinden.
Google houdt zich niet bezig met het waarheidsgehalte, alleen met dat, wat we zoeken, om een zo volledig mogelijk beeld van ons te krijgen op basis waarvan we “passende aanbiedingen” krijgen.
Dat zou een ICTer toch moeten begrijpen mijnheer Van Vliet!
Toen de boten nog van hout waren en de mannen van staal, was de Google van nu de roddeltante uit het dorp van toen. Simpel, eenvoudig en laagdrempelig. De NSA of GCHQ van nu, is vergelijkbaar met dominee of pastoor van toen. Altijd een luisterend oor en betrekkelijk integer. Mocht je profiel echter significant gaan afwijken, wordt je gewoon verbannen en moet je elders een nieuw leven beginnen.
De identiteits crisis van Sandra Bullock in The Net en die van Beatrijs uit de 14e eeuw.. ach.. what’s new?