Spoelstra spreekt: De werkelijkheid is anders

Ik heb niet zo veel met virtual reality, voornamelijk omdat ik er vaak kotsmisselijk van word. Ik krijg het achtbaangevoel. Nu ben ik in het echte bestaan ook niet zo’n fan van achtbanen.

Je ziet in zo’n pretpark vaak groepjes gehandicapten waarbij de verzorgers hun cliënten in de achtbaan begeleiden. Er zijn er ook altijd twee uit de groep die niet durven of te zwaar gehandicapt zijn. Daar sta ik altijd naast. En daar schaam ik mij niet voor. Sterker nog, ik ben er trots op.

Een bezoek aan het pretpark wordt vaak gecombineerd met het eten van een enorme hoeveelheid patat, frikandellen en kaassoufflés. Deze snacks worden in de achtbaan onverteerd in je maag als een soort centrifuge door elkaar geschud en hebben dan geen idee meer of ze er nu via de onderkant of via de bovenkant uit moeten. En deze ervaring heb ik dus ook met virtual reality. Ik krijg ook altijd zin in frikandellen als ik een vr-bril op heb.

Ik zie ook liever de reality. Als ik naar een optreden ga, ben ik ook vaak de enige die het optreden live ziet. Naast me zie ik dan allemaal mensen met een mobiel voor hun ogen terwijl achter hun toestel hun kind optreedt in een verrassend hoge resolutie.

Nuttige toepassingen

Ik zie net als bij de Google Glass ook nog te weinig nuttige toepassingen alhoewel je zelf wel kan bedenken waarvoor het nuttig zou kunnen zijn. We hebben allemaal wel eens een bankstel gekocht die in de meubelboulevard veel minder groot leek dan toen hij eenmaal thuis in de woonkamer stond en driekwart van de kamer vulde waardoor je op zondagavond met je tv op schoot naar Studio Sport zat te kijken. Met een vr-toepassing had je dit kunnen inschatten.

Ook in de medische wereld wordt druk geëxperimenteerd met virtual reality. Dit vind ik ook wel weer eng want virtual reality lijkt te veel op een game en je wilt niet dat een dokter tijdens de operatie zegt: ‘Shit, ik ben af. Hoeveel levens heb ik nog?’ En als hij er dan ook nog eens frikandellen bij gaat eten.