Ik had laatst een hele discussie met ons hoofd P&O. We moesten een campagne bedenken om nieuwe ict' ers aan te trekken. Natuurlijk, zei ze, salaris is belangrijk, maar ict'ers willen vooral leuk werk. Ik zeg, waarom werken ze dan in de ict?
Je staat er versteld van wat mensen leuk werk vinden. Mijn broertje wou vroeger altijd vuilnisman worden. Overigens niet omdat hij dat zo leuk vond, maar omdat hij dacht dat hij dan alleen op woensdagochtend hoefde te werken. Hij werkt nu in de ict. Zestig uur in de week. Tegen een veel te laag salaris, volgens hem. Tegen een veel te hoog salaris, volgens mij.
Zelf wilde ik vroeger altijd programmeur of indiaan worden. Maar ja, ik kon niet zo goed leren, dus indiaan worden zat er niet echt in.
Dat ik programmeur wilde worden kwam doordat de Donald Duck mijn voornaamste bron van informatie was. De programmeur in het vrolijkste weekblad van Nederland bediende een computer zo groot als een fabriekshal en was iemand met een dikke bril en lang haar. Bijna net zo slim als Willy Wortel, alleen vond hij minder onzinnige dingen uit. Het beroep is inmiddels net zo gewoon als een kantoorbediende of fabrieksarbeider geworden. Donald Duck kan het.
Ik vraag me af: stel, er was geen ict. Wat waren al die ict'ers dan geweest? Ambtenaar? Bouwvakker, werkeloos? Of ook gewoon systeemanalist, maar dan met het papieren dossier als systeem? Hoeveel zouden ze verdienen? Ook te veel? Maar het belangrijkste: zouden ze net zulk leuk werk hebben gehad?
Grappig verhaal. Ik twijfel er niet aan dat veel mensen in de IT gestrandt en/of verdwaald zijn.
Ik kan me niet voorstellen dat al de mensen die nu in de IT werken vanaf jongs af aan een obsessie voor techniek hadden.
Ik vond de techniek en de toepassingen/verbindingen met de ‘echte’ wereld altijd heel interessant en leuk.
Maar de laatste jaren (na 23 jr ICT) begint het minder leuk te worden.
Waarom? Misschien lastig definieerbaar, maar ik denk vooral vanwege de toenemende verharding en desocialisering bij vele bedrijven. Als alleen nog maar de aandeelhouder belangrijk is, en niet meer het geleverde product of dienst, dan gaat de feeling, de lol er snel af.
Als we allemaal ons alleen nog maar verschuilen achter de callcenters en helpdesken van deze wereld, dan worden de mensen zelf machines. En zijn oude films/boeken waarin die maatschappij aan de kaak werd gesteld, toch werkelijkheid geworden. 🙁
Daarom krijg je ook de mentaliteit bij de jongere generatie van ‘pakken wat je pakken kan’, want als ik het niet doe, dan kaapt een ander het voor ons weg.
Teveel mensen zijn slaaf van hun hoge loon en/of leasebak geworden. Ben je geen externe kracht maar ergens werkzaam, dan moet je zo met procedures geworteld (en gefrustreerd) raken dat je mee gaat waaien met de winden ‘van bovenaf’.
Ook al is het een utopie; het perfecte OS, de perfecte eindklantapplicatie, een perfect administratiesysteem – het is toch bizar dat bij zat bedrijven er de ene na andere release doorgejaagd wordt. Waarom: haastwerk? provisie per oplevering?
Het middel is een doel op zich geworden. Dooddoener, maar ‘het is maar werk’. Dat je er een overlapping met je hobby is, is meegenomen.
@Ted
Jij kunt het je niet voorstellen, maar ja, ik heb van jongs af aan een diepgewortelde interesse voor techniek.
Sommigen vinden je dan een nerd, anderen zouden zeggen, die heeft tenminste hart voor z’n beroep!
Daar is toch niks mis mee?
De timmerman die trots is op z’n handgemaakte kozijn. Die heb ik liever dan die productiemedewerker die braaf tussen 9 en 5 de computergestuurde freesmachine bedient.
Nog mooier is een timmerman die trots is op de computergestuurde freesmachinedie een kozijn van uitmuntende kwaliteit aflevert…
@Tweaktubbie.
“het is maar je werk” Helaas (of niet?) voor menigeen de realiteit. Zou dat de oorzaak zijn van de tanende betrokkenheid bij een product of dienst (of het gevolg?)
Maar desaltniettemin, prettig weekend!
@twijfel: Een metafoor met timmermensen durfde ik zelf niet aan 😉
Maar je hebt natuurlijk helemaal gelijk.