Zou het niet makkelijk zijn wanneer je als enige in de organisatie alle beslissingen kunt nemen? Gewoon de keuzes maken waarvan jij denkt dat ze goed zijn. Geen gezeur van meedenkende managers, betweterige consultants of klagende mensen op de werkvloer. Geef toe, dat moet een prettig vooruitzicht zijn. Of niet?
Zo zit de vork natuurlijk niet in de steel. In veel ondernemingen is een heuse democratie aan de vergadertafel ontstaan. Iedereen die bij het ict-project is betrokken, schuift aan en geeft er zijn ongezouten mening over. Uit onderzoek blijkt dat meer dan acht van iedere tien cio’s vinden dat deze democratie hun beleid frustreert. Het vertroebelt de ict-visie en remt de innovatie.
Toch is het geen goed plan om de ‘macht’ weer helemaal in handen van de cio te leggen, zodat hij in volle vaart zijn visie en doelstellingen kan nastreven. Een cio is aangewezen op de inbreng van ervaringsdeskundigen. Het is goed om te overleggen en het is nog beter om kennis en ervaring te delen.
Juiste koers
Dan moet hij wel de regie op zich nemen. Zo maakt hij duidelijk wie, wanneer, bij welk onderdeel van de besluitvorming zijn zegje kan doen en houdt hij het project op de juiste koers. Want voor je het weet drukt iedereen zijn eigen paradepaardje erdoor en zit de organisatie met onnodig complexe en kostbare oplossingen opgezadeld.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, hoor ik je zeggen. Inderdaad, het klinkt allemaal erg simpel. Ook ik vermoed dat het nog een flinke opgave is om in een democratie de inspraak aan banden te leggen en zelf het voortouw te nemen.
Toch zijn cio’s meestal eindverantwoordelijk voor het ict-beleid. Niemand zal het hem daarom kwalijk nemen als hij dichter op de besluitvorming zit en alleen met de meest relevante gesprekspartners om tafel wil zitten. Mits hij zijn keuzes en beslissingen goed kan verantwoorden aan de rest die op de gang moesten wachten. Want we leven natuurlijk niet in een dictatuur.
