In Amerika heeft president Obama uitvoerig met ceo’s van twaalf high-tech cloud bedrijvengesproken over stimulering van de werkgelegenheid. Aan de andere kant van de oceaan beantwoordt op datzelfde moment minister Donner kamervragen over de inzet van cloud computing door de Nederlande overheid.
Terwijl in Amerika, president Obama een diner met de ceo’s van twaalf high-tech cloud bedrijven organiseert om de stimulering van de werkgelegenheid te bespreken, beantwoordt minister Donner kamervragen van het Nederlandse parlement over de inzet van cloud computing door onze overheid.
Het feit dat het VNO deze minister drie keer moet uitnodigen om over te stappen van een voor-oorlogs model fiets naar een exemplaar met versnellingen, zegt denk ik iets over de toon van dit debat. Hilarisch is het misverstand tussen de ambtelijke delegatie en de vertegenwoordigers van de industrie of cloud computing nu wel of niet iets nieuws is.
Tegelijkertijd met Amerika kondigt Nederland aan het aantal overheids datacentra radicaal te gaan verminderen. In Nederland met zo’n zestig, in Amerika met zo’n achthonderd. Het onderliggende idee in Amerika is om meer gebruik te maken van 'Datacenters as a Service' ofwel cloud computing. Het Nederlandse plan daarentegen klinkt meer als een traditionele consolidatie aanpak met als doelstelling meer efficiency door – interne – schaalvergroting.
Intussen heeft de cio van de Amerikaanse overheid, Vivik Kundra, een heel leesbare federale cloud strategie gepubliceerd. Een aanrader om dit document van slechts 43 pagina’s te bekijken, maar voor wie even geen tijd of zin heeft staat er een korte analyse op sys-con. Hij presenteert zijn strategie niet als een manier om kosten op it te besparen, maar als een manier om meer waarde uit de bestaande it-investeringen te halen. Zeker in overheidsland is 'handhaving van budgeten' een primaire overlevingsstrategie. Door cloud computing te positioneren in deze context maakt hij van it (en van het hele ambtelijke apparaat) een bondgenoot, in plaats van een potentiele tegenstander.
De industrie had hij al mee, de ‘beloofde’ cloud bestedingen van de Amerikaanse overheid in cloud diensten bedragen zo’n twintig miljard dollar per jaar, ofwel 25 procent van het totale budget. Dit jaarlijkse bedrag is ongeveer gelijk aan de totale overheidsinvestering die nodig was om een man op de maan te zetten. In mijn ogen is het cloud programma van de Amerikaanse overheid dan ook een industrie stimulerings programma. Een manier om – door de creatie van deze nieuwe industrie – de Amerikaanse werkgelegenheid te stimuleren en veilig te stellen voor de komende decennia.
Als we praten over industrie stimulering in Nederland, dan praten we natuurlijk over Europa. Ook omdat de Europese mededingingsregels het stimuleren van nationale industrie bijzonder ingewikkeld maakt. Binnen Europa heeft Neelie Kroes in haar nieuwe rol als commissaris voor de Digitale Agenda in een recente lezing aangegeven Europa niet slechts 'cloud-friendly', maar 'cloud-active' te willen maken (een soort 'all-in'-strategie?). Naast een plan rond drie kerngebieden, te weten legal framework, technical & commercial fundamentals en the market, staan er inmiddels meer dan honderd acties op haar site, waarvan meer dan twintig specifiek voor de 'Digital Single Market'.
Een fundamenteel probleem voor cloud computing in Europa is dat het verenigd Europa gebaseerd is op vrij verkeer van personen, goederen en diensten, en dus niet op het vrij verkeer van data. Dit plaatst Europese aanbieders van cloud diensten meteen op achterstand ten opzichte van Amerikaanse con-cullega’s. Deze hebben immers een enorme thuismarkt, die zij bovendien vanuit één geografische locatie kunnen bedienen. In Europa hebben we weliswaar een vergelijkbaar grote thuismarkt voor cloud diensten – althans in theorie -, de diverse Europese talen maken die markt een stuk minder eenvormig dan de Amerikaanse markt. Natuurlijk zorgt die Europese diversiteit er ook voor dat Europese aanbieders (of de Europese divisies van globale aanbieders) in het algemeen beter zijn in het bieden van een gedifferentieerde aanpak, in plaats van de meer traditionele 'one size fits all'-oplossingen.
Naast de bekende Europese privacy wetten (zoals beschreven in een NY Times artikel) zijn er nog allerlei lokale en nationale wetten, die verhinderen om de Europese markt vanuit een locatie te bedienen. Zelfs als deze locatie binnen de Europese Unie ligt. Zo vereist de Duitse overheid bijvoorbeeld dat alle informatie van Duitse overheidsinstellingen binnen Duitsland wordt bewaard. Een vanuit allerlei (historische) oogpunten begrijpelijke wens waardoor vrij verkeer van data voor velen nu wellicht nog een stap te ver is.
Misschien is het tijd voor een Europese cloud met twee snelheden? Waarbij – net zoals een kopgroep koos voor ondertekening van Schengen of voor de invoering van de Euro – een kleine kopgroep van landen kiest voor versnelde invoering van uniforme cloud wetgeving?
Reageren? Graag! Hieronder of stuur een berichtje naar @gregorpetri op Twitter.
Wat wordt vergeten in dit artikel zijn de grote verschilen t.o.v. de US i.r.t. arbeidswetgeving. In de states zal een beweging in de richting van cloud oplossingen sneller en makkelijker tot besparingen leiden. In Europa zullen de retained kosten na het naar buiten brengen van werk naar een cloud provider vrijwel zeker hoger blijven.