Naar aanleiding van de interessante column van Trude Maas (Computable, 2 oktober) zou ik aandacht willen vragen voor een fenomeen dat een trend zou kunnen worden, of misschien al aan het worden is: werkgevers gaan zich op de schaarse arbeidsmarkt profileren door te benadrukken dat je bij hun bedrijf niet 'dag en nacht' hoeft te werken - iets wat tot voor kort onvermijdelijk leek voor iemand met enige ambitie in dit (en menig ander) vak.
De aardigste exponent van dit verschijnsel vond ik op bierviltjes van Pink Elephant met de tekst "geniet, maar werk met mate". Dat is wel wat anders dan verhalen die ik hoorde van meerdere ex-werknemers van een groot consultancy/systems integration bedrijf. Zij kwamen met zulke enthousiaste verhalen over hun ex-werkgever dat ik mij afvroeg waarom zij er in godsnaam vertrokken waren. Eén medewerker formuleerde het al heel duidelijk: "Ik had een vriendin waar ik veel van hield en die stelde me voor de keus òf met dat bedrijf òf met haar te trouwen. Toen koos ik voor haar....". En zij leefden nog lang en gelukkig.
Intussen blijf ik verhalen horen over bedrijven met een cultuur waarin iedereen trots is dag en nacht te werken. Solliciteer je bij een bedrijf dat het tegendeel beweert, dan zal het voor een sollicitant nog niet meevallen om vast te stellen of het wel waar is of dat het slechts om een loze reclamekreet gaat. Als door schaarste lonen stijgen, is de verleiding voor werkgevers immers groot daar dan ook veel (uren) voor te eisen... of: te verwachten - dat is subtieler.
Uiteindelijk denk ik dat het de vraag is, of de 'output' van een 'zeven-dagen-per week dag-en-nacht' medewerker kwalitatief en kwantitatief wel die van een efficiënte '40-uur-per-week' werker in een goed gestroomlijnde organisatie overtreft. Maar hierover zou ik graag eens een deskundige aan het woord laten.
Reinier Bakels,
Zoetermeer
Om te kunnen beoordelen moet u ingelogd zijn: