It’ers richten zich veelal op de toekomst, maar het verleden gaat vaak toch mee. Dit is de discussiestelling die Computable-lezers vandaag krijgen voorgelegd.
Vooruitgang en technische mogelijkheden gaan meestal hand in hand. Daarbij maakt ict veel oude middelen, manieren en methodes overbodig, achterhaald, traag en zelfs ongewenst. Toch is dit geen wetmatigheid. Sterker nog: ict heeft maar al te vaak te maken met legacy. Niet alleen eigen legacy, dus van oudere ict-systemen, maar ook legacy van analoge voorgangers. Zoals de blauwe envelop van de Belastingdienst.
E-mail, chat, social media en andere digitale communicatiemiddelen hebben de aloude brievenpost flink weggedrukt. Voor bepaalde toepassingen gaat legacy echter niet weg voor de moderne ict-opvolger. Zoals dus de bekende blauwe envelop: die blijft voorlopig gewoon. Legacy is en blijft een niet te onderschatten fenomeen. Wat vind jij?
Klopt.
Natuurlijk kan er altijd worden gezocht naar een beter alternatief, maar soms is “legacy” gewoon het beste alternatief. Probeer niet altijd alles maar te vervangen met wat op dat moment de hype is, we moeten als serieuze ICT’ers open blijven staan voor wat nu gewoon goed werkt.
Legacy is niet het probleem maar de oplossing die tot nu in de praktijk werkt. Het primaire maatschappelijk proces wordt er door bepaald; alle mensen en hun rollen, alle middelen die het proces ondersteunen, inclusief de “blauwe envelop”.
Het probleem, wanneer dat er is, is de ICT en haar ontwerpers. Zolang er legacy toepassingen bestaan zijn wij er nog niet geslaagd adequate primaire (maatschappelijke) processen te ondersteunen. Dat verbloemen we nog, gelukkig voor ons, met taal. Dat kunnen we oplossen door goed werkende en houdbare primaire processen te helpen ontwikkelen (zie oa https://www.computable.nl/artikel/opinie/overheid/2998823/1509029/architecten-terug-naar-de-blokkendoos.html)
Een groot deel van de hedendaagse ICT richt zich op services (al dan niet cloud based), een dynamische sector (denk aan DevOps) waarbij we voorgaande versies heel snel kunnen vervangen door nieuwe, zonder ons te bekommeren om de omgeving waar e.e.a. op draait.
Echter, een ander deel van de ICT zit in producten. Sommige producten vallen onder de hedendaagse wegwerpmaatschappij (smartphone, elektrische tandenborstel) maar kijken we naar de groot-industriële apparaten (medisch-diagnostische apparatuur, wafer steppers, auto’s, vliegtuigen) komen we op een gebied waarbij soft- en hardware op elkaar afgestemd zijn, maar ook waar de levensduur vaak 10 jaar of meer bedraagt. In deze sector werd in het verleden vrij specifieke hardware gebruikt, met legacy tot tot gevolg.
De laatste jaren is er meer en meer aandacht voor het dusdanig ontwerpen dat hard- en software eenvoudiger te vervangen zijn, waardoor het legacy probleem de kop in gedrukt wordt. In praktijk blijft dit een grote uitdaging, zeker wanneer systemen geoptimaliseerd worden voor de hardware om de maximale performance te halen.
Legacy is iets wat je constateert in retrospectief. Legacy is een werkend systeem wat echter verouderd is. Legacy is zelden iets op zichzelf staand. Een apparaat met “oude” embedded is *geen* legacy. Het is de verwevenheid met het systeem die maakt of het legacy is of niet. Oude telefoons worden niet traag, er is alleen nieuwe software die meer rekenkracht gebruikt, of oudere onderdelen in een systeem die kwetsbaarheden bevatten.
Legacy is het eco-systeem waarin een onderdeel functioneert. Door verwevenheid in processen en techniek kun je moeilijk afscheid nemen van deze systemen. Dit komt omdat je iets wilt vervangen, maar dat het niet kan omdat het verweven zit.
Dus zoals gezegd, legacy ontstaat vooral door verwevenheden. Door goed de “separation of concerns” te handhaven voorkom je legacy. Je kunt dus gemakkelijk onderdelen vervangen, waardoor het systeem “up-to-date” blijft.
Helaas is het voorkomen en goed aanleggen van verwevenheid een ambacht die geld kost. Aan de voorkant levert dat niets op en verhoogd het alleen maar de kosten. Zorgvuldig werken staat haaks op budgetten en deadlines. Dus word er vaak maar voor de weg van minste weerstand gekozen waardoor je het in het begin goed doet, maar op de lange termijn dus legacy creëert die extreem veel geld kost om alleen maar te handhaven.
Helaas zie je vooraf niet wie het “snapt” en wie het niet snapt waardoor zorgvuldig handelen niet altijd leidt tot lagere kosten op de lange termijn en het dus onzeker is om te investeren om iets zorgvuldig onverweven op te zetten.
Allemaal wat abstract, maar het kan al zoiets simpels zijn als ergens een vinkje bij plaatsen om ene uitzondering mogelijk te maken. Dat vinkje is snel gemaakt, maar door de jaren heen moet er bij heel veel veranderingen rekening gehouden worden met het vinkje. Men kan X niet uitzetten want dat vinkje… En bij de volgende uitzondering…. besluit men maar een extra vinkje te introduceren en zo verder.
als afsluiter: Men vraag steeds wat het kost om iets te ontwikkelen, men vraagt nooit wat het kost om het te onderhouden….
“men vraagt nooit wat het kost om het te onderhouden….”
Ewout hoor ik er anders wel eens over ..
Maar velen splitsen ontwikkeling en onderhoud bewust bimodal. Moet van Gartner.
In die wereld vindt men dat er bij architecten die loosely coupled systems bedenken, wel een steekje los zal zitten.
Legacy by design dus. Niet omdat het kan, maar omdat het moet.
Dino,
Interessant punt, opsplitsen van de kosten van de aanschaf (CapEx) en het onderhoud (OpEx) is inderdaad iets dat Gartner – in navolging van Raines’ Rules – introduceerde met hun TCO model. De kosten van onderhoud zitten er dus wel in maar aangezien de arbeid conjunctuur gevoelig is blijken de cijfers na verloop van tijd onjuist, de legacy zit vooral in het scheve salarishuis bij de overheid.
Discussie over de blauwe envelop gaat om de bezuiniging op de postzegel, TCP/IP is alleen een technisch overdachtsprotocol als we kijken naar ‘loket automatisering’ van de digitale façades met SOA. Want SOA governance is als een verzameling knikkers zonder zak als je het ecosysteem vergeet. Legacy gaat om het enterprise lifecycle management, misschien moeten sommigen toch eens een cursus hierin doen om dit te begrijpen.
Chef ‘heffingen & kortingen’ heeft een investeringsplan van meer dan €1 miljard neergelegd om de problemen met IT bij de belastingdienst op te lossen. SOA is geschiedenis als we kijken naar DOA waarin de data niet naar de gebruiker gebracht wordt maar de gebruiker naar de data middels een gecentraliseerde postbus. Dat hierin nog een aantal lastig op te lossen uitdagingen liggen is het gebruikelijke voortschrijdende inzicht van 20 jaar digitaal opportunisme.
If you shut your ‘windows’ by the luxery of airconditioning you don’t hear the barbarians coming’
Als het om vinkje zetten van volgend jaar gaat, belasten is het nieuwe bezuinigen….
met bi-modal bedoel ik de IT mode. Voor iedere mode aparte teams.
in mode 1 hoor je nooit iets over capex
in mode 2 niet over opex, eigenlijk helemaal niets over kosten
Daartussenin ontwerpt men een muur waarover mode2 producten naar mode1 gegooid worden
Vandaar : legacy by design