Een beursnotering is tegenwoordig beknellender dan ooit voor ICT-bedrijven. Dit is de discussiestelling die Computable-lezers vandaag krijgen voorgelegd.
Een grote beursgang lijkt voor veel bedrijven de gang naar groei. De uitgifte van aandelen kan namelijk veel geld binnenbrengen waarmee dan weer nieuwe gebieden zijn te ontginnen en nieuwe markten zijn te veroveren. De dwang van rendementseisende aandeelhouders plus die van snelhandelende beursspeculanten legt echter eisen voor de korte termijn op. En dat is niet gunstig voor de ontwikkeling van bedrijven op de langere termijn.
Ict-bedrijven merken dit nu – in hun woelige markt – meer dan ooit. De grote beursexit van Dell was al een voorbode en de overname van EMC heeft die oudgediende storageleverancier ook bevrijd van een beursnotering. Nu volgt cloudhostingbedrijf Rackspace. Ook bij deze beursexit verklaart de ceo nu meer flexibiliteit te krijgen en ondernemersgeest te kunnen boosten. Een beursnotering is een verstikkend korset voor ict-bedrijven. Wat vind jij?
Een bedrijf kan behoefte hebben aan kapitaal, en een van de manieren om kapitaal op te halen is via een beursgang.
Bij de beursgang, wat een bewuste aktie is van een bestuur, wordt dus bewust gekozen voor de invloed van aandeelhouders. Daar kan omheen gewerkt worden door certificaten van aandelen uit te brengen (en daarmee zowel de invloed van de aandeelhouders te beperken als de hoeveelheid kapitaal uit de markt die de beursgang opbrengt).
Als er aandeelhouders zijn, moet het bestuur deze aandeelhouders gaan uitleggen waarom bepaalde keuzen worden gemaakt. De aandeelhouders willen inderdaad rendement. Maar als aandeelhouders eisen gaan stellen (ik WIL dat project-X NU wordt uitgevoerd of geannuleerd) dan moet het bestuur eventjes met die aandeelhouders gaan praten, het bestuur is het bestuur en het bestuur beslist. Niet de aandeelhouder.
Als de aandeelhouder het er niet mee eens is, kan deze aandeelhouder ex-aandeelhouder worden (dus: verkopen). Zo simpel is het.
In theorie in elk geval, maar het komt er op neer dat het van het bestuur uit een bewuste actie is geweest om pottenkijkers in de bestuurskamer uit te nodigen (door het uitbrengen van aandelen) en als het bestuur voldoende open is in de plannen en communicatie (door een reeel beeld te geven van de plannen en de koers) zouden aandeelhouders een voldoende geinformeerde keuze kunnen maken om aandelen in dat bedrijf al dan niet aan te schaffen.
Probleem is dat aandeelhouders tegenwoordig geen aandeelhouders zijn (ze houden ze namelijk 9 van de 10 keer niet), maar speculanten. Op het moment dat een aandeelhouder eisen gaat stellen, moet je je als bestuur gaan afvragen waarom die aandeelhouder dat doet. Als deze het gaat doen om de koers te beinvloeden (want keuze wordt gemaakt, wordt bekend op de markt en beinvloedt de koers van het aandeel), dan moet de directie sterk in de schoenen staan en de aandeelhouder erop wijzen dat het bestuur beslist, en niet de aandeelhouder.
Volkomen heldere uitleg van mijn voorganger hier.
Vluchtigheid
We hebben in de middeleeuwen ook al een paar maal, en ook voor de grote krach van 1932, enorme windhandel gezien die een enorme onredelijke druk legde op vluchtige zaken waarna de bubbels klapten en een kettingreactie veroorzaakten. Het korte zicht en snelle gewin lag daar duidelijk aan ten grondslag en het lijkt er bijna op dat mensen er weer helemaal niets van hebben geleerd.
Van gedegen en solide groei is weinig tot geen sprake meer en het ‘oude kapitaal’, de banken, maken al jaren een pas op de plaats en zetten geen stuiver uit naar de markten of men moet een rendementsgarantie van 250% gegarandeerd en schriftelijk en als het kan wettelijk gepresenteerd krijgen en dan misschien…..
Bedrijven moeten hier dan ook in hun beursstrategie op bedacht zijn dat zij het moeten zijn die de merendeel van de aandelen in handen moeten blijven houden om regie te kunnen blijven voeren en als dit dan met zich mee brengt dat de groei wat minder snel gaat, zoek het dan in betrouwbaarheid en soliditeit. Ouderwets gezond boerenverstand gebruiken en ingaan tegen de waan van windbuilhandelaren.
Mja – ik weet het niet – het krachtenspel ziet er in de praktijk vaak anders uit.
Bestuursleden krijgen een bedrag per maand om hun werk te doen – net als iedere andere werknemer. Daarnaast zijn er wat bonussen en aandelen als er goede resultaten zijn; hoe beter hoe meer.
Aandeelhouders zitten er vaak in met “eigen” geld – bijvoorbeeld de overwaarde van een eigen bedrijf wat ze al eerder verkocht hebben. Feitelijk zijn dat de ondernemers – en niet degene die in het bestuur zitten. Dus als de resultaten achterblijven voelen zij de pijn – niet de bestuursleden.
Veel bestuursleden hebben bij een ander bedrijf de rol van toezichthouder… Mocht het al ergens mis gaan, dan zijn er altijd wel vriendjes te vinden die hun weer ergens in het zadel helpen.
Ander punt is dat de situatie niet zo heel erg veranderd als je een bedrijf van de beurs haalt. Immers, om dat te kunnen doen heb je partijen nodig die beschikken over héééééél veel kapitaal. Dat willen ze vroeg of laat terugverdienen; liever “vroeger” dan “later”.
De manier om daar te komen is opnieuw naar de beurs… alleen dan op basis van een “beurswaarde” die in 3-5 jaar tijd met een factor 2 is toegenomen – althans, dat is vaak de agenda achter het “van de beurs halen”.
Met andere woorden – zolang meer-meer-meer (geld!) de belangrijkste driver is gaat het allemaal niet zo helpen.
Het is vrij eenvoudig om na te gaan hoe de vork in de steel zit als je nagaat dat in de meeste westerse landen de financiële sector fors groter is dan de industriële sector waarbij je mag constateren dan ruwweg 90% van de financiële sector zich met windhandel bezig houdt.
Overigens wat Will ook beweert is er weinig verschil tussen roofkapitalisten als aandeelhouders of één grote zak geld. Dan liever wat minder hard groeien en de groei baseren op het uitbouwen van het bedrijf zelf dan afhankelijke te moeten zijn van financiële kracht van externen.