“Begrijp ik goed uit ‘Poepluier’ (Computable, 3 december 2004) dat, als de overheid de spelregels verandert, de werkgever hier dan maar per definitie voor mag opdraaien”, vraagt J. de Kok zich af.
Een analogie: als de overheid dadelijk de aftrek van hypotheekrente beperkt en werknemers (met een eigen huis) dus voor hogere kosten komen te staan, mag de werkgever wat Computable betreft hiervoor ook opdraaien. Want dan is het salaris niet goed geregeld of zo?
Ik bespeur bij de FNV en haar aanhangers de mentaliteit dat werkgevers (ongeacht grootte) per definitie een oneindig groot vat met geld hebben staan waaruit iedereen mag graaien als hij meent daar recht op te hebben. Realiseert men zich dat in het geval van kinderopvang bijvoorbeeld een door de overheid voorgestelde bijdrage van eenzesde van de werkelijke kosten al snel leidt tot een kostenstijging van 8 tot 12 procent van de loonsom per medewerker (afhankelijk van de hoogte van het loon en het aantal dagen opvang). Dit met de wetenschap dat het aandeel ‘loon’ in de totale kosten voor veel ict-bedrijven zo’n 80 procent of meer is.
Dan noem ik nog niet eens het aspect dat er ongelijkheid tussen werknemers onderling gaat ontstaan op basis van de wetgeving die in 2005 van kracht wordt. Een werknemer die zijn kinderen vier dagen per week naar de opvang brengt, krijgt als het aan de overheid ligt een nominaal hogere bijdrage van zijn werkgever dan een werknemer die ervoor kiest om zijn kind één dag naar de opvang te brengen.
De overheid heeft een doelstelling en een belang bij goede kinderopvang: het verhogen van de arbeidsparticipatie van vrouwen. Ze wentelt dit belang en deze doelstelling af op de werkgevers. Is dit reëel, temeer daar het belang van werkgevers hierbij zeer beperkt is, maar zij wel voor de kosten mogen opdraaien? Kijk naar de Scandinavische landen, daar heeft de overheid kinderopvang goed geregeld. De Nederlandse overheid zou daar een voorbeeld aan moeten nemen.< BR>
J. de Kok, Inergy