Spoelstra spreekt: Geen draagvlak

Ik sprak een paar weken terug, na één van mijn schnabbels, een directeur van een middelgroot ict-bedrijf en ik vroeg hem hoe hij zijn organisatie aanstuurde. Hij zei: ‘Zo plat mogelijk.’. Waarop ik zei: ‘Een dictatuur is ook een platte organisatie.’. ‘Dat valt wel mee’, zei hij, ‘mijn medewerkers noemen mij gewoon bij de voornaam. Ze maken zelfs grappen over mij terwijl ik erbij sta.’

Hij moest er zelf om lachen, toen hij dit zei. Maar ondertussen zag je hem denken: ‘Maar dat doen ze maar één keer.’. Hoewel niet de meest sympathieke vorm van aansturing werkt een dictatuur in bepaalde gevallen prima. Het gaat vaak mis omdat het klootjesvolk bang is voor de dictator.

Te weinig salaris

In Nederland slaan we meestal door naar de andere kant. Daar is het management bang voor de werkvloer. Ze mogen meebeslissen of sterker nog, het wordt volledig aan hen overgelaten. ‘We hebben wel draagvlak nodig’, is dan het argument. In plaats van dat ze zelf goede argumentatie hebben om bepaalde investeringen te doen, laten ze de argumentatie over aan hun werknemers. De werkvloer heeft echter niet altijd dezelfde belangen als het management. En hoezo draagvlak? Het salaris dat je geeft, is toch je draagvlak? Of geef je soms te weinig?

Ik hoorde onlangs van een demo-consult het verhaal dat hij een demo aan het geven was van een ict-oplossing toen ineens midden in zijn presentatie één van de toehoorders in de zaal zei: ‘Maar als we dit gaan gebruiken, dan heb ik dus geen werk meer.’. Hij zei: ‘Vanaf dat moment had ik net zo goed mijn laptop kunnen dichtklappen, iedereen kunnen bedanken voor de aandacht en in de foetushouding in een hoekje kunnen gaan zitten huilen. Ik had geen draagvlak meer.’

Zeer doordacht en uiterst zorgvuldig

Thuis vraagt mijn vrouw ook niet om draagvlak. We stemmen met het hele gezin altijd netjes in met haar zeer doordachte en uiterst zorgvuldig uitgewerkte voorstellen. Het werkt prima, volgens mijn vrouw.