Ik vraag me inmiddels een paar keer per week af hoe de postbode eigenlijk aan mijn adresgegevens komt. Ik kan me niet herinneren dat ik daar toestemming voor heb gegeven. Ik heb een nee/nee-sticker op mijn brievenbus, maar die helpt ook niet. Wat er zou gebeuren als ik de brievenbus gewoon dicht timmer? Propt hij de post dan via een openstaand raam naar binnen?
Nu de AVG een maand in werking is, kom ik er achter dat ik niet het gevoel heb dat ik meer privacy heb gekregen. Sterker nog, ik begin me steeds meer paranoia te voelen. Dan zie ik bijvoorbeeld de spelers op het WK voetbal met hun namen op de achterkant van hun shirts. Het eerste wat ik dan denk is: ‘Ja, dat is een datalek.’.
De Russen
Er zijn websites die er echt een feest van maken. Voordat je de website wilt bekijken moet je eerst een complete enquête invullen welke cookies je wel en welke je niet wilt hebben. Wat doen ze met die informatie? Gaan ze die ook doorverkopen? Zit Maurice de Hond daarachter, of de Russen?
Inmiddels heb ik zo vaak toestemming of geen toestemming gegeven, dat ik geen idee meer heb waar en tegen wie ik nu toestemming heb gegeven. Zelfs mijn tandarts wou een AVG-verklaring. Als je vroeger bij de tandarts in de wachtkamer zat en de volgende was aan de beurt, dan ging er een zoemer. Je schrok je dood als die afging. Het geluid was nog enger dan de tandartsboor die je door de muren heen hoorde. Maar het was wel AVG-proof, want hij had ook onze naam door de intercom kunnen omroepen. En we gaan weer terug naar deze tijd. We zijn geen naam meer maar een geluid of een nummer.
Iemand zijn
Ik begin er ook sterk aan te denken deze column niet meer ‘ Spoelstra spreekt’ maar ‘ Iemand spreekt’ te noemen. Dat zou als voordeel hebben dat als mensen aan mij vragen ‘Wie denk je wel dat je bent?’ dat ik dan kan antwoorden ‘Nou, ik ben wel iemand’.
Toen mijn tandarts vroeg naar een e-mail adres gaf ik aan dat hij die voor vijftig euro kon kopen. Hij keek behoorlijk raar maar ging er niet op in.