Hyper-V 2.0 volgt ná Server 2008 R2

De tweede versie van Microsofts virtualisatiesoftware Hyper-V komt net als versie 1 enige tijd ná het serverbesturingssysteem waarin het is verwerkt. De nieuwe hypervisor volgt op Windows Server 2008 Release 2, dat volgens planning eind 2009 of begin 2010 uitkomt.

Microsoft onthult al enkele geavanceerde functies die het verwerkt in versie 2.0 van zijn hypervisor Hyper-V. Die virtualisatiesoftware is bedoeld voor Release 2 van Windows Server 2008, maar komt niet tegelijk uit met die update voor het besturingssysteem. R2 wordt nu ook wel Windows 7 Server genoemd, omdat het de servertegenhanger is van Vista-opvolger Windows 7.

Nog testen

Server 2008 R2 moet eind komend jaar of begin 2010 op de markt komen. Hyper-V 2.0 volgt enkele maanden daarna. Deze vertraging komt doordat het ontwikkelteam van de virtualisatiesoftware nog testen moet doen met de definitieve, ‘bevroren' code van het besturingssysteem.

Dit was ook al het geval met de eerste versie van Hyper-V. Aanvankelijk wou Microsoft het debuut van zijn lager in het besturingssysteem draaiende virtualisatiesoftware tegelijk doen met de komst van de nieuwe Windows-serverversie. Het bedrijf had al Virtual Server op de markt, maar die draait in wezen als applicatie bovenop Windows Server. Een hypervisor zit letterlijk lager, wat voordelen biedt voor het prestatieniveau van de vm's.

Multicore

Microsoft heeft al wat details onthuld over Release 2 van Windows Server 2008. Dat heeft het gedaan op zijn bijeenkomsten PDC (professional developers conference) in oktober en WinHEC begin november. Daar is een vroege versie van deze update al getoond op zware servers van HP, IBM, NEC en Unisys.

De zwaarste uitvoering van Windows Server 2008 kan nu maximaal vierenzestig processors aan. Dat betreft logische processors, waarbij één quadcore chip dus telt voor vier. Microsoft verhoogt deze bovengrens voor R2 naar tweehonderdzesenvijftig processors. Totdat programmatuur echt is geoptimaliseerd voor multicore processors, is virtualisatie de meest efficiënte manier om chips met meerdere cores te benutten.