Meestal zien mensen het als een compliment als een headhunter hen benadert, omdat daaruit waardering spreekt. Vaak steekt er echter iets anders achter: een ontevreden manager die goedkoop van de medewerker af wil. Werving en selectie ontaardt daardoor tot een verkapte vorm van outplacement, zonder de solide basis van een sociaal plan.
Normaal gesproken zoeken headhunters in opdracht van bedrijven naar kandidaten voor vacatures. Vanwege de discretie bij het benaderen van potentiële kandidaten hangt om de activiteiten van de headhunter een waas van geheimzinnigheid. Aangezien vertrouwelijkheid en controle moeilijk samengaan, ligt een cowboy-imago op de loer. Headhunters veroordelen onoorbare praktijken dan ook.
Naast het laten wegkopen van falende medewerkers, hanteren topmanagers nog andere afwijkende methoden, die niet stroken met de ‘beste persoon voor uw vacante functie’-filosofie. Peter Boef van Four M uit Baarn spreekt in dit verband over hetclearing house-fenomeen: het in balans brengen van personeelsbestanden van verschillende organisaties die met een overschot of onderbezetting kampen. "Grote concerns zien dat allemaal wel zitten, maar vragen zich wel af of ze niet de kneuzen van de ander krijgen toegeschoven." Bij een planmatig verloop dat zich in de openbaarheid voltrekt, zien headhunters hier overigens geen bezwaren tegen.
Anders ligt het bij herplaatsing van personeel dat zelf de motieven van de baas niet kent. Het dubieuze imago waarmee de branche kampt door dergelijke werkwijzen, wordt volgens Boef veroorzaakt door de vele nieuwkomers in de sector, die vaak ‘op een vreselijke manier bezig zijn’. Opdrachtgevers roepen de problemen voor een deel ook over zichzelf af, vindt hij. Gedwongen doorno cure no pay-afspraken laten bureaus zich verleiden tot een onethische aanpak. Het tekort op de arbeidsmarkt is immers groot, zodat headhunters iedereen kunnen gebruiken – zelfs de mensen die door hun huidige werkgever als incompetent worden ervaren.