Het lek zit specifiek in een implementatie van de Universele Turing-machine (UTM) uit 1967, ontworpen door Marvin Minsky, een van de grondleggers van de kunstmatige intelligentie. Johnson slaagde erin om op de machine een zelfgemaakt programma aan de praat te krijgen, omdat deze geen ‘input-validatie’ heeft.
De Minsky-specificatie van de UTM beschrijft een tape-gebaseerde machine die zeer eenvoudige programma's van een gesimuleerde band afleest en uitvoert. Instructies op de tape bewegen de kop van de gesimuleerde tape-lezer naar links of rechts over de band, die wordt voorgesteld als een alfanumerieke string van één regel. Gebruikers kunnen aan het begin van de band inputs geven, maar het is niet de bedoeling dat zij het daaropvolgende programma veranderen.
De beveiliging (nou ja) van de machine bestaat uit een enkel teken dat de machine vertelt dat de ‘gebruikersinvoer hier eindigt, alles na dit punt is uitvoerbaar met de parameters die je zojuist hebt gelezen’. De aanval van professor Johnson was niets meer als het schrijven van dat ‘input ends here’-teken in het user input-veld en dan zijn eigen programma er achteraan te zetten. De UTM voert dat uit en slaat het bedoelde programma over. Met wat goede wil zou je het lek kunnen vergelijken met een SQL-injectielek.
Hoewel de UTM ruim een halve eeuw oud is en het lek dus geen gevolgen heeft voor onze huidige it, stemt het toch tot nadenken, zegt Johnson. ‘Sommige mensen zeggen dat beveiliging vanaf het begin moet worden ingebouwd, je kunt het niet later toevoegen. Maar in dit geval zijn alle oplossingen die ik kan bedenken aanvullingen, je kunt ze niet inbouwen in deze machine. En als dit de moeder van alle computers is, dan lijkt het mij dat je geen beveiliging kan inbouwen vanaf het begin.’
De paper waarin de Zweedse professor het lek beschrijft is te vinden op de website van arxiv.org. In de CVE-database van computerkwetsbaarheden kreeg het de referentie CVE-2021-32471 mee.
Om te kunnen beoordelen moet u ingelogd zijn: