De kredietcrisis maakt veel los in Nederland en in de rest van de wereld. Ook de ict-sector heeft te kampen met problemen; mensen op de bank, teruglopende inkomsten, enfin, vul zelf maar in.
Echter, de medewerkers die nog voorzien zijn van een baan of opdracht, zijn zich hier niet of nauwelijks van bewust. De tijden van de instant leaseauto met carkitt en bijgeleverde telefoon zijn echt voorbij, maar de gemiddelde medewerker heeft nog steeds het idee dat het allemaal niet op kan.
Het is niet onmogelijk geworden, echter wel moeilijker om aan werk te komen.
De detacheringtarieven duikelen omlaag en de salarissen voor medewerkers daarmee dus ook.
Maar de medewerker is van mening dat er best nog wel een paar honderd euro bij kan, de auto best een maatje groter en de zes maanden oude telefoon moet dringend ingeruild worden voor een meer courant model.
Biedt je als keurige en meedenkende werkgever je medewerkers de kans zich bij te scholen dan zijn de opmerkingen niet van de lucht: "ik heb geen certificaat maar wel ervaring, dus met mijn cv op een vacaturesite heb ik morgen een andere baan….". Of deze : "ik ken mijn rechten, ik hoef me niet aan te passen aan de opdrachtgever, hij neemt me maar zoals ik ben…". En wat dacht je van de volgende case: "als ik op de bank zit heb ik eigenlijk gewoon een betaalde vakantie en dan slaap ik uit dus ik ben niet de hele dag telefonisch bereikbaar…".
De attitude van sommige medewerkers is werkelijk te gek voor woorden. Men mag tegenwoordig blij zijn als er voor dit soort medewerkers nog werk is. Bovendien zijn dit vaak ook de kandidaten die als eerste kunnen vertrekken zodra het mogelijk is. Je wilt als bedrijf de crisis overleven. Dat doe je alleen met betrouwbare, serieuze, flexibele medewerkers die zich na een weekendje stappen niet op maandag ziek melden.
Wat je ook doet als werkgever, HRM-manager of manager, de vraag blijft hoe en welke medewerkers je tevreden kunt houden en kan overtuigen van de noodzaak tot aanpassing van hun kant. De houding van sommige mensen is soms van dramatisch tot arrogant. Gelukkig is er ook nog de medewerker die begrip heeft voor de situatie, zich wel aanpast, wel de kans grijpt een opleiding of cursus te volgen en een oprecht betrokken visitekaartje is voor de organisatie.
Bij ons gaat het om slechts 10 procent van de medewerkers die in deze zogenaamde 'god-mode' zitten, de rest is gewoon echt om trots op te zijn. Ze zijn er echt; betrokken medewerkers. Laat de crisis nog maar even voortduren om het kaf van het koren te scheiden…
Goed verhaal.
Ook de goede werknemers vinden het niet leuk dat er zo veel kaf onder het koren is. Het is nu eenmaal niet leuk als je een project moet doen met een paar collega’s die de ICT zijn binnen gewaaid.
Dus ja, het kaf zal wel gescheiden worden.
Maar wat als de goede tijd weer aanbreekt? Als elke ‘ICT-er’ weer per direct kan worden weggezet? Ik heb in de detachering nu 2 top-tijden meegemaakt, en het was 2 maal hetzelfde: de eindklanten wilde perse een ‘ICT-er’, dus elk kaf werd bij de detacheerder aangenomen omdat deze toch per direct kon worden weggezet. En daar was de klant een beetje blij mee want die had een ICT-er, de medewerker ook want die had werk, de detacheerder ook want het was weer een goede plak kaas op de boterham, en de collega’s: die waren niet altijd even blij.
Dan is het niet helemaal terecht om nu te klagen over het kaf, want het wordt best vaak, de goede niet te na gesproken, bewust gedaan: wie kent niet de uitspraak ‘laten we deze (medewerker) maar nemen, want dan hebben we in ieder geval iets….’
Voor de volgende keer wellicht een tip: niet te veel kaf aannemen, dan hoef je het ook niet te scheiden.
@ Michel: na deze crisis volgt vanzelf weer Toptijd III 🙂
Erg herkenbaar beeld voor (gelukkig slechts) een enkele collegaIk erger me ook aan ICT’ers die of zichzelf overschatten, gewoon lui zijn, gefrustreerd door bedrijf en/of beleid zelf, maar het lijkt wel alsof ze met al hun “kwalifikaties” toch blijven zitten om het bedrijf dwars te zitten.
Waarheid is gewoon dat ze niet weg willen aan iets nieuws beginnen, of niet weg kunnen omdat ze het elders slechter hebben.
Ikzelf heb als trouw medewerker een outsourcingsproject meegemaakt als lijdend voorwerp, heb er echter veel kansen en ervaring uit gehaald (kan je andere collega’s ook eens oprecht zeggen dat je weet hoe ze zich voelen), en juist sinds ik zelfstandig (ZZP) ben heb ik mijn “Wat kan ik voor u doen” mentaliteit meegenomen, ipv wat kan jouw bedrijf voor mij betekenen.
Dat bevalt me heel erg goed, en mijn opdrachtgevers nog meer.
Helaas is er niet aan opdrachten te komen buiten bemiddelaars om, terwijl grote bedrijven zoveel zouden kunnen besparen met het zelf zoeken en aannemen van ZZP’ers.
Het inhuren van 1 fulltime FTE voor werving en selectie in je bedrijf verdien je al terug met 3 ZZP’ers. Kan je nagaan als je er tientallen hebt, kan je die beter gaan inzetten dan je eigen ongemotiveerde personeel of externe inhuurkaf.
Je moet gewoon wat meer betalen werkgever !! Hoe kan het nu zijn dat je in de afgelopen jaren meer dan 2,5 mijn salaris als tarief hanteert en bij het eerste de beste zuchtje tegenwind roept dat we ontslagen worden. Waar is dat geld gebleven? Niet gestopt in enig reserve potje maar in een Volvo XC90 oid. Nee, niet piepen; jullie werkgevers gaan ook voor de hoofdprijs dus wij IT’ers ook
@Berend:
Meer betalen? Kan ook, maar dan wel met het verzoek erbij om vooral de opleidingskosten, auto, laptop, telefoon, belastingen, pensionen en overige onkosten voor eigen rekening te nemen en vergeet niet jezelf een salaris te geven wanneer je even op de bank zit. Of begint dat wat veel op een ZZP’er te lijken?
Weg met de scheiding werkgevers en “wij IT’ers”, we moeten dit toch echt samen doen. Als “ons” bedrijf gezond is moet dat ook kunnen. Voor nu eerst allemaal even de riem een tandje strakker en afrekenen met die ‘en nu ben ik aan de beurt’ mentaliteit. Als je er zo inzit moet je vooral zelf aan de slag. Succes met het scoren van een opdracht in deze tijden.
@ Aram: Een werkgever reserveert voor bankzitters. Wie op de bank zit krijgt geen onkostenvergoeding, inzetbonus en verreizenvergoeding. De gemiddelde werkgever zal uitgaan van 80% inzet per jaar en calculeert daarop zijn kosten en tarieven. Iemand die all in 30 Euro per uur verdient (5200 per maand, inclusief alles, dus ook lease, vergoedingen en toeslagen) kost de baas, inclusief reserveringen, overhead en werkgeverslasten zo’n 75 Euro per uur (ik denk dat ik ruim gerekend heb). Als hij op de bank zit kost ie zo?n 65 Euro. Dat lijkt veel. Maar bij 80% inzet is hij vanaf een tarief van 91 Euro al winstgevend. De winst neemt exponentieel toe bij hogere tarieven. Als het tarief 125 Euro is, is de winst al rum 55.000 Euro (meer dan 25% winstmarge!), en dan gaan we nog steeds uit van slechts 80% inzet. Goede werkgevers reserveren over de totale looptijd voor ?hun? personeel. Dus wie de afgelopen, zeg, drie jaar volledig ingezet is geweest, zou minstens een half jaar betaald op de bank moeten kunnen blijven zitten. Slechte werkgevers reserveren slechts per jaar en steken de winst in hun eigen zak. In dat geval ben je in slechte tijden na twee maanden het haasje en heb je hooguit je eigen oprotpremie bij elkaar gereserveerd. Ik denk dat we kunnen constateren dat er veel slechte werkgevers zijn in Nederland.
@HK
Jij hebt het echt niet begrepen…….. Met zulke berekeningen reken je jezelf rijk, de werkelijkheid is iets anders. Ooit gehoord van belastingen, sociale premies? G-rekeningen? Kredietcrisis?
Het door jou berekende geld verdien je pas als je 30 euro kost en er 110 wordt doorberekend naar de klant. En geloof me, dat lukt niet hoor.