Je ziet en hoort het steeds vaker: Organisaties zijn al snel zo groot dat de voorkant niet meer weet wat de achterkant precies doet. Afdelingen zijn bezig met de waan van de dag terwijl de businessarchitectuur ontbreekt en bedrijfsdoelstellingen niet helder zijn. De CIO (als die er überhaupt is) is maar een bijbaantje, een titel die je kunt scoren terwijl je gewoon verder gaat met je ‘echte' taken. In alle drukte komt het er niet van om de governance board op te zetten, dus de IT-afdeling doet zelf wel aan ‘governance'.
Ondertussen hebben enthousiastelingen in de organisatie een begin met SOA gemaakt door een Enterprise Service Bus (ESB) te implementeren. En dan komt dat nieuwe project. Dat moet snel. Dus doen we het eerst even buiten de architectuur om, maar als het straks werkt komt er een nieuw project dat zorgt dat de ESB wordt gebruikt en de principes worden nageleefd. Je kunt op je klompen aanvoelen dat de kosten van dit soort veranderingen veel hoger zijn dan nodig. Typisch the curse of plenty.
In ieder geval kunnen de ambtenaren van de 20 commissies die mogelijke besparingen voor 2011 moeten inventariseren deze besparing op hun lijst bijschrijven: Stoppen met alle projecten die niet door een architectuurboard werden goedgekeurd.
Zonder architectuurboard weet ict niet wat de business wil en weet de business niet wat de techniek kan. Wie zorgt dan dat nieuwe ontwikkelingen op elkaar aansluiten of dat (op zijn minst) het wiel niet opnieuw wordt uitgevonden? Zo kun je natuurlijk nooit iets realiseren dat voldoet aan de verwachtingen en binnen budget blijft...
En de magere jaren? Die zullen aanbreken voor bedrijven die weinig toegevoegde waarde leveren aan hun klanten. Bedrijven die innovatief in staat zijn organisaties verder te brengen in hun evolutie zullen juist financieel profiteren. En zo heb dan elk nadeel z'n voordeel.
Om te kunnen beoordelen moet u ingelogd zijn: