Profiel Hamid Ezzatnejad: ‘Ace of the base’

Hamid Ezzatnejad (43) was ooit ‘ace of the base’, een in de Verenigde Staten getrainde top-piloot van het Iraanse leger. Nu zit hij achter een computerscherm in het Dordtse Eneco-gebouw, een energiebedrijf. Hoe een voormalige ’top gun’ er toe kwam zijn Novell CNE-diploma te halen.

Toen ik klein was wilde ik al piloot worden, vertelt een ontspannen Hamid Ezzatnejad op zijn werkkamer van het energiebedrijf Eneco in Dordrecht. Begin jaren zeventig lukte het hem zijn droom om te zetten in daden en drong hij door tot de Iraanse militaire pilotenopleiding. Een felbegeerde, statusbaan in Iran, niet in de laatste plaats vanwege het goede salaris. Eerst volgde Hamid een training van een anderhalf jaar in Iran. Daarna vertrok hij voor twee jaar naar Texas.
‘Ik heb daar de F5 Tiger gevlogen. Dat was zeer succesvol. Ik heb alle prijzen gewonnen, ik ben eerste geworden in de opleiding.’ Hamid werd zelfs ‘Ace of the base’, iets dat alleen is weggelegd voor de allerbesten. Slechts die toppiloot uit een lichting die een hoger gemiddelde haalt dan de toppers uit voorgaande jaren kan de titel veroveren.
Na de Iraanse revolutie werd het leger gereorganiseerd en Hamid vertrok. ‘Daarna’, vertelt hij, ‘heb ik een paar jaar in Teheran als leraar wiskunde mijn brood verdiend.’ Vervolgens besloot Hamid zijn geluk te beproeven in de textielhandel. Hij opende een boetiek, maar bij dit soort werk lag zijn hart niet. ‘De boetiek was een succes, ik verdiende goed. Maar geld is niet belangrijk, ik moest iets anders doen. Iets studeren. In Iran kon dat niet. In Nederland had ik een vriend en die heeft mij uitgenodigd om hier te komen. De bedoeling was om via Nederland naar de Verenigde Staten te vertrekken.’ Die opzet faalde. De VS wilde geen visum verstrekken.
‘Ik zat toen met mijn vrouw en kind in Nederland.’ Om van de nood een deugd te maken leerde Hamid Nederlands en ging hij een computercursus volgen. Als dertigjarige kwam hij terecht tussen de schoolverlaters. Vervolgens liep hij stage bij Shell in Den Haag. ‘Het werk bestond ondermeer uit het programmeren in dBase IV. Maar ik wilde meer en vroeg of ik pc’s kon gaan installeren.’ Uiteindelijk kreeg Hamid een aanbieding voor een vast dienstverband. Maar hij had geen werkvergunning. Via een omweg, detacheringsbureau Rijnhave (nu Syntegra en nog steeds zijn werkgever), kon Hamid nog vijf jaar bij Shell blijven. Hij werd betrokken bij de helpdesk en het installeren van netwerken. Van vliegen kwam niets meer.
‘In het begin heb ik nog wel gesolliciteerd bij Fokker, KLM en Martinair. De KLM toonde interesse. Ik mocht een cursus van één jaar volgen, echter onder voorwaarde dat iemand borg zou staan. De opleiding kostte bijna tachtigduizend gulden. Die had ik toen niet.’ Hamid bleef voortdurend studeren. ‘Je moet verder gaan. Dus heb ik de Avond-HTS Informatica gevolgd.’ Na zes jaar had hij het diploma in handen (bijna cum laude afgestudeerd, één zes teveel). Het was een drukke tijd. ’s Ochtends vroeg bracht hij zijn twee kinderen naar de creche om full time te kunnen werken bij Shell. ’s Avonds studeerde hij. ‘Drie avonden in de week was ik half elf thuis.’ Vorig jaar behaalde Hamid zijn CNE-diploma (opleiding voor Novell netwerken). Binnenkort gaat hij een Windows NT-opleiding volgen.
Hamid denkt dat zijn achtergrond als piloot hem niet in de weg heeft gezeten om in de IT aan te slag te kunnen. ‘Integendeel. Ik ben gelukkig in de automatisering. Wiskundeleraar zou ik, nog afgezien van de te verwachten taalproblemen, hier niet willen worden. Het is zo anders dan in Iran. Kinderen hebben minder respect voor een leraar, ze zijn een beetje onbeleefd.’ Mag het studeren hem goed afgaan, met de Nederlandse cultuur heeft Hamid na al die jaren nog steeds moeilijk. ‘Je loop in een soort mentaal harnas, zeg ik altijd. Je moet je aanpassen aan je omgeving. Onbewust imiteer je gedrag van je omgeving. Daar word je moe van.’
 
AD MULDER