De ict’er van vandaag heeft het moeilijk. Hij wordt geacht zijn certificeringen bij te houden, terwijl de updates zich in steeds sneller tempo opvolgen. En dan is er nog een mt dat de impact van implementaties niet onderkent.
Naar aanleiding van het artikel ‘Niet blindstaren op certificaten’ van Glenn Coert (Computable, 8 november) een reactie vanuit het veld. Ik ben het helemaal eens met de stellingen van deze auteur, maar het mes snijdt aan twee kanten. Persoonlijk heb ik meerdere malen ondervonden dat leden van het managementteam de impacts van sommige implementaties (quick wins), al dan niet met de bijbehorende tools, niet onderkennen. Een netwerk is niet ‘losstaand’: wanneer men iets wil veranderen of implementeren, heeft dit consequenties voor de rest van het netwerk. Vaak wordt dit niet onderkend, ondanks waarschuwingen van de ict-afdeling. Die krijgt het vervolgens op zijn bord dat de projecttijd en dus het projectbudget wordt overschreden, wat datzelfde managementteam vervolgens vanuit de directiekamers maar al te duidelijk laat merken.
Op het gebied van certificeringen is de ict-medewerker tussen wal en schip geraakt. Aan de ene kant wordt van hem verwacht dat hij de certificeringen bijhoudt. Dit wordt opgedragen door accountmanagers of mt’ers, die daardoor een hoger uurtarief kunnen hanteren. Aan de andere kant volgen de updates elkaar in een steeds sneller tempo op, met de bijbehorende ccr’s (continued certification requirements) van de desbetreffende fabrikanten, waardoor degene die wel vaak bij de klant zit, de dupe wordt van zijn eigen kunde. Hij dreigt steeds sneller achterop te raken, zodat de ict-medewerker op een gegeven moment bijna elke vrije minuut moet gebruiken voor zijn (zelf)studie. Bij een nos (network operating system) alleen blijft het immers niet.
Makkelijk voor de één…
Bij bepaalde softwarefabrikanten volstaat het bovendien om via één examen een ccr te behalen, terwijl bij een andere nota bene zeven examens nodig zijn om het certificaat te behouden (een bijna onmogelijke ‘gratis’ update van vier examens niet meegerekend). Diezelfde softwarefabrikanten breken ook nog eens de status van een certificaat af, door deze én via minder examens te laten behalen én via gemakkelijk toegankelijke proefexamens dusdanig te vereenvoudigen dat men het papier over een paar jaar alleen nog kan gebruiken om de kachel mee aan te steken.
De studieschuld van de ict-medewerker loopt op deze manier alleen maar sneller op, en kan bij een sollicitatie zelfs een struikelblok vormen. Ook de softwarefabrikanten hebben dit in de gaten. Wat doen zij? Nieuwe statussen in het leven roepen en kijken of de mensen zo gek zijn deze te willen verwerven.
Houd het simpel, is een kreet die ik de afgelopen jaren regelmatig ben tegengekomen. Een decennium geleden was dit wellicht mogelijk. Toen wisten de mensen waar hun data fysiek stond. Tegenwoordig weten ze dat niet meer, het interesseert hen ook niet; als ze er maar bij kunnen en als het maar werkt. Via portaaldiensten, op het web gebaseerde applicaties, intranetten, al dan niet via geclusterde ‘storage area networks’. Er is echter één ding wat men niet snel erkent: hoe gemakkelijker het de gebruiker wordt gemaakt, des te moeilijker het wordt voor de beheerder.
Naam auteur bij de redactie bekend.
Redactie
