'Welk type projectleider is nu nodig voor de door jou zo vurig gewenste IPv6 invoering?', reageerde iemand onlangs op het Computable-forum.
Veel mensen die ik naar de beste implementatiestrategie voor IPv6 vraag, willen graag dat er een sterke man opstaat die alles weet en alles kan, en het probleem voor ze oplost. Ik noem dat het Mussolini-model, en de afgelopen eeuw hebben we daar slechte ervaringen mee opgedaan.
Er zijn er ook die denken dat de markt het wel zal oplossen. Dat er een Steve Jobs op zal staan die een sexy killerproduct uitbrengt met IPv6 dat iedereen dan meteen wil hebben, waardoor het probleem wordt opgelost.
Alleen, ik geloof er niet in. Pure macht noch reclame gaan IPv4 helpen vervangen.
Nee, ik geloof eerder dat voor IPv6 een visionair nodig is. Iemand die een toekomst ziet die er nog niet is, en zegt: 'waarom niet?' Iemand die kan dromen.
Veertig jaar geleden werden de eerste computers gekoppeld in wat later het internet zou heten. Veertig jaar geleden waren deze computers de belichaming van de belofte van het delen van informatie en rekenkracht. Veertig jaar geleden was de visie dat elke computer op zijn eigen unieke adres gevonden kan worden. Maar tegenwoordig moeten internetadressen zich vaak anders voordoen dan ze werkelijk zijn, en is het goed koppelen van computers en netwerken moeilijker dan ooit.
Ik heb een droom dat op een dag het internet weer voldoet aan de belofte waarmee het gemaakt is: dat alle IP- adressen gelijk geschapen zijn. Dat al mijn IP- adressen niet worden beoordeeld naar het subnet waar ze vandaan komen maar naar de pakketjes die ze versturen.
Ik heb een droom dat op een dag, zelfs in de donkerste firewall zones tussen grote bedrijven, waar de perfide praktijken van adresvertaling welig tieren, soms zelfs meer dan eens, daar waar door een tekort aan publieke adressen de meest wanstaltige knutseloplossingen moeten worden gekozen, dat ook daar alle IP adressen weer uniek kunnen zijn.
Ik heb een droom dat we op een dag het netwerk weer kunnen maken zoals we het willen hebben, in plaats van zoals het kan.
Ik heb een droom vandaag.
Dus men heeft Martin Luther King nodig voor IPv6 implementatie? 🙂
Peter, ik vind je artikelen wel wat aan kwaliteit in boeten de laatsten maanden, ik kan alleen maar gissen naar de verklaring (kan er wel een aantal bedenken).
Wat betreft IPv6… Who cares? En daarmee verwoord ik wellicht de gedachten van een zeer groot aantal gebruikers (en daar draait het allemaal om). Een IP adres is een noodzakelijk kwaad wat voor mij geen functie heeft.
Zoals met zoveel dingen is evolutie het toverwoord. Survival of the fittest (best aangepaste). Zolang iets werkt en past dan overleeft het. Zolang iets niet bijdraagt aan de overleving zal het nog niet versterken. Met andere woorden: Pas als het pijn gaat doen en levensbedreigend wordt zullen de veranderingen optreden.
Als het commercieel uit te buiten is om iets met IPv6 te doen, dan zal ene visionair dit wellicht doen, maar ook hier geldt dat het past werkt als het pijn gaat doen, anders is er gewoon nog geen bestaansrecht en wordt IPv6 kunstmatig in leven gehouden.
Als je niet je geld gaat verdienen met IPv6, dan kun je in mijn ogen beter wachten en op de reddingsboot springen als deze langs komt, dat is veel goedkoper dan je al helemaal voorbereiden omdat je niet precies weet waarop.
Dit zijn mijn twee centen (en ervaring).
Wedden dat het zo werkt? 😉
IPv6 komt pas als het pijn gaat doen. En met pijn bedoel ik PIJN!!! Dat wil zeggen, als veel (en niet een enkele) telecom bedrijven geen IP meer kunnen bieden omdat de adressen op zijn. Pas dan zullen ze met alternatieven komen. Hun businesscase is dan helder: ze kunnen geen communicatie bieden en klanten lopen weg naar die paar laatste bedrijven die nog wel wat adressen over hebben.
Dan wordt het alternatief dus echt aantrekkelijk en zal IPv6 een vlucht gaan nemen. Tot die tijd: laat de schaarste maar toenemen. Hier heb je geen Martin Luther voor nodig, maar een wal die het schip keert….