Engeland ontspant. Eindelijk wordt rippen legaal. Voor wie het nog niet wist: Dat is het omzetten van cd-muziek in bijvoorbeeld MP3 of AAC bestanden, zodat je ze op een 'MP3 [AAC] speler' kunt afspelen.
In eerste aanzet is zo'n bericht van de BBC misschien wat verbazingwekkend. Engeland wil bovendien wat ontspanning op het vlak van parodie en hergebruik; naar verluidt zou al 90 procent van de Engelsen al lang rippen. Tijd om de wet de praktijk te laten volgen.
Engeland loopt nog steeds niet voorop; maar er is meer aan de hand. Dat is volgens mij de knellende definitie van wat de toegevoegde waarde op een cd (of dvd, of BluRay) is. Is dat de combinatie van schijfje, doosje, hoesje, boekje en de content? Is dat de volgorde van de content? Gaat het om het 'recht' om die content in huiselijke kring af te spelen?
Dat verspreiden van auteursrechtelijk materiaal de eigenaars benadeelt, dat moge duidelijk zijn. In Nederland is het illegaal dat zonder toestemming te doen. Aangezien deze activiteit de meeste aandacht trekt, geldt bij de discussie over illegale sites en (thuis)kopievergoedingen het 'recht' van de content als doorslaggevend.
In de praktijk is dat recht niet zo doorslaggevend. De praktijk is sinds pakweg 1980 in stand gehouden. Toen waren digitale content en medium nog verklonken als lp of cd. Toen ging de meeste aandacht uit naar een zielig kopietje met kraak, jengel en ruis op een cassettebandje.
Het probleem is dat door het legaal kopen van een cd, er geen af te scheiden recht ontstaat op de muziek, los van de drager. Op de kassabon staat geen specificatie naar marketing kosten, materiaal kosten, handlingkosten en auteursrecht. Voor het materiaal is dat in elk geval terecht. Er is levendige handel in lege reservedoosjes en dat is niet omdat de JewelCase zo degelijk is. Menig cd is lelijk geworden door krassen, veroorzaakt door afgebroken center klemmetjes.
De muziekindustrie, die online zo krampachtig vasthoudt aan het fysieke verdienmodel (met fysieke media) en knarsetandend een omslag naar handel in digitale content zonder medium ondergaat, probeert zijn klanten dat recht diverse keren te laten kopen. Wie een cd bezit, heeft het recht op een reservekopie (rippen) maar zal bij de Itunes store gewoon nog eens moeten betalen voor een mp3 of aac. En dan is het nog afwachten of die dezelfde kwaliteit (resolutie) heeft als een cd. Mp3 en aac zijn immers meestal compressie-formats.
Het is jammer dat de muziekindustrie steeds zichzelf op de eerste plaats stelt en de klanten liever bestraffend toespreekt dan service te bieden. Ik heb een dubbel-cd van Elton John. Door een materiaal- of productiefout is die cd na anderhalf jaar gebarsten: de buitenrand was met een overspanning geperst.
Wie denkt, dan tegen de materiaalkosten een nieuw schijfje te krijgen, komt bedrogen uit. De legale drager is géén bewijs van bezit van afspeelrechten en géén reden voor vervanging. Ook al is aan te tonen, dat het hier een productie/materiaalfout betreft.
Waarmee duidelijk is, dat het legaliseren van rippen niet zomaar het volgen van de dagelijkse praktijk onder 90 procent van de Engelsen is. Het is daadwerkelijk een correctie van een 'ripoff' die de muziekindustrie 31 jaar in stand wist te houden.
Goed stuk! Het verbaast mij al jaren dat je een “grijsgedraaide” LP of video alleen maar kunt vervangen door een nieuw product, waarbij je opnieuw de volle mep aan auteursrechten moet betalen. Wie het originele product inlevert zou tegen kostprijs een nieuw moeten krijgen – je koopt het recht om de muziek of de film te draaien immers voor het leven. Of voor even?
Als het aan de “muziekindustrie” of moeten we zeggen de handelaren in 2e hands (immers niet zelf gecrëerde) auteursrechten ligt dan krijg je het recht om het 1 keer te luisteren. Gelukkig ligt het niet helemaal aan hen 😉
Inderdaad een goed stuk. Ik zie wel een parallel met de uitgeefbranche (boeken). Als ik een boek koop (in welke vorm ook, hetzij paperback, gebonden, …) en het boek heeft een productiefout dan kan ik (met enige overreding) bij de boekhandel verhaal halen binnen een redelijke termijn, bijv. een half jaar. Bovenstaand verhaal geeft aan dat dit met muziek niet kan. Vreemd, niet? EN hoe zit dat met een ebook dat wordt gedownload en dat een fout blijkt te bevatten, waardoor deze onleesbaar is of niet compleet? Gewoon opnieuw kopen/downloaden. Hmmm.
@Martin Stevense: Dat is een interessant punt: Een jaar geleden heb ik een aantal e-books vergeleken met de oorspronkelijke, fysieke tegenhanger. Deze e-books kostten minder maar zijn ook korter dan de ‘gewone’ boeken… ik heb het maar zo gelaten.
Er zijn natuurlijk teveel e-books uitgegeven om mijn ‘scan’ representatief te noemen. Ik ben benieuwd naar de ervaringen van anderen. Overigens is het van sommige boeken geen nadeel dat ze dunner zijn.
Een goed stuk! Verrassend dat GB dit pad inslaat terwijl NL wat dit betreft nog in de middeleeuwen verkeert.
Hier mag je helemaal niets met je duur aangeschafte geluidsdragers en heeft de overheid op aangeven van de muziekindustrie een paranoia wetgeving opgesteld die de consument al schuldig verklaart voordat deze met zijn CD thuis is.
De consument kan maar 1 op plaats tegelijk zijn muziek beluisteren, dus of van origineel of van de rip. Toch zou hij 2x moeten aanschaffen om legaal de muziek op de MP3player te krijgen.
De consument is daarnaast ook schuldig als er een spindeltje lege CDs wordt aangeschaft om de vakantiefoto’s en eigen correspondentie op te backuppen. Je ZOU op die lege CD ook auteursrechtelijk beschermd spul KUNNEN zetten, dus moet je rechten betalen.
In de normale rechtspraak is iemand onschuldig totdat het tegendeel bewezen is.