Werkloosheid zal snel afnemen als hrm en werkgevers meer zouden kijken naar wat mensen wel kunnen in plaats van de focus te leggen op wat ze niet kunnen. Ook moet er minder aandacht zijn voor welk bedrag mensen zouden willen werken. Nu zie ik het omgekeerde en worden mensen afgeschreven om de meest niet relevante redenen of aannames.
Mensen die solliciteren hebben kwaliteiten en ervaringen, maar missen (soms) op dat moment net dat kleine beetje scholing en/of ervaring in dat specifieke veld. Waarom niet tevreden zijn met wat minder of bijscholen? Ook met de zogenaamde ‘junior professional’, ofwel het zogenaamde ‘schaap met de vijf poten’, is er geen garantie voor succes.
Mijn motto en streven is dat er meer en welgemeend moet worden geïnvesteerd in mensen en dat de flexibilisering moet worden gestopt. Met de flexibilisering is de arbeidsmarkt gevormd tot prostitutie: kort genot met een liefdeloos einde en een illusie armer. Overigens kunnen we nog wat leren van deze bedenkelijk branche. Zij hebben geen selectietoets op leeftijd, als ‘het’ maar werkt. Dus laten we de verplichte leeftijdsvraag ook maar afschaffen.
Absoluut waar, flexibilisering maakt iedereen gevoelloos en niet betrokken want waarom zou je straks ben je toch weg.
Wil je betrokkenheid dan moet je mensen aan je binden voor een lange tijd.
Mijn motto en streven is dat er meer en welgemeend moet worden geïnvesteerd in het creëren van (seniore) banen. In het AD van 28/6 wordt er een artikel gewijd aan het NIET uitgeven van 600 miljoen euro aan crisisbudget. Mijn oproep aan de politiek is gebruik dit geld voor bijscholing en lastenvermindering voor werkgevers om seniore professionals weer aan een baan te helpen!!!
Zij verdienen of hebben met hun gezinnen ook recht op bed, bad, brood en uitzicht op een redelijke toekomst perspectief.
Inderdaad – er zou meer geïnvesteerd mogen worden in mensen. Maar flexibilisering tegen gaan?
Dat laatste lijkt me zoiets als Don Quichot en zijn gevecht tegen de windmolens.
Bedrijven worden tegenwoordig gerund door financials die inhoudelijk eigenlijk nauwelijks een idee/gevoel hebben bij datgene waar het bedrijf voor staat. Daarmee doel ik dan vooral de producten en/of diensten die in de markt gezet worden en de kern van de manier waarop die meerwaarde leveren bij een bepaalde groep afnemers.
In het verlengde daarvan is er een top-down aansturing van de mensen in de verschillende teams. Iedereen krijgt redelijk gedetailleerde, soms zelfs uitgeschreven procedures en instructies over wat ze moeten doen, hoe ze het moeten doen en wat het beoogde resultaat is.
Op zich een logische manier van werken gezien de toenemende, flexibele arbeidsschil en de behoefte om ondanks die flexibilisering toch een stuk continuïteit te borgen.
Toch zie ik persoonlijk meer heil in wat onderzoek met proeven naar wat helpt om ondanks die flexibilisering toch mensen op een of andere manier aan je bedrijf te binden. Idealiter in een vorm waarbij een beroep wordt gedaan op hun intrinsieke motivatie waardoor continuïteit min-of-meer vanzelf geborgd is.
Immers, die intrinsieke motivatie zorgt ervoor dat de betreffende medewerker zich ook verantwoordelijk voelt voor de continuïteit; versus de bal terugkaatsen naar een manager met de opmerking dat iets geen onderdeel is van zijn “takenpakket”.
Mijn verwachting is dat een transitie dan wellicht iets langer zal gaan duren omdat je mensen wil selecteren met de juiste mentaliteit & motivatie; aspecten die niet met een checklist en certificaten te vangen zijn.
Maar daarmee voorkom je wel dat de coördinatie- en management laag steeds meer en meer beweegt richting een verregaande vorm van micro management.
Hoewel… als dat juist de bedoeling is… 😉