COLUMN – Ik ben blij dat we nog steeds met potlood en een veel te groot stemformulier stemmen. Een kleuter kan het invullen. En gezien het aantal zetels dat sommige partijen hebben gekregen, hebben de kleuters daar gretig gebruik van gemaakt.
De stemmen zijn inmiddels geteld: Jetten heeft een nipte overwinning op Wilders geboekt. Toen Wilders hoorde dat hij nipt verloren had, haalde hij direct het ‘Handboek voor Populisten’ tevoorschijn. Op pagina twee staat bovenaan: ‘Verlies je de verkiezingen, zeg dat ze niet eerlijk zijn verlopen.’
Als de software al gemaakt is door D66’ers, dan zou ik de software nog even nakijken
Volgens een betrouwbare, anonieme bron op X zouden in een aantal gemeenten tassen vol met stemmen op Wilders zijn weggegooid. Nou, ik denk dat @Strijdervoorhetvolk63 dat natuurlijk niet zomaar op zijn tijdlijn zet. En ik vermoed dus ook dat hij gelijk heeft. Een stem op Wilders was deze verkiezing een weggegooide stem omdat niemand meer met hem wil samenwerken.
Software
Naast dat ‘weggegooide’ stemmen, zou de software die de stemmen telt gemaakt zijn door D66’ers. Twee dingen hierover. Als de software al gemaakt is door D66’ers, dan zou ik de software nog even nakijken, want nog steeds zijn veel te veel zetels naar de BBB gegaan.
Ten tweede: de kans is wel hééél groot dat de software niet geschreven is door een PVV’er. Voor het schrijven van een beetje fatsoenlijke software heb je minimaal hbo-werk- en denkniveau nodig. En als we kijken naar de bewindslieden waar Wilders gemiddeld mee aan komt zetten, dan is een LOI-cursus al te veel gevraagd.
Zoals ik zei, het is goed dat we nog steeds met potlood en papier stemmen. Iedereen kan meedoen.
Jacob Spoelstra is columnist/stand-upcomedian. Kijk hier voor meer informatie.
Spoelstra opent zijn column met een sneer: ‘Een kleuter kan het invullen. Daarmee reduceert hij de stem van de kiezer tot een kinderlijke gril. Maar wat hij over het hoofd ziet, is dat 17% van de kiezers voor een metafoor koos een visie. De belofte van “10 nieuwe steden” als politieke moonshot:
“We choose to go to the moon in this decade and do the other things, not because they are easy, but because they are hard.” — John F. Kennedy
In de Nederlandse politiek is ambitie zelden nog collectief. Het oude polderen is failliet. Wat resteert is een politiek landschap waarin ambitie vooral persoonlijk is geworden en de moonshot een opstapje naar het torentje, geen brug naar de toekomst.
Waar vroeger het polderen leidde tot compromissen, leidt het nu tot verlamming. De eendracht is verdwenen. De stemmen zijn geteld, maar het land is versplinterd. Niet alleen over de flanken, maar ook in het midden. Daar is het wel druk, maar ze zijn niet eensgezind als meerderheid.
Het is geen centrum van stabiliteit, maar een slagveld van botsende ego’s en botsende belangen. Rutte III werd pas na 300 dagen formeren opgevolgd door Rutte IV, een record, nota bene met dezelfde partijen. En dat kabinet viel al na 500 dagen, niet door de kiezer, maar door interne ruzies.
Er wordt niet met potlood en papier gestemd maar met de voeten. Stampvoetende kleuters in Den Haag maken van ambitie een toneelstuk, van samenwerking een schijnvertoning en van visie een verkiezingsposter.
De software is al enkele jaren in gebruik. Als het nu verdacht is, dan zou ik ook nog maar even gaan kijken naar de uitslag van 2023, toen de PVV wel had gewonnen.
Polderen werkt alleen als sleutelfiguren anderen ervan weten te overtuigen dat er wat te halen is. Lubbers begreep dat.
Rob,
Ik herinner me Lubbers niet als de dijkenbouwer van het collectief, maar als de manager van het compromis. De coalitiemonteur die de verzorgingsstaat ontmantelde en neoliberalisme introduceerde. Ik herinner me namelijk de roerige jaren 80 nog levendig. De werkloosheid, de bureaucratie, de technocratische oplossingen die het collectief moesten redden maar het uiteindelijk naar het graf droegen.
Toen in de jaren 90 bleek dat de eerdere VUT een sigaar uit eigen doos was voelde ik geen solidariteit maar me verraden door een systeem dat mij had doen laten geloven in collectiviteit maar wat uiteindelijk rekende in kostenposten. En dan heb ik nog niet eens over verdwenen miljarden uit de pensioenpot via de uitnamewet als we naar een intergenerationele solidariteit kijken. Want de babyboom was een feest maar de rekening ligt bij de volgende generaties.
Ik heb eens gelezen dat – in de maand dat hij aantrad – de Nederlandse Staat op het punt stond in gebreke te blijven met de ambtenarenlonen. Dus waarschijnlijk had Lubbers niet veel keus. Maar om het compromis gedaan te krijgen moet je voor alle partijen een gereed belang weten te schetsen, hield ik hem voor meesterlijk. Niet door het uit te leggen maar door ze het zelf te laten bedenken. De media klaagden altijd erover dat het zo wollig was en hij nooit wat zei, maar hij was voortdurend bezig anderen op ideeën te laten komen, volgens mij. Het WIR-weekend had hij op vrijdagavond gewoon verklapt terwijl miljoenen mensen het luisterend niet gehoord hadden.