Vorige week vrijdag oordeelde de rechter dat CMG terecht 69 van zijn werknemers heeft ontslagen. De detacheerder mocht volgens de rechter een beroep doen op uitzonderingsregels van de ontslagwet, bijlage B ofwel de uitzendbijlage. Al eerder was bij ontslagrondes van andere detacheerders sprake van eventuele toepassing van deze uitzonderingsregels.
Dit betekent dat een detacheerder feitelijk in niets meer verschilt van een ‘gewoon’ uitzendbureau. Waar duizenden it-gedetacheerden jarenlang dachten veilig bij een werkgever te zitten op basis van aantal dienstjaren, blijkt dit onterecht. Als er geen werk voor je is, maken die dienstjaren ook niets meer uit.
Natuurlijk lijkt het logisch dat een werkgever, als hij toch mensen moet ontslaan, juist die mensen ontslaat die toch al niets te doen hebben, in plaats van degenen die aan een mooi project werken. En natuurlijk wil je niet alleen letten op anciënniteit en niet op kwaliteit. De consequenties reiken echter verder dan deze efficiëntieverhoging. Een situatie waarin dure, oudere medewerkers eerder op de bank belanden omdat een werkgever dan gemakkelijker van ze af kan komen bij een nieuwe aderlating van het bedrijf is immers niet meer uit te sluiten.
We schurken steeds dichter aan tegen het Angelsaksische model. Voor werkgevers betekent dit meer armslag, voor werknemers juist minder. Laten we ons eerst eens afvragen of dat wel is wat we willen.
Cindy Curré
