Hoe collectief is een cao nog?

Vroeger was het leven nog overzichtelijk. Werkte je in de groot-metaal dan viel je onder de CAO Groot-metaal. Werkte je bij een drukkerij dan viel je onder de Grafische CAO en als je het geluk had ambtenaar te mogen zijn, dan regelde de collectieve arbeidsovereenkomst voor ambtenaren alles voor je.

Maar wat nu als je in de automatisering werkt? Deze relatief nieuwe loot aan de boom van economische nijverheid heeft nu een nieuwe cao. Werkgevers en een paar bonden werden het in principe eens over een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst voor de Informatie-, Communicatie en Kantoortechnologie-branche (ICK). Ondanks de schaarste op de arbeidsmarkt hebben CNV, de Unie en de Vifka afgesproken dat het loon tussen april 1997 en oktober 1998 in halfjaarlijkse stappen met 1, 1,5, 1,25 en nog eens 1,25 procent om hoog gaat.
De FNV vindt dit te mager en probeert er op bedrijfsniveau meer uit te slepen. Het CNV vindt alles beter dan niets en kan leven met de uitkomsten.
Werkgevers in de automatisering zijn nog steeds wars van collectieve afspraken en willen zo flexibel mogelijk zijn. De gemaakte afspraken bieden veel van de ruimte die werkgevers willen hebben in de vorm van 'het Keuzemodel Arbeidsvoorwaarden'. ADV, vrije dagen, overwerk, overwerktoeslag, het is allemaal flexibel. De vraag is of hier nog sprake is van collectieve afspraken. Elk bedrijf kan de krenten uit de pap pikken, terwijl de loonstijging vastligt. Aldus ingevuld dreigt de cao voor werknemers in de automatisering een lastig boekwerk te worden, waarover de adviesdienst van vakbonden en werkgevers nog heel wat uit te leggen hebben.