“Nu ik zelf al weer enige jaren uit de luiers ben, met de nodige negatieve ervaringen in de ict-branche wat betreft zo’n beetje alles rond kinderen, sta ik verbaasd over de onwetendheid en het gebrek aan zelfreflectie van ict’ers”, zegt J. Stap.
Laat ik het in reactie op ‘Ict’er maalt niet om kinderopvang’ en ‘Poepluier’ (Computable, 3 december 2004) anders formuleren: hoe ziet een doorsnee ict-vacature, dus baan, eruit als je kijkt naar die zaken die eventueel van invloed zouden kunnen zijn op het vader- of moederschap? De functie is voltijds, minstens veertig uur per week; geen ‘negen tot vijf’-mentaliteit; uitermate flexibel; bereidheid tot regelmatig reizen, ook naar het buitenland; en bereidheid tot het draaien van bereikbaarheidsdiensten in een volcontinu rooster.
Dat ziet er op het eerste gezicht normaal uit, zou je zeggen. Stel, deze persoon, we kwalificeren hem nog niet als man, besluit om kinderen te ‘nemen’. Wat zou dit dan, in dezelfde volgorde, van de partner vergen? We nemen voor het gemak even aan dat er geen geld is voor een volcontinu gouvernante. De partner is voltijds beschikbaar voor het huishouden; ’s avonds en ’s nachts beschikbaar voor de opvang van het kind; regelmatig weekends en hele weken beschikbaar voor de opvang van het kind; ’s avonds en ’s nachts beschikbaar voor opvang kind (nogmaals); en heeft geen wensen wat betreft betaalde arbeid.
Waar doet ons dit aan denken? Aan een ouderwetse, naar de jaren vijftig geurende, eenzijdige relatie. Met het ‘vrouwtje’ thuis met de kindertjes, en manlief in de rol van de vleessnijder op zondag. Blijkbaar is dit dus het doorsnee beeld van de it’er: eerst een eenkennige nerd, met de komst van kinderen een eenkennige nerd met kinderen. Toch wordt deze situatie in stand gehouden door zowel de werkgevers als de it’ers (en hun partners). Ondanks allerlei inspanningen van onder andere de overheid verandert er dus eigenlijk niet veel – en blijkt er ook helemaal geen aandacht voor of behoefte aan goed geregelde kinderopvang te zijn: daar hebben we toch de partner voor?
PS:
De rode draad bij mijn sollicitaties de afgelopen jaren is steeds geweest: kan ik in deeltijd werken? Ik wil de lezer mijn ervaring niet onthouden met een bedrijf wat tot de ’top-50 van de beste ondernemingen om voor te werken’ hoorde: Datasciences in Amsterdam. Ik heb zeer bevlogen gesprekken gevoerd met medewerkers van verschillend niveau. Op het vlak van werk en projecten was alles zeer positief. Tot ik bij het hoofd personeelszaken ‘de vraag’ stelde: is het eventueel mogelijk om in deeltijd (in mijn geval één dag korter) te werken? Het hoofd herhaalde deze vraag zeer langzaam en keek me daarbij langdurig, achterdochtig en nadrukkelijk aan. De andere medewerkers die ik daarna sprak gaven normaal antwoord, maar wel fluisterend: ja, dat zou ik ook wel willen, maar als ik dit bij personeelszaken vraag, krijg ik geen projecten meer en lig ik er zo uit. Ik heb dit geweldige bedrijf hierover uiteraard een fijne brief gestuurd en bedankt voor de eer. Is dit illustratief voor de it in Nederland? Wie gaat eens onder it’ers onderzoek doen naar relatieproblemen bij de komst van kinderen?< BR>
Johan Stap, werkt bij een gemeente – waar anders?