Drijfveren achter een brede acceptatie van smartcards

Een computerachtige smartcard kost uiteraard veel meer dan een geheugenkaart, en daardoor is de penetratie in de markt relatief klein. Dankzij de lage prijs zijn er talloze wegwerp-geheugenkaarten verkocht voor publieke telefoniesystemen.
Er zijn echter voorbeelden van financiële pos-terminals (point of sale) die meer gebruikmaken van de geheugenkaart door de data op de kaart op te waarderen; de kaart kan dus gebruikt blijven worden. Het samensmelten van smartcard en kredietkaart is onvermijdelijk uit oogpunt van kosteneffectiviteit.
Het is echter waarschijnlijker dat smartcards die een computer ingebed hebben, goedkoper worden wanneer er applicaties voor ontwikkeld worden, en dat ze de norm worden. De processor geeft de kaart de mogelijkheid een aantal applicaties te hanteren, en maakt het mogelijk dat een kaart talrijke magneetkaarten vervangt. De programmeerbaarheid maakt multifunctionaliteit mogelijk.
De huidige in de smartcard ingebedde computer wordt gedomineerd door een oud ontwerp 8-bit processor, de 8051, die veel wordt gebruikt in apparaten met ingebedde 'computers' zoals printers, terminals voor gegevensverzameling, plc's (pogrammable logic controls), enzovoort.
Deze apparaten zijn geavanceerder geworden en vragen meer verwerkingskracht en geheugen; hetzelfde geldt voor smartcards. Er zijn al 16-bit processor-kaarten beschikbaar en er wordt geëxperimenteerd met 32-bit exemplaren. Deze ondersteunen ook aanzienlijke hoeveelheden geheugen, zowel ram, rom als 'niet vluchtig' ram.
Er zijn duidelijk nadelen verbonden aan de 16- en 32-bit processorkaarten, anders zou er geen behoefte zijn aan de eenvoudigere modellen. De belangrijkste is, zoals gezegd, de prijs. Een eenvoudige geheugenkaart kost minder dan 1 euro, terwijl een 32-bit kaart meer dan 50 euro kan kosten. Dit is deels te wijten aan het feit dat geheugenkaarten al in grote hoeveelheden worden gebruikt, terwijl computerkaarten slechts in kleine hoeveelheden geproduceerd worden. Dat zal veranderen, maar niet op korte termijn.
Hoewel het aantrekkelijk is om de functie van kredietkaart te combineren met die van identiteitskaart, medische kaart of klantenpas, moeten er nog veel commerciële hobbels worden genomen. In de praktijk worden dure smartcards tegenwoordig alleen gebruikt voor specifieke toepassingen die de hoge kosten kunnen rechtvaardigen die gepaard gaan met de relatief kleine hoeveelheid. Om grote aantallen te creëren is het nodig dat commerciële en financiële organisaties en winkels samenwerken en compatibele technologieën hanteren. Dat is (te) veel gevraagd, omdat veel bedrijven die moeten samenwerken directe concurrenten van elkaar zijn.
De gemeenschappelijk gemene deler in de markt voor smartcards zijn financiële transacties. Zelfs concurrerende winkelbedrijven hebben overeenstemming bereikt over een gemeenschappelijk kredietkaartsysteem, hoewel dat lang geduurd heeft.
Hetzelfde is nodig voor de smartcards. Het schijnt dat grote financiële instellingen de noodzaak tot samenwerken hebben ingezien; Europay, Mastercard en Visa zijn het eens geworden over een standaard voor uitwisseling tussen kaart en terminal, de zogenaamde EMV-standaard. Helaas is dit een Europees initiatief en de Amerikanen zitten nog niet op dezelfde lijn (het niet-hier-uitgevonden-syndroom, vrees ik). Hoewel de standaard is gepubliceerd en verfijnd, zijn er nog maar weinig implementaties van. Maar het is tenminste een stap in de goede richting.
Voor het grote publiek heeft de smartcard als voordeel boven de magneetkaart dat een heleboel kaarten die wij bij ons dragen te vervangen zijn door één kaart.
Dit is natuurlijk niet het hele verhaal, maar wel belangrijk voor een brede acceptatie.
Voorlopig zullen waarschijnlijk beveiligingstoepassingen de ontwikkeling stuwen, omdat de kosten van de huidige technologie onder de groeiende dreiging van sabotage vaak te rechtvaardigen is. Financiële applicaties zullen waarschijnlijk het onderste segment stuwen, beveiliging het bovenste segment.

 
Martin Healey, pionier ontwikkeling van op Intel gebaseerde computers en c/s-architectuur. Directeur van een aantal it-bedrijven en professor aan de Universiteit van Wales.