Op aandringen van Aino-directeur Willem Haverkamp leverden medewerkers enkele weken terug twintig procent van hun salaris in. Zo bespaart het bedrijf per jaar acht miljoen euro.
Ondanks het loonoffer is het gevaar nog niet geweken. Om zijn wankelend bedrijf te redden weet Haverkamp nog wel een oplossing: stukloon. Hij zegt het elders in deze krant iets subtieler: in slechte tijden moet het salaris van detacheerders gekoppeld worden aan de geleverde arbeid. Een bankzitter behoort volgens hem minder te verdienen dan een ict’er die wél aan de slag is.
Grote inkomstenderving wil Haverkamp compenseren met een potje, aangelegd in goede tijden. Dat laatstgenoemde is een illusie: er zullen weinig aandeelhouders zijn die de opbouw van zo’n reserve goedkeuren. Dat gaat tenslotte ten koste van hun dividend.
Het bedrijf nogmaals reorganiseren is geen oplossing, daarin heeft Haverkamp gelijk. De beste ict’ers stappen meteen over naar hun huidige opdrachtgever en het bedrijf blijft zitten met de ouderen, die het kostentechnisch niet durft ontslaan.
Haverkamp mag de cao best aan zijn laars lappen. Als hij maar consequent is. Wanneer over een paar jaar de gouden tijden weer terug zijn, dan moet Aino aan de bovenkant toelaten wat het nu aan de onderkant weghaalt. Dan moet hij niet zeuren over cao-afspraken of klagen over salariseisen die de branche kapotconcurreren.
Helemaal eerlijk zou het zijn wanneer Haverkamp voor zichzelf en zijn collega-managers zo’n zelfde redenering volhoudt. In tijden van winst hoge bonussen, in tijden van verlies geld bijlappen. Managen is toch een volledige baan?
Gijs Hillenius
