Het is momenteel voor telecomaanbieders technisch niet haalbaar om hun netwerken te delen wanneer één van hen te maken heeft met een storing, omdat deze netwerken daarvoor te weinig capaciteit hebben. Dat zegt hoogleraar Wireless Communication Networks Erik Fledderus aan de Technische Universiteit Eindhoven, naar aanleiding van de storing in het netwerk van Vodafone van anderhalve week geleden.
‘De capaciteit van mobiele netwerken is afgestemd op de verwachte vraag van een hoeveelheid klanten. Op dat aantal, plus een zekere buffer, is het netwerk berekend. Als in het centrum van Utrecht die vraag plotseling verdubbelt, omdat bijvoorbeeld de klanten van Vodafone niet kunnen bellen binnen hun eigen netwerk, loop je na een tijdje ook tegen de grenzen aan van het tweede netwerk.'
Verschillende kamerleden betoogden naar aanleiding van de Vodafone-storing dat telecomaanbieders hun netwerken zouden moeten delen wanneer één van hen te maken heeft met een storing. Dit zou kunnen voorkomen dat klanten van die storing de dupe worden, zo veronderstelden ze.
Prepaid-kaart is beste oplossing
Volgens Fledderus stuiten telecomaanbieders daarbij echter niet alleen op technische grenzen, maar spelen er ook commercieel-strategische overwegingen mee. ‘Om netwerken te delen tijdens een storing, zou contact moeten worden gemaakt tussen de klantenregisters van diverse telecomaanbieders. Dat is een heel gevoelig onderwerp, vooral vanwege het commerciële belang van dat register'.
Daarnaast speelt er volgens de hoogleraar een administratief probleem. ‘Het duurt nu ongeveer een week wanneer je overstapt naar een andere telecomaanbieder en je nummer wilt behouden. Zelfs als het slechts een dag zou duren om de abonneegegevens over te zetten, is het de vraag of het alle rompslomp waard is. Voor het gros van de abonnees lijkt mij het kopen van een prepaid kaart de beste oplossing. De oplopende kosten die daarmee gepaard gaan, zou je kunnen declareren bij de telecomaanbieder.'
Meneer de hoogleraar heeft nog nooit van roaming gehoord?
Uiteraard zijn er beperkingen aan de capaciteit als bevoorbeeld alle Vodafone klanten via het netwerk van KPN zouden gaan bellen. Maar ten aanzien van herkenning van de niet-eigen-klanten is het zeker mogelijk om daar een verrekening voor op te stellen. Daarnaast zijn er ook mogelijke oplossingen om de capaciteit tijdelijk (plaatselijk) aan te passen, die ook al worden toegepast (vb koninginnedag in Amsterdam). Ik zie de technische beperkingen zoals prof. Fledderus ze aangeeft minder en weet zeker dat ze oplosbaar zijn (‘national roaming’). Dan blijft alleen het commercieel-strategische bezwaar over en niet te vergeten: financieel: wie gaat het allemaal betalen? Overigens het niet regelen kost ook geld: denk aan de schadeclaims van bedrijven richting de operator of de maatschappelijke schade die in de toekomst niet meer geaccepteerd zal worden.
De vergelijking naar een overstap naar een andere provider begrijp ik niet helemaal. Ik zou eerder de vergelijking trekken met roaming in het buitenland. Zodra ik de grens over ga, gebeurt dat automatisch en worden de gesprekskosten keurig doorbelast.
Uiteraard moet er voor national roaming wel een proces ingericht worden zodat dit is vooraf is ingeregeld.
Niettemin ben ik geen voorstander van deze oplossing. Voor verschillende storingen zal het niet volstaan. Ook de hier geschetste situatie dat dit congestie op kan leveren in het ontvangende netwerk is terecht. Je cre�ert daardoor een grotere groep met problemen. Daarnaast zullen allerlei extra kosten voor een dergelijke dienst worden doorberekend in de reguliere tarieven. Meer na- dan voordelen dus.
Als er bedrijfskritische communicatie nodig is, zijn er antere alternatieven. GSM is een systeem dat tegen betaalbare tarieven communicatie aan de reguliere gebruiker biedt. Dat moet ook zo blijven.
Zoals gezegd ‘national roaming’ moet mogelijk zijn. Niet naar een tweede netwerk, maar naar een tweede en derde en vierde netwerk, zodat je de extra belasting uitsmeerd.
Je zou hier zelfs rekening mee kunnen gaan houden in de benodigde buffer capaciteit. Bovendien kan je voorang verlenen aan bepaalde groepen gebruikers; dat gebeurd nu immers ook bij een beperking van de capaciteit.
Prio 1: Calamiteitendiensten (niet alleen overheid, maar ook particuliere)
Prio 2: Zakelijke contracten
Prio 3: Consumenten grootverbruik abonnees
Prio 4: Consumenten overige abonnees
Prio 5: Pre-paid gebruikers
De roaming kosten komen uiteraard ten laste van de telco waar de storing plaatsvind. Dat gebeurd nu ook als een abonnee roamed in het buitenland, maar dan worden de kosten doorbelast aan de gebruiker. De aanpassing aan dit systeem is daarvoor miniem.
Prepaid kaarten zijn natuurlijk geen oplossing. Je lost daarmee niet de extra belasting op…
“De roaming kosten komen uiteraard ten laste van de telco waar de storing plaatsvind”
Ik neem aan dat je hier bedoeld de extra kosten die roaming met zich meebrengt. Als een gebruiker gedurende een storing belt via een alternatief netwerk, dan is het uiteraard redelijk dat hij de normale gesprekstarieven in rekening gebracht krijgt. Blijft dus dat een dergelijke voorziening impact heeft op het proces dat gesprekskosten registreerd.
Overigens blijf ik bij mijn standpunt dat het maar zeer de vraag is of national roaming gewenst is. Het is zeer aannemelijk dat dit leidt tot een verhoging van de basistarieven.
Voor wat betreft de door Otto genoemde prio1 gebruikers (calamiteitendiensten), horen die mijn inziens niet thuis op een mobiele telefonienetwerk