We rennen van hot naar her, vliegen van de ene vergadering in de andere en maken fouten. De wereld is constant in beweging. De druk om alles meteen te snappen, ligt op onze schouders, maar is dit terecht? Of zouden we toch meer met ons hart moeten denken in plaats van ons verstand?
Neem een kind van nog geen twee jaar oud. Binnen luttele seconden begrijpt hij hoe een iPhone werkt, maar krijgt hij ook de Samsung van opa aan de praat. En dat terwijl sommige volwassenen nog altijd rondlopen met een oude Nokia zonder internet. Zij wachten angstig op de dag dat ‘ie ermee ophoudt. Dat kan dan toch nooit goed aflopen? Hoe kun je al die veranderingen dan in vredesnaam nog bijbenen?
Je daar druk over maken, is louter tijdverspilling, omdat die trein met als eindstation ‘De Verandering’ nog lang niet in zicht is. Hij blijft altijd doorrazen en is voor niemand op de voet te volgen, tenzij je er je beroep van maakt. Je kunt je energie veel beter op een andere manier inzetten, namelijk met je eigen talenten. Waar de een goed is met computers en technologie is de ander goed in het maken van houten meubels, bedenken van nieuwe promotiecampagnes of leidinggeven aan een groep. Al die individuele kwaliteiten samen, kun je bundelen met elkaar om iets moois of krachtigs neer te zetten. Denk vooral niet in beperkingen, maar in mogelijkheden. ‘Dat kan ik vast niet…’ Onzin! Iedereen is wel ergens goed in en heeft unieke eigenschappen die hij of zij kan inzetten.
Ren dus niet van hot naar her, maar doe alleen de dingen waar je voor de volle 100 procent achterstaat. Maak je niet druk over dat nieuwe besturingssysteem van de computer of over de allernieuwste iPhone als jij nog een Nokia 3310 hebt. Hoe graag je de wereld af en toe ook zou willen stoppen om weer even bij te kunnen benen, hij stopt niet. Hij raast gewoon verder. En wat is er dan fijner dan als een oud mens terugkijken op je leven en concluderen dat je plezier hebt gehad. Dat je dingen gedaan hebt die je graag wilde en waar je achterstond. Want als je met plezier je talenten ontwikkelt, kom je vooruit en zorg je voor een verandering. Een verandering bij jezelf, je organisatie of bij anderen. Daar haal je pas je kracht uit. Al dat andere is bijzaak.
Korte vraag, bij welke “coach” ben je kort geleden geweest?
Positief denken is goed, maar als ik zie dat mijn moeder van 94 nog met een PC kan omgaan is het allemaal niet zo erg.
Er is niet zo veel nieuws, dat zie je als je 10 jaar geen ICT gedaan hebt, de principes zijn nog steeds dezelfde.
Ik herkende me, als 77 jarige, helemaal in dit verhaal.
Mijn Nokia, met een klein kleurenscherm, gebruik ik al jaren als “ramptelefoon”, dus ik ben bereikbaar voor destijds mijn vrouw en nu mijn kinderen. Niet meer en niet minder en het is genoeg.
Dat ik nu met zowel een stand-alone en een iPad kan werken, is al heel wat en ik doe er heel veel mee. Maar o wee, als er iets fout gaat, dan heb ik de hulp van mijn zoon nodig, om het weer in het gareel te krijgen.
Dan te weten dat ik jarenlang als vrijwilliger les heb gegeven om te leren omgaan met de computer. Ik ben er mee gestopt, toen om de haverklap nieuwe besturingssystemen verschenen. Het was niet meer bij te houden..
Vandaar, ik herken het verhaal volledig en doe nu ook andere dingen die ik leuk vind
Durk waar wil je met je verhaal naar toe ?
Zou de titel niet moeten zijn Techniek versus Inteligentie of Techniek versus Interesse of …..
In jou voorbeeld… ik loop nog met een oude Nokia (weet ff type niet)
dat ding gaat een week op een batterij lading en dat is in de afgelopen 8 jaren nog nooit te kort gebleken.
Ik heb ook meestal een Android speeltje bij me. Niemand heeft dat nummer, het is puur als speelgoed bedoeld (ik gebruik vooral de radio als ik ga wandelen, verder vind ik het twee keer niks)
Als het gaat over meegaan met de verandering.
Ik houd mij liever bezig met het uitdiepen van nieuwe technieken.
Daarmee bedoel ik niet de nieuwste versie van Excel of van Android,
maar bijvoorbeeld zelf een fastfourier algoritme implementeren op een dsp chippie. daar heeft niemand wat aan maar het is wel een uitdaging.
Toch anders dan zo’n iPhone…
Daar kan idd een kind van twee mee omgaan… men noemt die techniek daarom volwassen.
@Pascal
Ik wil duidelijk maken dat we de ontwikkeling van kennis en de verandering die dat teweeg brengt niet kunnen bijhouden. Eddie Obeng verteld dat ook mooi in een TED Talk genaamd ‘Smart failure for a fast-changing world’.
Durk,
Prachtig opiniestuk dat bij mij is blijven hangen en waar ik nu toch nog even op moet reageren.
Je vraag:
“Of zouden we toch meer met ons hart moeten denken in plaats van ons verstand?”
behoort mijns inziens tot de centrale vraagstukken van de hedendaagse filosofie.
Het onderscheid hart versus verstand is bijvoorbeeld terug te vinden bij de Duitse filosoof Heidegger.
In een commentaar bij de Nederlandse vertaling van het opstel “De techniek en de ommekeer”, 1973 (oorspr. Die Technik und die Kehre, 1962) formuleert prof. Berghs dit onderscheid als volgt (blz. 75):
“M.H. (Martin Heidegger), die zelf een veelvoud van denkwijzen gebruikt, onderscheidt enerzijds het technische (voorstellende, berekenende, plannende, verklarende, rationele, beheersende) denken en anderzijds het wezenlijke (oorspronkelijke, aanvankelijke, zich verwonderende,gehoorzame, aandenkende, vernemende) denken. “
In het opstel “Gelatenheid” (Nederlandse vertaling 1979, oorspr. Gelassenheit, 1959) noemt Heidegger dit wezenlijke denken ook hartelijk denken. De Nederlandse vertaling is door de vertaler van commentaar voorzien; in noot 42 is als uitleg bij hartelijk denken te lezen:
“M.H. viseert hier met hartelijk denken het hart (Herzensgrund), de muot (gemoed van de mens) zoals besproken in noot 8. Het gaat hier om de wezensgrond van waaruit het denken ontspruit. “
Nog even terugbladerend naar noot 8, die ruim anderhalve pagina omvat, en waar gemoed in een ruimer verband is geplaatst:
“Er is een innige samenhang tussen denken en danken. Beide verwijzen naar het middelhoogduitse ‘Gedanc’ (Oudhoogduits: gidanc). Gedanc houdt zowel gemoed, denken, gedachtenis als danken in.
a) Gemoed. Het middelhoogduitse ‘muot’ beduidt oorspronkelijk niet enkel ‘moed’ en ‘innerlijke gesteldheid’, maar het wezende van het wezen van de mens. Het gemoed is het hart, de grond van het hart (Herzensgrund), het meest innerlijke en eigene van de mens. In mystieke taal zou men spreken van de ‘grond van de ziel’, het ‘wezen van de ziel’ dat oorspronkelijker is dan haar vermogens: de kern van waaruit haar vermogens (kennen, willen, voelen) ontspruiten. …”
Deze noot vervolgt dan met een uitwerking van b) Denken, c) Danken en d) Gedenken of gedachtenis.
Het mag niet verbazen dat deze hele problematiek terugkomt in de schitterende studie van de Nederlandse filosoof Gerard Visser: Gelatenheid. Gemoed en hart bij Meister Eckhart;
zie bijvoorbeeld:
http://www.8weekly.nl/artikel/6292/gerard-visser-gelatenheid-gemoed-en-hart-bij-meister-eckhart-een-mystieke-toegang-tot-het-gemoed.html
Dit alles is wel taaie kost vergeleken met je inspirerende, vlot leesbare opiniestuk; hopelijk volgen er meer!
Toch één kritische toevoeging als je stelt: “Hoe graag je de wereld af en toe ook zou willen stoppen om weer even bij te kunnen benen, hij stopt niet. Hij raast gewoon verder.” .
Je zelf steeds weer terugtrekken uit die voortrazende wereld is nu juist een voorwaarde voor het met plezier ontwikkelen van eigen talenten en daarmee dus ook voor hartelijk denken !