Ik kom nog erg vaak organisaties tegen die voor het automatiseren van ieder proces een nieuw offertetraject starten. Organisaties benaderen it nog vaak als een commodity. Is dat een rendabele manier van aanpak? Of is het voor de lange termijn juist schadelijk?
Er lijkt weinig mis met deze vorm van ‘cherrypicking’. Waarom zou je immers niet voor ieder bedrijfsproces de best passende en voordeligste oplossing kiezen? Het levert in eerste instantie wellicht een besparing op. Toch beseffen organisaties niet dat ze die besparingen op de langere termijn weer inleveren.
Vergelijk deze situatie met persoonlijke relaties. Kies je voor verschillende minnaars of minnaressen? Bijvoorbeeld een partner waarmee je naar de bioscoop gaat. Weer een ander om mee uit eten te gaan. En een derde om mee te nemen naar de kroeg. Of kies je juist een geliefde met wie je alles doet, en waarmee je een duurzame relatie opbouwt?
Op papier klinkt het vast stoer om vooral veel vrienden te hebben. Maar in de praktijk kost het uiteindelijk veel meer energie, tijd en geld. Bovendien blijven die relaties vaak oppervlakkig.
Sparren en uitwisselen
Zo werkt het ook in de zakenwereld. Op de lange termijn zijn vaste business partners vaak de beste keuze. Het komt ten goede aan je continuïteit. Een vaste business partner kent je organisatie, de problematiek waar je mee worstelt, en de kansen en valkuilen van je markt. Met die kennis en ervaring is het mogelijk om met elkaar te sparren. Zo komt je organisatie wellicht tot inzichten die afzonderlijke leveranciers nooit hadden verschaft.
Versnippering
Een ander gevaar van een ad-hoc-strategie is een sterke versnippering van alle processen. De softwaresystemen van verschillende leveranciers werken niet altijd goed samen. Het zorgt voor een moeizaam integratietraject. Geïntegreerde software van een enkele leverancier biedt daar veel toegevoegde waarde. Sterker nog: vaak is bij geïntegreerde software sprake van allerlei slimme koppelingen, waardoor processen veel efficiënter verlopen. Daarnaast is de gebruikerservaring voor elk proces identiek. Hierdoor kunnen medewerkers sneller met de nieuwe tools aan de slag.
Kosten
Ten slotte het kostenaspect. Na een offerteronde kies je wellicht voor de meest betaalbare oplossing voor dat specifieke proces. Maar hou je hierbij ook zicht op de mogelijke langetermijnbesparingen, als andere processen ook geautomatiseerd moeten worden?
Het is goed je eigen omgeving eens kritisch onder de loep te nemen. Blijf je snuffelen of ga je partneren? Laat je organisatie niet vreemdgaan, monogamie levert op de lange termijn alleen maar voordelen!
Lekker eenzijdig verhaal.
Het nadeel van partneren is o.a. dat de kans dat je structureel teveel betaald. Door een flinke vender lock-in (bijv. SAP) kun je de prijs opdrijven omdat overstappen toch duurder is.
Partners kunnen je ook nog eens voorzien van eenzijdige adviezen en kan een vast partner ook een molensteen zijn.
Het verhaal kan zoals altijd twee kanten op. Natuurlijk heeft een vaste relatie ook voordelen, maar niet *elke* vaste relatie heeft die voordelen en zo heeft niet iedere kortstondige relatie nadelen.
Zeker als iemand heel hard aanstuurd op een “vaste relatie” wordt ik erg wantrouwend. Trouwen gaat heel snel, scheiden duurt een stuk langer….
5 sterren Henri, voor “scheiden duurt een stuk langer”!
Wat doe je als je een onderdeel van je partner bij een 3e partij wil onderbrengen om een zeer goede reden? Ruzie in de tent of zal het vlekkeloos verlopen?
“Verandering van spijs doet eten”, zei mijn moeder altijd. Elke dag taart lijkt leuk, maar komt na verloop van tijd je neus uit.
Ik begrijp dat de boodschap vanuit SAP perspectief is dat het niet verstandig is meerdere oplossingen te kiezen. En dat is natuurlijk helemaal waar als die oplossingen hetzelfde doel zouden dienen. Maar als er meerdere bedrijfs- of procesdoelen zijn, is er niks tegen om te kijken of er oplossingen zijn die naast elkaar kunnen worden geïmplementeerd en elkaar aanvullen of zelfs versterken. Ik weet niet of dat met SAP mogelijk is, maar de tendens van dit stuk wijst de andere kant op. Als opdrachtgever zou ik daar, net als Henri, wat huiverig van worden.
In een wereld die continu verandert, is het van belang dat je flexibel kunt zijn en blijven. Dat geldt niet alleen voor opdrachtgevers, maar ook voor leveranciers.
SAP, is dat niet die ERP leverancier waar Defensie 900 miljoen euro aan is kwijtgeraakt? Ik betwijfel of dat partneren nou wel zo’n goed idee is….
https://www.computable.nl/artikel/nieuws/erp/4976173/1276992/rekenkamer-speer-kost-defensie-900-miljoen.html
Ik begrijp de stelling van de heer Willemsen wel een beetje en kan me daar wel een beeld bij vormen. Ga je een traject in waarbij je een toevoeging van een andere leverancier toe gaat laten of blijf je bij de leverancier die de basis vaak, al heeft neergelegd.
Beide trajecten kennen, uit mijn beleving en ervaring, hele hinderlijke obstakels. En die hinderlijke obstakels die ik telkens zie?
– Vendors lock
Een leverancier die zegt graag samen te werken met een conculega maar elk momentum te baat neemt voortgang te saboteren of traineren.
– Zeer gebrekkige documentatie
Probeer maar eens een broncode los te krijgen van een leverancier, terwijl je daar als afnemer contractueel gewoon recht op blijkt te hebben of dat die broncode of afgesproken documntatie, verre van af of compleet is.
Beide scenario’s, om het beperkt te houden, kennen vele gezichten maar het grootste gevaar is dat de afnemer heeft verzuimd ‘ Kennis’ in huis te halen zodat dit soort situaties voorkomen kunnen worden.
Immers, dit zijn vaak voorkomende situaties die bij de grote toeleverancies en ‘ bouwers’ natuurlijk vrijwel niet voor komen.
Heel herkenbaar stuk dat nog eens wat geconcretiseerd mag worden door Willemsen wat mij betreft.