Tijdens het WK is dit een modieus onderwerp maar toch. Het vloeiend samenspel, op elkaar ingespeeld zijn, flexibel met onverwachte situaties omgaan, totaalvoetbal, wat zou dat mooi zijn als ict-organisaties daar een voorbeeld aan zouden nemen.
Weg solistisch en silo-istisch gedrag: één doel. En dat is ‘m juist, vaak hebben de ict-spelers andere en conflicterende doelen. Dit is inherent aan de gebruikelijke business-unitstructuur die de meeste organisaties hebben. Maar is dat nog effectief?
Ik weet niet of het aan mijn leeftijd ligt maar ik heb het idee dat de wereld steeds sneller ronddraait en ook nog complexer is. In sneltempo volgt verandering verandering op. En waar je eerder met een beperkt aantal medespelers (en tegenspelers) te maken had, moet je nu, dankzij de platte wereld die internet mogelijk heeft gemaakt, met een veelheid ervan acteren. De mate waarin deze dynamiek en complexiteit organisaties treft, is uiteraard verschillend maar in de hoek van de kenniswerkers, waar ict van cruciaal belang is, is het het meest voelbaar. Je werkt daar in ketens en netwerken die je nu eenmaal niet vanuit één perspectief kunt besturen. Sturing op basis van ‘command and control’ gaat niet meer op, je moet het meer van ‘collaborate and communicate’ hebben. Spelregels of stuurmiddelen zijn dan zaken als het hanteren van één doel, het begrijpen van hoe waarde door een organisatie loopt, het beschikken over meer informatie dan alleen over je eigen functioneren (denk eens aan hoe een zwerm vogels vliegt), het inspelen op elkaars kwaliteiten en ambities en het eerlijk verdelen van de poet.
En stel dat ik gelijk heb. De hamvraag is dan of je er zin in hebt om weer aan de organisatie te sleutelen of dat je het eigenlijk best vindt. Liever de ellende die je kent dan een sprong in het onbekende? Ja, het vereist lef.
Gelukkig merk ik bij steeds meer mensen het besef dat de huidige, sterk procesgeoriënteerde en vaak doorgeslagen bureaucratische aanpak niet meer voldoet. Uiteraard moet er duidelijkheid zijn over het speelveld, maar succes is vooral afhankelijk van de mensen die het spel spelen. Als voorbeeld zie je bij applicatieontwikkelaars de opkomst van de Agile-beweging waarin intensieve communicatie, snel inspelen op veranderingen en een coöperatieve houding centraal staan. Mijn voorspelling, en ik stuur daar ook een beetje op aan, is ict-beheerders ook deze kant op gaan. Agile-servicemanagement noem ik dat voorlopig.
Mark, Bij alles geldt dat het beter gaat als je het doel voor ogen houdt. Dat geldt al als je dingen alleen doet, maar zeker als er meer mensen bij betrokken zijn: voetbal, ict-projecten, alles. Misschien ken je het boek van Eli Goldratt “Het Doel”? Zeker aanbevelenswaardig in dit kader. Met Goldratt’s TOC aanpak is ook in de IT hele mooie resultaten te behalen.
“Weg solistisch en silo-istisch gedrag: één doel”
Voeg daaraan toe 1 gelijkwaardige beloning voor de gehele ploeg en kijken hoelang je teamspirit goed blijft 😉
Mark,
Vanuit mijn eigen ervaring zijn ict-beheerders juist degenen die intensief communiceren en een coöperatieve houding hebben.
Het doel van ict-beheer is niet het in beheer nemen van sytemen op zich. Het doel van ict-beheer is het in beheer nemen van applicaties die voldoen aan de eisen die binnen een organisatie gelden. Bij projecten zie ik dat er soms niet gekeken wordt naar de eisen van de organisatie. Vanwege interne regels van een organisatie en wettelijke eisen mag een beheerorganisatie die systemen dan niet in beheer nemen.
Eén doel nastreven gaat verder dan wat de projectorganisatie (en de business) vaak wil en dat wordt dan gezien als tegenwerken. Feitelijk wordt er op zo’n moment gecommuniceerd dat het systeem tekortkomingen heeft. Een coöperatieve houding is mijns inziens ook de wil vanuit de projectorganisatie om tekortkomingen (op basis van interne regels en de wetgeving) op te lossen. Dit ontbreekt vaak bij projectorganisaties (door een houding van opdracht = opdracht).