Om Armin van Buuren te zien, ging ik afgelopen weekend naar Sofia. De voorbije jaren zag ik hem nog in Den Bosch of Utrecht, maar nu dus in Bulgarije. Het is een mooi voorbeeld van hoe internationaal de wereld is geworden en hoe gemakkelijk wij Nederlanders daar de weg in vinden.
Voor het eerst keek ik ook om me heen of ik collega’s zag. Uit een intern onderzoek blijkt dat Armin veruit onze populairste Deejay is. Niet dat we daar een peperduur bureau voor hebben ingeschakeld. De stemming ging gewoon met handje opsteken tijdens een feestje, maar toch keek ik ervan op. Zo houden mijn collega’s ook van katten en extreme sporten. Op maandag na het concert toon ik vol plezier en trots de foto’s van de show en mijzelf in de Bulgaarse hoofdstad aan mijn collega’s.
Ik lette tijdens het concert niet alleen op de muziek, maar ook op het enthousiasme en de energie die van Armin van Buuren afspatte. De show en alles eromheen verliep vlekkeloos (zelfs de geplande storing als onderdeel van de show). Crew, vrijwilligers en bezoekers verbinden zich graag met Van Buuren. Hij moet een geweldige eindbaas zijn. Een feest om voor te werken.
Dat wordt voor steeds meer managers een uitdaging. Hoe neem je mensen voor je in? Likeability, what you see is what you get. Mooie managementtermen, maar zonder invulling zo leeg als een bodemloze put.
Armin van Buuren ziet zichzelf vast niet als ‘baas’ of manager. Hij bindt mensen ‘gewoon’ aan zich om wie hij is of wat hij doet. Armin Only Embrace. Voor mij is dat de essentie van leiderschap. Het is jammer dat voorbeelden van ‘sterk management’ zelden worden belicht en juist de zwakke kanten zoveel aandacht krijgen. Het was een mooi concert Armin bedankt! Ik had allesbehalve een ‘loservlucht’ naar huis terug.
Ik denk dat Armin het tegengestelde is van veel managers:
- hij is niet "promoted until his first level of incompetence"
- hij heeft geen collega-managers in hetzelfde team die azen op zijn positie
- hierdoor hoeft hij ook geen collega's een hak te zetten om er zelf beter van te worden
- hij kan zijn eigen beleid bepalen omdat hij geen aandeelhouders op zijn nek heeft zitten
- hij is oprecht gepassioneerd in zijn werk, wat je afstraalt op de mensen waar je mee werkt.
Ofwel, veel managers die ik afgelopen jaren voorbij heb zien komen zitten er niet omdat ze het vak leuk vinden, maar vaak omdat ze of niets anders kunnen, of graag nog verder willen promoveren, waarbij jij slechts een pion in het grote geheel bent. En uiteraard zit je, zeker in grote organisaties, met het probleem dat je een beleid moet voeren wat door anderen bedacht / gesteld is. Wanneer dit niet in lijn is met wat jij voor ogen hebt als manager, straal je dat ook uit naar je medewerkers, waardoor de passie ontbreekt.
Armin is een ondernemer. Er zijn maar weinig managers met een dergelijke ondernemersmentaliteit. Veel van hen beginnen dan ook voor zichzelf.
Pa Va Ke | 25 september 2016 12:44 
Lees meer over