De kijk van Van Eijk: Private clouds bestaan niet

Tegenwoordig hoor je veel over ‘private clouds', vooral in het model waar de it-afdeling probeert om zijn eigen spullenboel op te poetsen tot een glimmend mooie cloud met een zilveren randje. Zulke ‘private clouds' lijken eigenlijk vooral een verdedigende beweging te zijn van de it-afdeling. Tegen de business kun je dan zeggen dat ze een cloud krijgen, terwijl je gewoon lekker doorgaat met je eigen ding doen.

Maar is dit wel een ‘cloud'? Je kunt vinden van niet. Bij een private cloud maken de leverancier en de afnemer deel uit van dezelfde organisatie, dus uiteindelijk komt de rekening daar toch terecht. Er is dan geen sprake van financiële flexibiliteit.

Financiële flexibiliteit zie je wel bij een private cloud in de betekenis van een afgeschermd stuk bij een externe provider. Die provider garandeert dan vooral dat er geen ‘overspraak' is tussen de spullen van de ene klant en de andere klant, bijvoorbeeld door scherpe firewallregels toe te passen. Maar in een publieke cloud zitten dat soort features ook, dus wat is dan het verschil?

Vroeger vond ik daarom dat het begrip private cloud eigenlijk onzin was. Maar tegenwoordig zie ik private cloud computing vooral als een service model. Het is een model voor de it-organisatie als leverancier van diensten met de business als afnemer, ook al is dit voor velen nog een toekomstdroom. Een goede cloudachtige voorziening in eigendom zorgt voor snellere uitrol en meer elasticiteit in de dienstverlening. Dat is ook wat waard zonder de bijbehorende investeringen van de balans af te halen.