Achter die oplossingen zitten slimme bedrijven en bedrijfjes die prima producten leveren maar die de individuele afnemers niet kennen. Ik noem ze agnostische artiesten. Agnostisch omdat zij de klanten niet kennen; artiesten omdat zij slimme producten maken.
Als je met zo’n product en dus partij in zee gaat, is het aan jou om ervoor te zorgen dat hun product in jouw applicatielandschap past en dat eventuele interfaces met andere applicaties worden gemaakt. Ook moet je in de gaten houden – zeker bij kleinere bedrijven – of de leverancier voldoende continuïteit biedt. En of hun product niet ingehaald wordt door een beter product van een andere agnostische artiest.
Een andere uitdaging in deze nieuwe wereld is dat je zo een agnostische artiest anders moet aansturen. De klassieke klant/leveranciersverhouding met een contract, dienstenniveauovereenkomst (DNO) en dossier met afspraken en procedures heb je niet. Heb je wel een DNO met Google over gebruik van Google Maps? Ja zeker, je hebt toch op 'I agree' geklikt? Dat is het. Maar het is niet wat je gewend bent. En Google laat zich niet als een gewone leverancier aansturen. Dus het oude ‘command & control’ besturingsparadigma gaat niet op. Beter is om ‘communicate & collaborate’ te gebruiken, kortom andere wegen in te zetten om iets voor elkaar te krijgen. Bijvoorbeeld door Twitter te gebruiken om andere Google Maps-gebruikers op te roepen om een front te vormen. Dat werkt beter.
Wat ik net beschreven heb, de rollen van architect, interactiemanager, leveranciersmanager, marktbewaker, contractant, regievoerder, die tref je in de andere vorm van ict-organisatie die ik onderken. Deze organisaties noem ik de intelligente integratoren. Waar de agnostische artiesten een één-op-heel-veel-relatie met hun klanten hebben, hebben de intelligente integratoren veelal een één-op-één-relatie met hun klanten. Het zijn ook vaak afgeslankte interne ict-afdelingen die de business goed kennen en aanvoelen.
Een fascinerende uitbestedingsvraag doet zich voor: in hoeverre wil je deze integratiefunctie zelf vervullen en in hoeverre kun je die uitbesteden? In hoeverre geldt de klassieke stelling dat je eigenaar van de wat-vraag moet zijn en de hoe-vraag kunt uitbesteden? Kortom laat je het aan een externe partij over of er wel of geen gebruik van cloud computing gemaakt wordt? Sommige zaken zijn te belangrijk om uit te besteden maar andere zaken zijn te belangrijk om zelf te doen. Zeg het maar, hoe belangrijk deze keuzes zijn.
Reacties
Mooi artikel over nieuwe uitdagingen.