Het brein achter het 'Internet der Dingen'

In de begindagen van computers kon er alleen een proces in gang worden gezet door menselijke interactie met de computer. Lange tijd is dat ook zo gebleven. Doordat een mens vingers, stem of gebaren gebruikt kan een toetsenbord, muis of bewegingsdetector die aangesloten is op de computer input genereren voor een computerprogramma. Dit zijn eigenlijk gebeurtenissen (events) die door menselijk handelen ontstaan. Timer- en batchjobs maakten het iets later mogelijk om aan de hand van analyse van bepaalde data events te genereren die weer processen startten.

Een tijdje later is daar de mogelijkheid bijgekomen dat gebeurtenissen ook kunnen ontstaan door bepaalde statusveranderingen in apparaten die fysiek aangesloten zijn op de computer. Bijvoorbeeld, omdat een temperatuursensor in een automotor een waarde meet die boven een bepaald maximum uitkomt kan een waarschuwingslampje in het dashboard gaan branden. En meer en meer werd draadloos mogelijk, bijvoorbeeld: Omdat een smartphone een gps heeft kan het bij verandering van locatie zijn positie doorgeven aan 'de cloud'. Veel van deze Dingen zijn de laatste tijd van mogelijkheden voorzien om met behulp van standaard internetprotocollen informatie uit te wisselen; draadloos, zonder dat een mens er om vraagt.

Geautomatiseerd uitwisselen

De hoeveelheid Dingen die informatie geautomatiseerd uitwisselen én de frequentie waarmee deze Dingen informatie uitwisselen is de laatste tijd enorm toegenomen. Tevens zijn veel Dingen tegenwoordig in staat om ook informatie terug te ontvangen en daarop actie te ondernemen: Digitale informatie die omgezet wordt in fysieke actie. Zelfs straatverlichting, pacemakers en koelkasten hebben tegenwoordig een ip-adres. En sommige van die apparaten kunnen zowel events genereren als op events reageren door middel van bijvoorbeeld het geven van stroomstoten of het in gang zetten van een elektromotor en daarmee iets in beweging zetten.

Deze Dingen zijn zelf veelal niet in staat om autonoom beslissingen te nemen en daarop fysieke actie te ondernemen. Het zijn meestal 'domme' doorgeefluiken. Ze meten en geven door. Of ze ontvangen een ondubbelzinnige instructie. De beslissingen worden elders genomen.

Cloud is het brein

Het brein achter het Internet der Dingen is de cloud. En dan met name de algoritmes die gebruik maken van kunstmatige intelligentie die losgelaten worden op zeer grote hoeveelheden geïntegreerde data en gegenereerde events: big data, realtime analyse van grote hoeveelheden gestructureerde en ongestructureerde data. Machine Learning die nodig is om trends te ontdekken en voorspellingen te kunnen doen. Dus, als de motortemperatuursensor in je auto aan de cloud doorgeeft dat de temperatuur boven een bepaalde maximum waarde is gestegen en tegelijkertijd geeft je auto zijn positie, buitentemperatuur en snelheid door, kan het zo zijn dat op basis van empirische analyse de cloud voorspelt dat er (nog even) geen lampje hoeft te gaan branden op je dashboard omdat het probleem waarschijnlijk binnenkort zichzelf oplost. Of, wordt er een seintje naar je gaspedaal gestuurd en automatisch een beetje gas teruggenomen.

Om het voorbeeld van de koelkast die automatisch aanvullingen bestelt maar weer eens aan te halen: Stelt je eens voor dat je koelkast je bestelling van je favoriete kaas zelf aanpast en er een minder vette 30+ kaas van maakt omdat je cholesterol sensor die in je bloedvaten rondzwemt aangeeft dat je je in de gevarenzone bevindt en de big data-analyse dit na grondig (real-time) onderzoek bevestigt! Science fiction? Nee, volgens Ray Kurzweil (de singulariteit is nabij) duurt het nog maar maximaal twintig jaar voordat technologie het voor mensen mogelijk maakt om de biologie te overstijgen. Alleen wie programmeert het cloud-brein? Voorlopig doen wij software ontwikkelaars, system integrators en bi-specialisten dat nog. Totdat de Dingen het van ons over gaan nemen…